Belgian Tornados spurten opnieuw naar WK-brons op 4x400 meter, Cheetahs eervol zesde

Petje af voor de Belgian Tornados. In Eugene stonden ze voor de 29ste keer in de finale van een groot kampioenschap en voor de 15de keer gingen ze niet met lege handen naar huis. Het WK-podium van de 4x400m aflossingen zag er identiek hetzelfde uit als drie jaar geleden in Doha: 1. de VS, 2. Jamaica en 3. België.

“Dat is potverdorie toch magisch,” glunderde coach Jacques Borlée. “Dit zet mensen aan het dromen. Net als Nafi Thiam, of Bashir Abdi. Het bewijst dat je als klein land bergen kan verzetten. Mijn atleten en mijn zonen deden het fantastisch. Ze zijn een voorbeeld voor de jeugd.”

De Belgen begonnen met de vierde tijd van alle landen aan de finale. Maar, zo zei kapitein Kevin Borlée al, “dat wil niets zeggen. Een finale is helemaal anders.”

Trainer Jacques Borlée ruilde, zoals aangekondigd, Jonathan Sacoor in voor Alexander Doom, die dit seizoen sneller was en ook constanter presteerde. En Doom stelde niet teleur. Net zomin als de andere Tornados. Dylan Borlée opende overtuigend, met een tijd van 45.44, en gaf het stokje in derde positie aan Julien Watrin door. Hij moest wel een plekje toegeven maar dat maakte Doom in zijn rondje weer goed.

Kevin Borlée dan - de killer par excellence van de Belgen - naderde nog op Jamaica maar op de meet schoot hij net 14 honderdsten tekort om nog het zilver mee te graaien. Ze finishten in 2:58.72. De VS won in 2:56.17.

Met het brons evenaren de Tornados wel hun sterke prestatie van 2019. Hun tweede medaille in 2022 overigens, nadat ze op het WK indoor in maart nog het goud bemachtigden. Meteen is hun vierde plek uit Tokio uitgewist.

Cheetahs zesde in finale

Belgian Cheetahs konden niet stunten in hun tweede WK-finale: ze finishten als zesde, in 3:26.29. Dat is één plekje beter dan op de Spelen van Tokio, waar ze wel naar een Belgisch record (3:23.96) snelden, maar eentje minder goed dat op het WK van 2019, waar ze dan weer trager waren (3:27.15).

“Eigenlijk had er meer ingezeten,” zei kapitein Camille Laus. “Maar Paulien werd fel gehinderd bij de stokwissel. Zo kon ik niet explosief vertrekken. We verloren daar toch makkelijk een seconde.” Paulien Couckuyt, die in de finale Naomi Van Den Broeck verving, nam de schuld op zich: “Ik maakte daar een fout. Ik had de Française aan de binnenkant moeten inhalen en niet buitenom. Een goede les, die ons in de toekomst een medaille moet opleveren.”

Medaille op EK

Vier rondes lang handhaafden de Belgian Cheetahs zich op de zesde positie, te beginnen met Helena Ponette, die op dit WK haar grote vuurdoop kende bij de Cheetahs. “Maar ik was minder nerveus dan in de reeksen,” zei ze. “Ik heb er eigenlijk echt wel van genoten. Ik moest gewoon alles geven en dat heb ik gedaan, ook al was het niet makkelijk met de VS en Jamaica om het juiste ritme te vinden.”

Imke Vervaet heeft al wat meer kilometers bij de Cheetahs op de teller staan, maar ook zij kon niet opschuiven. “Ik wist wel dat de kloof op de VS, Jamaica en Groot-Brittannië groot zou zijn, maar ik verschoot wel van de Franse meisjes,” aldus Vervaet. “Ik heb wel m’n persoonlijk strijd met de Italiaanse gewonnen, want in de reeksen had ik me nog wat laten doen. Nu ben ik tevredener over mijn eigen race. Er zat meer in, zoals Camille al zei, maar dit bewijst dat we er op het EK kunnen staan. Daar moeten we vol voor de medaille gaan. Die kans moeten we met beide handen grijpen.”

Mét Carole Bam als trainster. ‘Mama Cheetah’ klaagde in Eugene het “onverdraagzaam klimaat” binnen de Vlaamse én Franstalige atletiekfederaties aan en zei dat ze zich niet het minste foutje kon permitteren, of dat er met ontslag gedreigd werd. Laus: “Ik ga me niet uitspreken over die zaak, want dat is interne keuken, maar wij zijn allemaal supercontent van haar werk. We staan elke keer in de finale van een kampioenschap, de resultaten zijn er. We zouden graag hebben dat Carole voor vol wordt aanzien. De Cheetahs zijn een team dat draait en presteert. Wij willen dat zo houden.”