Zij die graag buitenkomen in spandex broeken en daarvoor hun benen scheren, fietsen niet voor de kat zijn kont

Mark Coenen gaat op wandel met de week.           

Net zoals er voor corona ergens een patiënt nul bestaat – het was een loterij, en vele Chinezen konden winnen – moet er ergens iemand de eerste zijn geweest die zei: “Internet moet gratis.”

Het is marketing, extra reclame voor onze producten, dus waarom zouden we de mensen op extra kosten jagen?

Wat rond de eeuwwisseling op goedkeurend geknik van ongeveer de hele wereld kon rekenen, heeft ervoor gezorgd dat vele business­modellen aan het kantelen of al helemaal gezonken zijn.

Patiënt nul van het gratis internet zou nu stand­rechtelijk geëxecuteerd worden, maar het kwaad is geschied en o wee als iemand daar iets aan wil veranderen.

De fiets­app Strava maakte afgelopen week bekend dat het gedaan was met gratis pot­verteren door de klanten en dat er ook een betalende versie komt à 5 euro per maand.

Hun uitleg was een beetje wollig, in een Nederlands dat lijkt te kloppen maar dat helemaal niet doet.

Ze wilden, en ik citeer, ‘Strava weer helemaal aan onze community wijden’.

Tsjeverij op twee wielen. Zeg toch gewoon dat koken geld kost, ook met de fiets, en dat 5 euro voor een goed lopende app een koopje is, als je vergelijkt wat je voor Netflix betaalt.

Men kan zich de vraag stellen of je als fietser zo’n app wel nodig hebt.

De vraag stellen is ze beantwoorden. Zij die graag buitenkomen in spandex broeken en daarvoor hun benen scheren, gaan niet voor de kat zijn kont fietsen: zij zijn resultaat­gericht.

Zij willen weten hoeveel kilometer zij gedaan hebben sinds april vorig jaar, hoeveel watt ze kunnen trappen bergop en of hun hart­slag nog boven de 177 komt.

Maar ze willen vooral op Strava zien hoe de concurrentie het doet.

De concurrentie voor een wielerliefhebber is iedereen. Mensen kunnen niet tegen hun verlies, wieler­toeristen al helemaal niet.

Ik versta dat niet, zegt mijn vrouw, als ik weer vertrek voor een training Interval Intensieve Duur, waarbij ik gedurende 15 seconden mijn hart­slag zo hoog mogelijk moet jagen zodat het zwart wordt voor mijn ogen en dat dan vijf keer na elkaar.

Ge moet fietsen omdat ge graag fietst, zegt ze, niet omdat het moet. Het is prachtig weer, de vogeltjes fluiten en de natuur is nu op haar mooist.

Zeker schat, zeg ik dan schijn­heilig, terwijl ik denk: nougat­bollen, gij.

Zonder schema ben ik niet vooruit te branden. Ik wil niet fietsen, ik wil trainen. Ik wil beter worden. Ik moet een berg op.

Afzien als a moral duty.

Dan helpt Strava, waarop je kunt zien welke afstanden je vrienden – die op de fiets geen vriend zijn – wekelijks vermalen.

Dat leidt dan tot frustratie en het afschuimen van het internet voor spier­versterkers, al dan niet legaal.

De mannelijke psyche is één band­breedte dik.

Ondertussen werd ik vandaag voorbij­gestoken door een gek op een speed­pedelec met een triatlon­stuur.

Veel zotter moet het niet worden.