Bijna dicht: Bruneau, de culinaire wieg van de regering Michel

Zaterdag 28 augustus 2010. In een apart zaaltje van restaurant Bruneau treffen zes mannen elkaar. Aan de ene kant van de tafel zitten N-VA-voorzitter Bart De Wever, zijn partijgenoot Siegfried Bracke en ‘fixer’ Koen Blijweert, aan de andere kant MR-voorzitter Didier Reynders, Louis Michel en Jean-Claude Fontinoy – voorzitter van de NMBS en het oliemannetje van Reynders.

De timing van dit gesprek is merkwaardig. Officieel onderhandelt de N-VA op dat moment nog met de PS van Elio Di Rupo over de vorming van een nieuwe federale regering (en met sp.a, CD&V, cdH, Ecolo en Groen), maar de gesprekken zitten vast.

Aan tafel bij Bruneau bekent voorzitter De Wever dat hij het niet meer ziet zitten met de PS. “Ik wil niets te maken hebben met de socialisten. Ik ben niet gek”, zegt hij, luidens een reconstructie die deze krant al in 2011 maakte van dat gesprek. “Ik ken mijn nieuwe kiezers. Ik weet heel goed dat de meerderheid van mijn kiezers niet van Vlaams Belang komt, maar uit de middenklasse, uit Open Vld.”

De discrete lunch tussen de N-VA- en MR-top is de politieke geschiedenis ingegaan als het moment waarop de (sowieso bijzonder wankele) as De Wever-Di Rupo brak. Met de kennis van vandaag valt te besluiten dat dat ene aftastende gesprek zelfs nog crucialer is geweest. Het is namelijk ook de plek waar het zaadje geplant werd waaruit, vier jaar later, de huidige centrumrechtse regering geboren werd.

Tot ver voorbij de definitieve sluitingsdag zal restaurant Bruneau geassocieerd blijven met die ene doorslaggevende ontmoeting. Zonder Bruneau geen regering-Michel.

Slinkend kransje

Toch is het toeval dat de lunch er überhaupt plaats vond. Het gesprek werd opgezet door de Vlaamse liberaal Pierre Chevalier. Die nodigde het zestal bij hem thuis in Brugge uit, maar door de overvolle agenda’s van De Wever en Reynders diende uitgeweken te worden naar een locatie in Brussel.

Het was fixer Fontinoy die het gezelschap naar een van zijn geliefkoosde hoofdstedelijke adresjes leidde: Bruneau, aan de keurige Broustinlaan in Ganshoren, in de schaduw van de basiliek van Koekelberg.

Fontinoy is niet de enige uit de toppolitiek die vlot de weg kent naar dit restaurant. Wijlen Steve Stevaert (sp.a) kwam er ook weleens over de vloer. Siegfried Bracke zegt dat Stevaert de eerste politicus was met wie hij ooit bij Bruneau ging lunchen.

Tijdgeest

Verwonderlijk is het niet: met zijn klassieke Franse keuken behoort het restaurant van chef Jean-Pierre Bruneau tot een kransje van traditionele Brusselse chique toprestaurants, net zoals Comme Chez Soi, Sea Grill of L’Ecailler du Palais Royal. Het zijn plekken waar decision makers van alle maten en vormen gewillig de voeten onder tafel steken. Dus ook politici.

Maar het kransje slinkt. Smaken veranderen: bij Bruneau en Comme Chez Soi zijn mettertijd sterren verloren gegaan. Copieuze lunches horen ook minder bij de tijdgeest, en dat doet dit type etablissement pijn.

Dat de 74-jarige Jean-Pierre Bruneau zijn pensioen aankondigt, klinkt dan ook als het einde van een tijdperk. In de Franstalige krant La Capitale zegt de chef nog wat van het leven te willen genieten. Hij ervaart ook economische problemen. “Er zijn enorm veel administratieve beslommeringen en voortdurende controles, en nu is er ook de verplichting om die witte kassa te installeren. Zo kun je 80 procent van de Brusselse restaurants sluiten.”

Zuinige types

Is het nakende einde van Bruneau ook het einde van een politiek tijdperk van culinaire netwerking? Toch wel, bevestigen meerdere Wetstraat-professionals. Eerder sloot ook al Le Stelle in Schaarbeek, nog zo’n plek waar politici over de partijgrenzen heen graag tafelden.

De verminderde culinaire belangstelling heeft vooral te maken met de wissel van de macht. De Vlaamse politieke leiders – Wouter Beke (CD&V) en de dieetversie van Bart De Wever – zijn van het zuinige type. Ook een Alexander De Croo (Open Vld) of Kris Peeters (CD&V) zijn meer met hun conditie dan met sterrenrestaurants bezig.

Dat was bij de vorige generatie wel even anders. Guy Verhofstadt heeft nog altijd ‘zijn’ eigen Italiaan (Vini Divini in Elsene), Steve Stevaert nodigde bij leven graag uit in Schaarbeek, in het Spaanse restaurant La Cueva de Castilla.

Klassieke Vlaamse liberalen tref je wel eens aan in San Daniele in Koekelberg (handig op de uitvalsweg naar de E40). PS’ers verblijven dan weer eerder in de restaurantjes aan de Brigitinnekerk in het centrum (vlak bij het partijhoofdkwartier aan de Keizerslaan).

Media-aandacht

Discreet tafelen is voor politici ook lastig geworden, ervaart Ben Muylaert, oud-woordvoerder van minister-president Geert Bourgeois (N-VA). “Als een politicus vandaag ergens binnenstapt, moet hij hij er rekening mee houden dat zijn foto meteen op sociale media verschijnt. Bovendien is er in hun vak vaak simpelweg de tijd niet meer om 2,5 uur ongestoord te lunchen. Dat is een eeuwigheid geworden. Als je voortdurend op je telefoon moet kijken, kun je beter op je kabinet blijven.”

Ook dat was vroeger anders. Tot en met de regeringen-Dehaene was het de gewoonte dat ministers na de vrijdagse ministerraad samen de lunch gebruikten, in de Wetstraat of in Hertoginnedal. Vervolgens lieten ze zich voldaan naar huis rijden om het weekend in te gaan. Het politieke nieuws lag immers toch stil tot de partijbureaus van maandag...