Zesdaagsen zijn met uitsterven bedreigd, Kuipke blijft wel toeschouwers lokken

Dit wordt geen leuk verhaal. Nadat Amsterdam wegens een faillissement van de kalender is verdwenen, wordt de Gentse Zesdaagse zowaar de opener van een seizoen dat nog slechts vier andere wedstrijden telt. Zürich en Grenoble waren de laatste jaren immers beperkt tot een wedstrijd die vijf dagen duurde, net als Londen vorige maand.

Je zou kunnen zeggen dat er nog vijf zesdaagsen bestaan, wanneer je met veel goede wil ook met Fiorenzuola rekening houdt. Daar wordt het event traditioneel in juni of juli (in open lucht) georganiseerd en het valt eigenlijk alleen op door een deelnemersveld met Italiaanse onbekende soldaten en ploegen uit Polen, Oekraïne, Ecuador of Hongkong. Vijf of zes, het is hoe dan ook een historisch dieptepunt.

Je hoeft geen specialist te zijn om te begrijpen dat het slecht gaat met deze wielerdiscipline die straks 120 jaar bestaat. De laatste vijf jaar zijn aan een schrikwekkend tempo monumenten als München, Dortmund en Zürich verdwenen. Maar de teloorgang werd eigenlijk al 25 jaar geleden ingezet, toen eerst Brussel en daarna Parijs, Antwerpen, Milaan en Keulen er een punt achter hebben gezet. Klassiekers die in het niets verdwenen.

De omstandigheden waarin dat gebeurde, zijn verschillend. In Brussel en Keulen werd simpelweg de velodroom afgebroken en waren overheid en/of andere investeerders niet bekwaam of bereid te investeren in een nieuw sportpaleis, waar ook het baanwielrennen een plaats kon krijgen. In Milaan stortte het dak van het prachtige Palazzo dello Sport in door tonnen sneeuw. Rotterdam is in dezen een positieve uitzondering. Daar moest de wielerbaan verdwijnen uit de evenementenhal Ahoy, maar zeventien jaar later lag er een nieuwe (mobiele) en worden er weer rondjes gefietst.

De rode draad doorheen al die verdwijningen is een falend management. Zowel op sportief vlak, op het inspelen op de veranderende tijdsgeest, als in het financiële beheer werden vaak catastrofale vergissingen begaan.

Dat was ook al het geval in de VS, waar de zesdaagsen een ongekende populariteit kenden maar na de Tweede Wereldoorlog geen voet aan de grond meer kregen. Een trieste ontwikkeling voor de discipline, want het is voorstelbaar wat de impact zou zijn voor de zesdaagsen mochten die in de VS vandaag nog springlevend zijn.

Keizer Sercu

Berlijn, Bremen, Kopenhagen en Gent zijn de enige organisaties die tot vandaag hebben kunnen weerstaan aan de tand des tijds. Weinig hoopgevend, want hoe kun je nog van een competitie spreken als die amper vier maanden duurt en vijf wedstrijden telt? Hierbij moet je ook nog bedenken dat er bij sommige van de 'overlevenden' grote vraagtekens staan omtrent hun toekomst.

Gent is de uitzondering. Je mag gerust aan-nemen dat het evenement ook nog over tien jaar zal bestaan. Er is zelfs al jaren sprake van een merkwaardige hausse in het Kuipke. Zes dagen na mekaar een vol huis - of bijna - voor hetzelfde spektakel met dezelfde acteurs. Zes keer op rij Club Brugge-Anderlecht zonder een onverkocht tribuneplaatsje? We zien het niet zo snel gebeuren.

De Zesdaagse Vlaanderen-Gent is een event waar duizenden Vlamingen bij willen zijn. En ook Nederlanders, Duitsers, Fransen, Denen, Britten en af en toe Amerikanen of Australiërs. Vorige jaar gaf Felice Gimondi het startschot en zat de top van de internationale wielerwereld mee te genieten in het Kuipke, met de organisatoren van de Tour de France aan hun zijde.

Die onwaarschijnlijke heropbloei is er vooral gekomen dankzij keizer Patrick Sercu, de succesrijkste zesdaagserenner ooit. Die werd wellicht een stuk gemotiveerd door een gevoel van nostalgie naar de goede tijden, waarin hijzelf als acteur schitterde. Sercu wist dat hij het nooit alleen zou aankunnen. Hij vond een partner met Golazo, het evenementenbureau van Bob Verbeeck en er is de steun van het Gentse stadsbestuur.

Het resultaat van hun samenwerking is ieder jaar te zien in november, voor volgepakte tribunes. Maar het Kuipke staat moederziel alleen met zijn rooskleurige toekomstvisie. En dat is nu net het probleem. Toen de laatste dinosaurus op deze planeet rondliep, wist ook iedereen hoe het zou eindigen met de soort.

undefined