Eindelijk is ‘Hogwarts Legacy’ daar: de game die weer toverkracht brengt in het ‘Potterverse’

Tovenaarsschool Zweinstein en het omringende land tot in de verste hoeken afspeuren, al dan niet vliegend op een bezem: logisch dat de videogame Hogwarts Legacy tot de verbeelding spreekt. Wat mag je verwachten van een game die volop inzet op millennialnostalgie?

Is Hogwarts Legacy, dat vrijdag gelanceerd wordt voor de PlayStation- en Xbox-consoles en de pc, een Harry Potter-game? Ja en nee: noem het eerder een Potterverse-spel, zonder de personages uit de immens populaire boeken en films, maar natuurlijk wel mét een locatie waar fans van die laatste zich meteen thuis zullen voelen. Het spelerpersonage is een zogeheten self-insert protagonist: zelf te bricoleren door de speler, en met een hoogstens vage voorgeschiedenis die het aangereikt krijgt door het verhaal van de game. Maar de ware ster van Hogwarts Legacy is de Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry, in ons taalgebied beter bekend als Zweinstein.

Hogwarts Legacy brengt Harry Potters alma mater in al zijn pracht in beeld, tot in de verste uithoeken en de meest geheime doorgangen te verkennen, en met een hele rist aan herkenbare en charmante details die de speler zal zien opduiken in zijn perifeer zicht. De bewegende schilderijen aan de muren, de spoken en klopgeesten die gewoon tussen de in tovenaarscapes getooide leerlingen door zweven, de aandoenlijke creaturen uit de fauna van de Wizarding World: alles wat miljoenen lezers en kijkers de afgelopen twee decennia Harry Potter-adept heeft gemaakt, zit in de wereld van Hogwarts Legacy. En wie het schoolgebouw verlaat, komt ook op bekende plaatsen als het dorp Hogsmeade (Zweinsveld) en het Britse platteland.

Middelmatigheid opgewaardeerd

Hogwarts Legacy speelt zich in de jaren 1870 af, honderdtwintig jaar voor de gebeurtenissen uit de Harry Potter-cyclus en zo’n vijftig jaar voor filmspin-off Fantastic Beasts. Maar toch spreekt de game en zijn wereld, op zijn zachtst gezegd, tot de verbeelding: op Steam, de belangrijkste downloadwinkel voor pc-gamers, staat hij door de vele voorbestellingen nu al op nummer één in de top honderd van wereldwijd meest verkochte games. En op de Belgische PlayStation Store staat de game op nummer twee, na evergreen FIFA 23. Natuurlijk kunnen de verkopen van een game waarrond veel hype ontstond meteen weer stokken wanneer de recensies uiteindelijk negatief blijken, maar ook daar lijkt geen gevaar voor: op verzamelsite Metacritic heeft de game een geaggregeerde score van 86 procent, wat betekent dat het merendeel van de recensenten er daverend positief over zijn.

Tout court is zoveel enthousiasme voor een Potterverse-videogame opmerkelijk, omdat de serie tot nu toe nog niet bepaald gezegend is geweest met een kwaliteitsvol videospel. Er kwamen in het verleden al zeventien Harry Potter-games op de markt, maar de meeste daarvan waren in zeven haasten ontwikkelde licentiegames bij de films, eerder een onderdeel van die hun marketing- en merchandisingcampagne dan producten die op zichzelf staan.

Voldemort-route

Ondergetekende zat op het moment van schrijven 23 uur in Hogwarts Legacy, met nog ongeveer een vijfde van de verhaalcampagne te gaan, en ontdekte vooral een game die niet boven het maaiveld uitsteekt wat videogames met een rijke open wereld betreft. Net als de mindere exploten uit dat genre, zoals Assassin’s Creed: Odyssey en het zeer recente Forspoken, is Hogwarts Legacy in essentie een landkaart waarop de makers zo veel mogelijk dingen hebben neergeplant om te doen en te beleven, zonder dat er echt het gevoel ontstaat dat die wereld ‘leeft’. Maar de nostalgische magie die pulseert vanuit de Harry Potter-franchise, zeker onder dertigers en jonge veertigers, slaagt toch erin om die verder middelmatige openwereldgame op te waarderen tot een magische speeltuin.

Een waarin u niet noodzakelijk het lieverdje van de groep hoeft te zijn, ook: op een subtiele manier laat Hogwarts Legacy spelers toe om te neigen naar duistere magie. De manier waarop de speler die morele neergang kan inzetten is apart. Verhalende videogames waarin de speler morele keuzes moet maken zijn courant geworden, maar de meeste houden dat bij een soort ‘karmascore’ achter de schermen: kies vaak genoeg de kwade kant in morele of sociale keuzes in de dialogen, en een onzichtbare optelsom gaat uw protagonist beschouwen als een ‘goeie’ of een ‘slechte’. Maar ondergetekende weerhield zich gedurende de tientallen uren Hogwarts Legacy van alle pest- en eikelgedrag, en keuzes in de persoonlijke drijfveren van zijn personage leidden hem evengoed naar die Voldemort-route. Zeker nadat hij op een zijpad in het verhaal kwam waarin hij zich Imperio, Crucio en Avada Kedavra begon eigen te maken, de drie Onvergeeflijke Vloeken uit de Harry Potter-franchise, die de tegenstander respectievelijk zijn eigen wil afnemen, hem vreselijke pijn doen lijden of met één vingerknip doden.

Aan welke kant van één welbepaalde morele grens de makers van de game zelf staan, nadat Harry Potter-bedenker J.K. Rowling werd gecanceld omwille van meerdere transfobe uitlatingen op Twitter en haar persoonlijke website, is dan weer wel meteen duidelijk. Alsof ze de kritiek daarop alvast voor wilden zijn, staken ze met Sirona Ryan, waardin van de Three Broomsticks Pub in Hogsmeade, een transseksueel personage in de game.