Evenepoel knalt in ‘hectische’ slotfase bijna tegen overstekende vrouw aan en gaat verhaal halen bij jury: ‘Onaanvaardbaar’

Hij draaide terug, net over de finish. Linea recta richting wagen van de wedstrijdjury. Boos en verbolgen, zo leek het. “Van slag”, noemde Evenepoel het. “Een beetje geschrokken zelfs, van die hele rare situatie in de slotfase. Ik wilde signaleren wat er gebeurd was en vragen of iedereen in dezelfde tijd zou worden geplaatst. Omdat er gaten waren gevallen.” Raar, was het zeker. Want kwam de jachtige meute niet allemaal tegen in de laatste vijf, zes kilometer? Aan de kant geparkeerde wagens, snelle binnenbochten bezaaid met gravel. Evenepoel: “Jullie moeten straks maar eens gaan kijken op 200 meter van de streep. Hectisch. Bij momenten ronduit gevaarlijk zelfs. En dus per definitie onaanvaardbaar.”

Evenepoel over splitsing: ‘Ik dacht dat ik naar links moest’

Toch leek alles te kloppen bij Soudal-Quick.Step. Evenepoel-Lampaert-Morkov. En dan Fabio Jakobsen die het meesterlijk zou afronden. Tot... dat bewuste ‘schrikmoment’ waarover de wereldkampioen het had. “Ik was net ‘Lampie’ aan het ‘afzetten. Maar plots splitste de weg. Links? Rechts? Ik wist het niet. Tijdens de verkenning léék het ons rechts te gaan. Maar nu stond er totaal niks aangegeven, alles lag open. Dus koos ik links, omdat me dat de kortste weg leek. Maar daar staken tot mijn grote verbazing nog mensen over. Bijna knalde ik op volle snelheid, wind in de rug, tegen een vrouw aan. Neen, dit was geen mooie finale. Hier moeten ze lessen uit trekken. In het besef dat lead-outs nu eenmaal verlopen zonder nadenken. Dat is met minstens 70 km/u verstand op nul en gewoon gas geven.”

Aan het tentje van de ploeg, achter de finish, werd de discussie met de koerscommissaris nog heel even verdergezet. En uiteindelijk beklonken zoals het moet: met een handdruk. “Ik vind het vooral jammer voor Fabio”, treurde Evenepoel nog even na. “Tot dan deden we alles perfect. Zelfs Jan Hirt, die voor de rit een beetje bang was dat hij zijn werk niet zou kunnen doen in de finale, droeg zijn steentje bij. Hij zette me af en dan was het aan mij om de snelheid hoog te houden en de andere teams te controleren. Dat lukte. We zaten keurig gepositioneerd. Maar uiteindelijk heeft Fabio zijn sprint nooit kunnen rijden. Terwijl hij in principe wel de snelste van het pak is. Dat is een domper. Op naar een nieuwe kans. Met hopelijk een beter vervolg.”

De Ronde van San Juan duurt acht dagen. Het zwaartepunt valt op etappe vijf, met een aankomst op ruim 2.600 meter hoogte. Vandaag lijken - ondanks veel klimwerk - de sprinters weer aan zet in de langste etappe van de week, goed voor 201 kilometer.