✦In memoriam
Ze was ooit de rijkste vrouw ter wereld, maar geld boeide haar minder dan tomatenplanten
Ooit was ze de rijkste vrouw van Amerika, maar Caroline Hunt had niets van de nietsontziendheid die vaak met grote rijkdom geassocieerd wordt. Ze stond bekend om haar gebrek aan pretentie, en schreef naast een roman twee invloedrijke kookboeken.
Als kind was ze zich niet bewust van de rijkdom van haar familie, tot ze in het magazine Life een foto aantrof van haar vader, met als onderschrift: ‘Is dit de rijkste man ter wereld?’
Het was geen slecht begin van een mensenleven als nageslacht van oliebaron H.L. Hunt geboren te worden. De flamboyante ondernemer verwekte in een periode van 35 jaar maar liefst vijftien kinderen bij drie vrouwen. Maar zelfs nadat het fortuin verdeeld was, erfde Caroline meer dan 500 miljoen euro. Plus een nog veel indrukwekkender aandelenportefeuille, die zich uitstrekte van olie en gas over vastgoed tot timmerhout.
Haar broers maakten graag grote sier en probeerden de zilvermarkt volledig in hun greep te krijgen. Caroline hield zich afzijdig van zulke speculatieve praktijken. Wie haar kende, stond versteld van haar vriendelijkheid. Ze ging naar school zoals elk gewoon meisje en trouwde met een piloot uit de Tweede Wereldoorlog. Ze leek meer om het grootbrengen van haar kinderen en tomatenplanten te geven dan om haar financiële imperium.
“Ondertussen hield ze zich natuurlijk ook wel met het beheer van haar enorme fortuin bezig”, schreef The New York Times in 1986. “Maar bij de leidinggevenden van haar bedrijven drong ze vooral aan op het soort integriteit en fairplay dat bij haar broers volkomen afwezig was.”
Dat gevoel voor ethiek legde Caroline vreemd genoeg geen windeieren. Toen de zilverbubbel in 1980 barstte, gingen haar broers in twee maanden tijd bijna bankroet. Zij daarentegen slaagde erin haar fortuin te vergroten. Ze betrad nieuwe markten, variërend van halfgeleiders over een charterbedrijf voor helikopters tot winkelcentra en luxehotels – die had ze van Los Angeles tot Tokio. In 1986 was ze met stip de rijkste Hunt. Wellicht zelfs de rijkste vrouw van Amerika.
Niet dat haar dat zo heel erg boeide. Als ze eerlijk was, dan lag haar hart eerder in de keuken dan bij het verwerven van nog meer rijkdom. Ze stond bekend om haar liefdadigheid en begunstigde zowel opera’s en ziekenhuizen als bomentuinen. In 2000 – ze was toen al 77 – publiceerde ze een roman. Hij was geschreven vanuit het standpunt van een tiener in het victoriaanse Engeland, waar Caroline Hunt blijkbaar veel affiniteit mee had.
Ze was zelf twee keer getrouwd en weer gescheiden, maar kon niet ophouden over deugden als kuisheid, nederigheid en nette manieren. “Dat is waar het om gaat in de wereld”, schreef de steenrijke weldoenster zonder spoor van ironie. Voor een telg uit een geslacht van nietsontziende gelukzoekers was dat wel eigenaardig.
Caroline Hunt laat negentien kleinkinderen en drieëntwintig achterkleinkinderen na. Ze deed aan liefdadigheid tot de dag voor een beroerte haar vloerde.
