ReportageBinnenkijker
Zo breid je een klein huisje uit naar een ruime gezinswoning
Hoe breid je een kleine serristenwoning uit naar een ruime gezinswoning zonder aan het originele ontwerp te raken? Architect Saidja Heynickx wist wel raad met een atypische bijbouw.
De serres van de druiventeelt die je vroeger in en rond Overijse zag, verdwijnen stilaan, maar de bijhorende serristenwoningen blijven gegeerd. “Ook dit bescheiden type; ruim, maar voor een gezin van vier toch net iets te klein”, legt architect Saidja Heynickx uit. “De bouwheren kwamen in 2014 bij mij aankloppen. Ze hadden het oorspronkelijke huis al eens gerenoveerd maar wilden verder uitbreiden: een tuinkamer, meer slaapkamers en een carport.”
Dat hun wensen niet zomaar ingelost konden worden met een standaard bijbouw, was voor Heynickx snel duidelijk. “Het huis ligt aan een holle weg, op een versnipperd perceel en er zijn enorm veel niveauverschillen rond de bestaande woning. Bovendien wilde ik niet zomaar het huis openknippen en er een nieuw stuk aanplakken. Dan verknoei je de originele woning, die we juist in al zijn volledigheid wilden bewaren. Die uitdagingen vroegen om een creatieve aanpak en maatwerk.”
Een betonnen, met ruwe planken bekiste plaat biedt onderdak aan de auto’s, maar fungeert tegelijkertijd ook als basis voor het nieuwe volume waar de extra kamers komen. “Je kan het zien als een betonnen tafel waarop we een verdieping hebben gebouwd die heel subtiel aansluiting zoekt met het bestaande gebouw. Dit nieuwe gedeelte is zo gepositioneerd dat het niet voor de serrewoning kruipt, en toch een stuk tuin van de straat afschermt. Het uitzicht over het landschap blijft behouden en de toekomstige mogelijkheden van het huis worden ook niet gehypothekeerd door een aanbouw die volledig is vervlochten met de bestaande woning. We hebben de rode dakpannen door laten lopen, zodat je wel het gevoel hebt dat het bij elkaar hoort en één geheel vormt. Anderzijds kan je de nieuwe woonruimte ook zien als een soort prothese, los van het centrale huis.”
De sleutel in dit project lag voor Saidja Heynickx in de grote niveauverschillen. “Die hebben we binnen ook meegenomen door de bestaande en nieuwe slaapkamers te verbinden met een trap. De trap hebben we volledig uitgesmeerd over de volledige breedte zodat hij gebruikt kan worden als podium, boekenrek of nu voorlopig als basis voor de schuifaf. Hij komt uit in een centrale ruimte die nu speelkamer is, maar evengoed een bureau kan worden. Dat geldt ook voor alle andere kamers. De wanden zijn ook geen steunmuren, dus kunnen later weer weggehaald worden. Dat maakt de functie van de aanbouw flexibel.”
De verbouwing duurde drie jaar. Er was tijd, geduld en een uitgekiend plan. Saidja Heynickx: “Over het interieur werd al tijdens het proces nagedacht. Het was dus zeker niet zo dat het een bijkomstigheid was of dat we de keuzes pas achteraf gemaakt hebben. Het beperkte zich ook niet tot enkel de kleur van de verf.”
Het pallet werd eenvoudig gehouden: zwart gepolijst beton, de houten structuur van het dak nog duidelijk zichtbaar en hetzelfde materiaal werd doorgetrokken naar de wanden.”
In de hal, die de koppeling vormt tussen oud en nieuw, stak Heynickx een groot raam dat uitkijkt op de holle weg. “De doorgang is breed genoeg om er een zetel te zetten. Terwijl je daar zit, heb je een bijzonder uitzicht over de holle weg en voelt het een beetje alsof je boven de straat zweeft.”
