De Franse pensioenrevolutie lijkt Belgische politici hier juist tot (nog) meer behoedzaamheid aan te sporen

Dag lezer,

Gisteren kon u in uw krant het onfortuinlijke verhaal lezen van Guido Boeckx. Guido is één van de honderden Belgen, die een laag pensioen combineert met een beperkt aanvullend pensioen. Door de sociale bijdragen die hij daarop moet betalen, dreigt hij, door een eigenaardigheid in de wet, uiteindelijk minder geld over te houden dan het oorspronkelijk pensioen bedraagt. Ik vond het een treffende getuigenis, die pijnlijk illustreert hoe sommige mensen vermalen kunnen raken tussen de raderen van de administratie en de wetgeving. En van de politiek, die dit probleem op de radar heeft staan, maar het voorlopig niet belangrijk genoeg vindt om op te lossen.

Blijkbaar was ik niet de enige die door dit verhaal geraakt is. Geen krantenartikel werd de voorbije twee dagen op onze site meer gelezen dan dit. Het toont nogmaals aan hoe gevoelig elke pensioenkwestie ligt. Er is geen ander beleidsdomein waar de kloof zo breed is tussen wat zou moeten gebeuren en wat vele mensen willen dat er gebeurt. Dat ondervindt nu ook de Franse president Emmanuel Macron. Terwijl hij met forse kracht een verhoging van de pensioenleeftijd wil doorduwen, neemt het straatprotest een steeds hogere vlucht. Het is nog onzeker wie die krachtmeting gaat winnen.

De Franse pensioenrevolutie lijkt Belgische politici hier juist tot (nog) meer behoedzaamheid aan te sporen. De federale regering tilde de discussie over een verdere pensioenhervorming alvast over de paasvakantie. De ambities zijn sowieso beperkt. Dat zijn ze ook in de aanloop naar de begrotingscontrole van dit weekend. De dalende inflatie geeft de begroting een meevaller van een miljard of drie, maar dat inspireert voorlopig niet tot dadendrang, wel integendeel.

Terwijl Franstalige partijen met argusogen kijken naar de situatie in Parijs, zindert bij de Vlaamse tegenhangers de omwenteling van de Nederlandse verkiezingen nog na. Alvast cd&v poogt het succes van de BoerBurgerBeweging naar de Vlaamse, landelijke context te vertalen. De vraag blijft of een beleidspartij tegelijk ook anti-establishment kan zijn.

Dat een gevestigde partij dat probeert, is op zich niet gek. Het onbehagen over het politieke stelsel is breed verspreid. Recente akkefietjes over extra uittredingsvergoedingen bovenop de toppensioenen van de vroegere Kamervoorzitters doen geen goed. Had ik al gezegd dat pensioenkwesties supergevoelig liggen bij velen?

In een onderzoeksreeks over het geld van de politieke partijen schetste Dimitri Thijskens het bredere plaatje. De overvloedige partijfinanciering laat partijen toe om te investeren in vastgoed en om met propaganda permanent campagne te voeren. Dat is een probleem. “De aandachtspolitiek van de permanente campagne overwoekert de beleidspolitiek en staat goed bestuur in de weg”, schreef ik daarover in een krantencommentaar.

Zal dit debat dan eindelijk leiden tot meer versobering in de partijfinanciering? Het is niet uitgesloten. Dat zullen we dan toch maar te danken hebben aan die vaak gevreesde kloof van politiek wantrouwen.

Veel leesplezier,

Bart Eeckhout
Hoofdcommentator