Zelfs met twee gebroken benen zou je Modric opstellen, voor die kop alleen al

Wat had ik Luka Modric zijn finale gegund. De ideale midmid, niet alleen qua voetballend vermogen, maar bovenal qua mentaliteit. Net als prachtspelers met namen als Xavi, Iniesta en Pirlo koppelt hij rust aan soberheid. Slechts tot franjes verleid indien functioneel componeert Modric een wedstrijd. Wat hem completer maakt dan het voornoemde triumviraat is dat hij het vuile werk niet schuwt, ook nu niet, op zijn oude dag. En maar lopen, en maar storen. De perfecte ploegmaat. Zelfs met twee gebroken benen zou je hem opstellen, voor die kop alleen al.

Je zou hem een andere nationaliteit toewensen. Want ook al is Kroatië een geweldig voetballand, veel en veel geweldiger nog dan het België van de afgelopen tien jaar, het deelt met ons land dat het gewoon te klein is om ooit het WK te winnen. Weet u welke fiere natie naast Frankrijk, Duitsland, Spanje, Italië, Brazilië, Argentinië en Engeland al wereldkampioen is geworden? Uruguay. In 1930 en in 1950. En daar zal het bij blijven.

Voor dit toernooi genoot Argentinië nog mijn sympathie. Omwille van Messi en het feit dat het niet Brazilië is. Vandaag misgun ik het geen land meer dan Argentinië. Wat een bende klootzakjes bijeen. Alleen die met zijn puisten vind ik aardig, om zijn puisten. Nog een reden om voor Kroatië te hebben gesupporterd: het masker van Josko Gvardiol, de laag ingeplante oortjes en net niet tegen de wenkbrauwen aan gelegen haarlijn van Mateo Kovacic. Weg met de mooie speler! De nieuwe voetballer is de oude coureur.

En dan mag Nicolás Otamendi nog zo zijn best doen met dat als een strontveeg op zijn kin gesmeerde baardje, het zal niet pakken! Zelfs Messi begin ik het stilaan te misgunnen, met zijn gedrag tegen Nederland, zijn schimmige sponsordeals, zijn belastingontduiking en zijn kutclub in Parijs.

Ik zou overigens niet schrikken mocht binnen een aantal jaar blijken dat ook dit WK enigszins gestuurd is. Drie vederlichte penalty’s (tegen Saudi-Arabië, Polen en nu Kroatië) op weg naar de finale van een gedrocht georganiseerd door een land waar het begrip ethiek zich niet laat vertalen en dat bovendien eigenaar is van dat Parijse ploegje. Komt dat even goed uit. In gouden letters staat straks in de Qatarese annalen hoe net dit WK het toernooi was waar de, ‘hun’, grootste zich tot allergrootste liet kronen. Qatar, het nieuwe Mexico.

Je zou bijna voor de andere ploeg supporteren, ware het niet dat dat ook al zo’n vreselijk kliekje is.

Toen Modric werd gewisseld stonden niet enkel alle supporters, maar ook de hele Kroatische bank recht. Niet uit verliefdheid, zoals je die in de ogen van iedere ploegmaat ziet wanneer Messi scoort, blij dat hun held nog maar eens hun hachje heeft gered, maar uit respect.

Een monument voor Modric.