Anderlecht brengt zijn allerslechtste én allerbeste voetbal in dezelfde namiddag

Het was 1-1 bij de rust. Supporters en journalisten keken elkaar verwonderd aan: hoe slecht kon Anderlecht zijn in die eerste helft? Awoert steeg op. De stemming bij het Anderlecht-management was op dat moment erg bedrukt.

Paars-wit holde achter een ongrijpbare bal en tegenstander. De pressing zonder bal was dramatisch en in balbezit stond iedereen stil, durfde niemand het initiatief te nemen, en de ploeg zocht zijn heil in lange ballen en inworpen. ‘Anderlechtiaans voetbal’ in zijn meest droevige vorm.

“Wij waren beter in alle onderdelen van het voetbal. Ze hadden geen enkel antwoord op onze looplijnen”, zei KV Mechelen-coach Wouter Vrancken na afloop.

Het was onbegrijpelijk dat een elftal dat zó minutieus was voorbereid op een wedstrijd zó hulpeloos over het veld strompelde. Anderlecht oogde zonder vertrouwen.

Tactische wissels

Een kwartier later was de nacht overgegaan in de dag. Ineens lukte álles.

Vincent Kompany had Anouar Ait El Hadj en Lior Refaelov van kant gewisseld. “Hun backs stonden na de rust lager”, gaf Vrancken mee. En er was de inbreng van Yari Verschaeren in de plaats van Benito Raman. Het ene profiel is het andere niet: Raman gaat diep en loopt, Verschaeren haakt af en voetbalt. Raman is dit seizoen al van grote waarde geweest voor Anderlecht met goals en inzet. Hem kun je weinig verwijten, behalve dat hijzelf én de ploeg te veel teerden op die ene kwaliteit: diepgang. Maar voetbalde paars-wit ook goed?

Gistermiddag viel Verschaeren in als tweede, hangende spits. Verschaeren voetbalde vervolgens veertig minuten briljant. Bondscoach Roberto Martínez is ook geen domoor natuurlijk om te beweren dat Verschaeren een bijzonder voetbal-IQ bezit. Hij laat een elftal beter draaien, vindt Martínez. Is het dit wat de bondscoach bedoelde?

Anderlecht was ineens meer in balans, kon beter druk zetten op de tegenstander en rolde over KV Mechelen, dat het mentaal helemaal liet lopen. ‘Anderlechtiaans voetbal’ in zijn mooiste vorm.

“Het verhaal van het profiel zou kunnen kloppen”, beaamde Kompany de meerwaarde van Verschaeren. Om als goede huisvader meteen Raman in bescherming te nemen. “Wat ik vraag kan door elke speler worden ingevuld. Ook op Racing Genk (mét Raman, red.) kon het.”

KV Mechelen liet zich in die tweede helft naar de slachtbank leiden, tot frustratie van Vrancken. “Tijdens de rust gaven we drie zaken mee aan de spelers”, zei hij. “Sterk in de duels gaan en de bal soms in de tribune trappen, oppassen voor Anderlechts gevaarlijke centers en om een wissel vragen als je erdoor zit. Dat zijn net de drie dingen die ons hebben genekt. Na een kwartier in de tweede helft stonden we 4-1 achter. Dat is een pure schande. Niemand stond op. We waren te braaf, ook voor elkaar.”

Vooral centraal achterin rammelde het bij KV Mechelen. Zowel Vanlerberghe als Bateau ging in de fout. “Ze moesten achterin het niveau aanhouden van in de eerste helft. Simpel. Dan zouden we niet met lege handen naar huis moeten gaan.”

Kouamé imponeert

Natuurlijk was de tweede helft een recital en werd het Lotto Park een kolkend stadion waar een unieke sfeer hing die deze club zo speciaal maakt. Maar als je het allerslechtste en het allerbeste in één en dezelfde middag brengt, is dat dan niet het bewijs van onstabiliteit?

Is de gigantische partij van Christian Kouamé de voorbode van wat Joshua Zirkzee is overkomen na zijn hemelbestorming op Cercle Brugge? Duurt het dit seizoen weer zeven maanden vooraleer de groep stabiliteit kan brengen in de prestaties?

De supporters van Anderlecht dansten na afloop door de straten voor het stadion – daarom zijn het supporters. De journalisten krabden zich in de haren – daarom zijn het journalisten. Wie begrijpt dit RSC Anderlecht nog?