Tranen en dankbaarheid: dit was de Oscar-avond van ‘Close’

Het heeft niet mogen zijn: Close heeft geen Oscar gewonnen. Maar de entourage van Lukas Dhont laat het hoofd niet hangen. ‘Dit is kut, maar over vier jaar staan we hier weer.’

Het is D-day in Los Angeles. De wijde omgeving rond het Dolby Theatre is een versterkte burcht geworden. In de lucht cirkelen helikopters, en honderden politieagenten en beveiligingsmensen zorgen ervoor dat enkel het kruim van Hollywood tot op de rode loper – die dit jaar champagnekleurig is – geraakt. Na een fantastische Oscar-campagne mag Lukas Dhont zich tot dat kruim rekenen.

Voor de ontknoping van dit avontuur heeft hij zich in een badass-outfit gehuld: donker Prada-pak, rode rolkraag, zwarte glitterhandschoenen, de haren strak naar achteren getrokken. Dat de Duitse oorlogsfilm All Quiet on the Western Front de grote favoriet is in de categorie beste internationale film, lijkt hem niet te deren. Dhont verschijnt hier als een glimmende killer, klaar om de job af te maken, en vervolgens met gierende banden weg te scheuren op Hollywood Blvd.

Enkele kilometers verderop zijn vrienden en familie van Lukas Dhont samengekomen in het Belgisch consulaat om de ceremonie te volgen. De sfeer is gespannen. Angelo Tijssens, coscenarist van Close, ijsbeert langs de verschillende televisieschermen die in het huis verspreid staan, op zoek naar een rustig hoekje om te kijken. Af en toe vlucht hij naar buiten om een sigaret op te steken. “Ik was eigenlijk gestopt, maar in deze omstandigheden... Morgen stop ik weer.” Tijssens is bloednerveus. “Ik ben niet naïef. Ik ga ervan uit dat de Duitsers zullen winnen, alles wijst in die richting. Maar we zijn niet kansloos.”

Dankbaarheid

“Vanmorgen zijn we nog even met de hele ploeg samengekomen”, zegt Tijssens. “We hebben elkaars handen vastgehouden, en Lukas en Michiel hebben hun dankbaarheid uitgesproken.” Dat gevoel van dankbaarheid voor het ongelooflijke parcours dat Close tot hier heeft gebracht, lijkt te overheersen. “Wat er straks ook gebeurt, we gaan sowieso blij zijn. Van Reykjavik tot São Paulo hebben we harten gewonnen. Dat we over de hele wereld met mensen hebben kunnen praten over kwetsbaarheid, en hoe we beter voor onszelf en onze kinderen kunnen zorgen - dat is wat telt.”

Naarmate de ceremonie vordert, begint de temperatuur in de kamer te stijgen. De internationale categorie is de negende van de avond, en wanneer na de achtste award eerst nog een muzikaal intermezzo en een reclameblok passeren, weerklinkt gefrustreerd gegrom. De enige die haar kalmte weet te bewaren, is France Dambrine, de moeder van Close-hoofdrolspeler Eden Dambrine. “Dat ligt in mijn aard”, lacht ze. “Eden is ook zo. Onze levenshouding is: beleef elk moment alsof het je laatste is. Dat heb ik ook voor de Oscars tegen Eden gezegd. Kijk goed om je heen, proef van wat je hier beleeft, want dit is ongelooflijk.”

Er worden steeds grotere slokken wijn genomen om de zenuwen te kalmeren. Maar met de stress begint ook het geloof in een overwinning te groeien. Lukas Dhont wordt in de zaal gespot. Hij zit aan de zijkant van zijn rij, zou dat betekenen dat hij zo meteen het podium op moet? Salma Hayek en Antonio Banderas verschijnen in beeld met de envelop ‘Beste internationale film’ in hun handen. Brengen ze goed of slecht nieuws?

Tranen en knuffels

“And the Oscar goes to... All Quiet on the Western Front!” De teleurstelling is groot. Even wordt alles stil op het Belgische front. Gudrun Burie en Barbara Van Lombeek, de Belgische persattachés die zich over Close ontfermd hebben sinds de wereldpremière in Cannes, vallen elkaar in de armen. Al snel beginnen de tranen te vloeien. Ontlading, na een lange en intense race.

“Rationeel wisten we natuurlijk dat het zo zou gaan”, zegt Burie terwijl ze haar tranen droogt. “De Duitsers hadden 20 miljoen dollar meer om campagne te voeren... Dat maakt me zo triest. Je hoopt dat kunst het van geld kan halen, maar zo zit de wereld niet in elkaar. Ik ben ook droevig voor Lukas. Het is mooi dat hij zoveel dromen heeft, en ik hoop dat hij ook kan blijven dromen. Na het Oscar-avontuur met Girl, dat gestrand is door de controverse die rond de film ontstond in Amerika, heeft hij zich zo veerkrachtig getoond. Ik hoop gewoon dat hij die veerkracht nu niet verliest.”

Belgische pintjes

Op tv blijft All Quiet on the Western Front prijzen winnen, maar niemand van de aanwezigen hier kijkt nog. Er worden Belgische pintjes gedronken in de tuin van het consulaat. De Nederlandse regisseur Mees Peijnenburg, een van Dhonts beste vrienden, is speciaal naar L.A. gekomen om hem te steunen. Hij verbergt zijn teleurstelling niet. “Eerlijk? Het is kut, hè. Close is een film die je zo in het hart raakt, en Lukas kan er ongelooflijk mooi over praten. Hij vangt de wereld op zo’n unieke manier. Ook daarom vind ik het jammer dat hij die Oscar niet gewonnen heeft. Ik had zo graag gehoord wat hij op dat podium zou gezegd hebben. Je gunt het de wereld gewoon om dat te horen. Maar ik ben er zeker van dat die dag nog komt. Over een jaar of vier staan we hier weer, denk ik.”

Dhont en Tijssens beginnen daar alleszins meteen alles voor in het werk te stellen. Hun volgende film staat al in de steigers, bij terugkeer in België beginnen ze meteen te researchen en te schrijven. Maar eerst moet er gevierd worden. En wel op de exclusieve afterparty van A24, de Amerikaanse distributeur die Close naar de VS bracht, maar die ook achter Everything Everywhere All at Once zat, en dus dé grote overwinnaar van de avond is.