Alle speculaties konden na een halfuur in de vuilnisemmer. In het veldrijden spreken we voortaan over de grote drie

Topfavoriet Tom Pidcock heeft aan één supersnelle ronde genoeg gehad om alle Belgen schaakmat te zetten. De olympische kampioen mountainbiken viel op het Amerikaanse parcours niet meer stil en won zijn eerste wereldtitel veldrijden, voor Lars van der Haar en Eli Iserbyt.

Was Tom Pidcock wel in vorm? In Hoogerheide vorige week hadden ze hem nog in de laatste rondes ingehaald en stond hij niet op het podium. Een veeg teken, vonden de grote crosskenners. Zou Lars van der Haar dan niet de topfavoriet zijn? Of Eli Iserbyt toch? En Toon Aerts, dat parcours, dat moest matchen. En vergaten we Laurens Sweeck niet?

Ze waren ongetwijfeld allemaal in vorm. Meer zelfs, in de eerste drie ronden hebben ze net niet geprobeerd stokken in de wielen van de Engelsman te steken. Figuurlijk dan. Ze reden in de weg, ze kwamen hem inhalen en vervelend doen, ze demarreerden om beurten. Aerts versnelde, Sweeck versnelde, Iserbyt deed alsof, en toen had Pidcock het gehad met de Belgen. Hij vertrok op een bultje gevolgd door een korte draai. Dat was halfweg ronde vier van negen.

Hij kwam door aan de aankomst en in ronde vijf liet hij een 6:32 optekenen. Hij had in zijn eentje een kilometer per uur sneller gereden. Elke lastige passage pakte hij op de trappers. De lange trap pakte hij aan het eind met twee treden tegelijk.

Na twee ronden jagen had hij een halve minuut voorsprong op de rest. In ronde zeven vertrok Van der Haar, maar hij kreeg de beste Belg op zijn wiel en dat was Iserbyt in zijn 34ste cross van het seizoen alweer. Even zakte zijn voorsprong onder de halve minuut, maar de jongen uit Leeds controleerde net zoals hij een halfjaar geleden de olympische mountainbikerace controleerde. Hij dronk – hij had als enige een drinkbus op zijn fiets – en maakte indruk op elke moeilijke passage.

Zijn overwinning kwam niet meer in gevaar en een halve minuut na hem klopte de Nederlander Van der Haar de Belg Iserbyt.

Grote drie

Dat het een apart WK zou worden, aan de overkant van Atlantische Oceaan, in een speciaal aangelegd bike park, dat was al duidelijk nog voor de eerste Europeaan was geland. De VS hebben iets met offroad rijden, maar vullen dat anders in dan bij ons. Bij voorkeur geen modder, of niet te veel, en bij voorkeur ook brede paden waarop mooi kan worden ingehaald.

Tweede bijzonderheid: de beste twee crossers van de laatste zeven jaar hebben afgehaakt. De ene met een pijnlijke rug, de andere met een andere prioriteit. Het parcours in combinatie met het aparte weer – een lentedag gisteren – voorspelde alvast een hele rist aan renners die meenden kans te maken. Alle speculaties konden na een halfuur in de vuilnisemmer. In het veldrijden spreken we voortaan over de grote drie in plaats van de grote twee. Pidcock is op zijn 22ste toegetreden tot de rangen van de supertalenten Wout van Aert en Mathieu van der Poel.

Voor het veldrijden is deze wereldtitel van de jonge versie van Van der Poel geen goede zaak. Pidcock rijdt bij Ineos en die hebben andere plannen met hun supertalent. Die krijgt dit jaar al een grote ronde. Hij zal mountainbiken, hij zal Ardennen-klasiekers rijden, hij zal misschien nog een tijdrit meepikken en vervolgens zal hij volgende winter zijn crossjes uitkiezen. Die wereldkampioenentrui zullen we maar met mondjesmaat zien.

Beter dan Oostende

De wedstrijd bij de mannelijke profs zou beslissen of dit al dan niet een geslaagd wereldkampioenschap is voor de Belgen (lees: de Vlamingen). Vorig jaar in Oostende werd nog een bittere pil geslikt. Het crosswalhalla Vlaanderen pakte vorig jaar maar vier medailles van de achttien die toen werden uitgedeeld. Vóór de laatste wedstrijd van gisterennamiddag/avond had België er al vijf.

De eerste viel meteen in de mixed relay, een nieuw WK-nummertje dat erin bestaat onzinnig achter elkaar aan te rijden door vier renners van verschillende seksen. Slechts vijf landen toonden interesse. België was daar huizenhoog favoriet zonder de afgehaakte Nederlanders, maar werden derde op ruime afstand. Italië won zowaar.

De sweep van bij de juniores vorig jaar werd een sweep bij de beloften in wat ongeveer de mooiste wedstrijd van het hele kampioenschap was. Joran Wyseure uit Lichtervelde vertrok al heel vroeg uit de kopgroep met daarin heel veel Belgen. Emiel Verstrynge, ook nog eens uit zijn merkenteam, hield de benen stil, waardoor de Nederlanders zich het pleuris moesten rijden achter Wyseure.

De West-Vlaming, die vorig jaar nog op het WK net niet was uitgelachen met zijn selectie door het VRT-commentaarduo, toonde uit welk hout hij gesneden was. Hij hield vol tot de laatste ronde. Iets eerder was Verstrynge dan toch vertrokken en had iedereen achter gelaten. Tot bij Wyseure geraakte hij niet meer, maar het leverde een schitterend beeld op van een jubelende Wyseure en een applaudisserende Verstrynge in de achtergrond.

Bij de vrouwen viel er niets te rapen en dat is de gewoonte sinds Sanne Cant de Nederlandse golf over zich heen kreeg. Bij de mannen junioren verloor Aaron Dockx de sprint van de Zwitser Jan Christen. Die is niet eens een veldrijder, maar is wel al opgepikt door Pogi Team, het jongerenproject van Team UAE.

De bronzen medaille van Iserbyt bij de profs bracht het totale aantal medailles op zes, een meer dan behoorlijke oogst. De eer van de crossnatie was gered.