NieuwsPolitiek
Angela Merkel verrast met punknummer voor afscheidsceremonie
Duits bondskanselier Angela Merkel verrast vriend en vijand door een punknummer van zangeres Nina Hagen te kiezen voor haar militaire afscheidsceremonie deze week. Wat zit daarachter?
Na zestien jaar aan het roer van Duitsland te hebben gestaan, krijgt Merkel donderdagavond het gebruikelijke militaire afscheid op de binnenplaats van het ministerie van Defensie. Net als haar voorgangers mag ze drie nummers aanvragen die gespeeld worden door de militaire fanfare. En daar mag gerust een vleugje punk bij.
Zo koos Merkel onder meer voor het punklied ‘Du hast den Farbfilm vergessen’ (‘Je bent de kleurenfilm vergeten’) van het Duitse zangeres Nina Hagen. Daarmee slaat ze een heel andere weg in dan haar voorgangers Gerhard Schröder en Helmut Kohl, die kozen voor liedjes van onder meer Frank Sinatra en Beethoven.
‘Du hast den Farbfilm vergessen’ werd voor het eerst opgenomen in 1974 en werd snel een hit in de Oost-Duitse hitlijsten, nog voordat Hagen emigreerde naar de andere kant van het IJzeren Gordijn, waar ze zich onderdompelde in de Londense subculturen en het belangrijkste West-Duitse punkicoon werd van de jaren 1980.
In Duitsland wordt gespeculeerd dat de keuze van het lied een ongewone zet van Merkel is om haar Oost-Duitse erfgoed te omhelzen - iets waar ze tijdens haar tijd als bondskanselier nauwelijks naar heeft verwezen.
Anderen zien er dan weer een sneer in naar de onbekwaamheid van de vele mannelijke politici met wie ze in de loop der jaren heeft samengewerkt. In het lied klaagt Hagen namelijk dat haar vriend vergat kleurenfilm mee te nemen op hun vakantie.
Kritiek op grauwe DDR
Hoewel het nummer niet door de staat werd gecensureerd toen het uitkwam, werd het destijds gezien als een kritiek op de Duitse Democratische Republiek en haar grauwe alledaagsheid, waar kleurenfilms een zeldzaam goed waren.
Naast het punknummer koos Merkel ook voor ‘Großer Gott, wir loben Dich’ (‘Heilige God, wij loven Uw naam’), een populaire christelijke hymne uit de 18de eeuw. Het is een knipoog naar haar opvoeding als dochter van een protestantse dominee en de religieuze identiteit van haar partij, de Christen-Democratische Unie (CDU).
Ten slotte koos ze voor ‘Hildegard Knefs Für mich soll’s rote Rosen regnen’ (‘Het zou rode rozen voor mij moeten regenen’), een weemoedig lied over tienerambities en jeugdige arrogantie.
