Witte ridders in Afrika, of ordinaire kindersmokkelaars?

Met zijn intieme drama's rond omstreden thema's waarbij vaak kinderen het slachtoffer zijn, tast de Franstalige Belg Joachim Lafosse morele, ethische grenzen af. Niet meer dan een half dozijn films had hij nodig om een eigen oeuvre en een internationale faam uit te bouwen.

Meestal spelen zijn films zich af in familiale kring. Zijn vorige, A perdre la raison, was gebaseerd op de zaak van Geneviève Lhermitte, de vrouw uit Nijvel die in 2007 haar vijf kinderen de keel doorsneed. Dit keer spitst hij zich toe op een ander nieuwsfeit uit hetzelfde jaartal dat vooral in Frankrijk heel wat opzien baarde. Medewerkers van een vrij onbekende niet-gouvernementele organisatie, L'Arche d' Zoe, werden toen aangehouden en veroordeeld in Tsjaad nadat ze hadden geprobeerd om een honderdtal kinderen het land uit te smokkelen, om ze aan kandidaat-adoptieouders in Frankrijk te bezorgen. Tsjaad verkeerde door een burgeroorlog in een staat van ontbinding en de ngo was de onmacht, de onkunde van de politiek beu en besloot zelf in te grijpen. De ontwikkelingswerkers werden aangehouden en veroordeeld, maar mochten na onderhandeling hun straffen in Frankrijk uitzitten. Daar kwamen ze al vlug vervroegd vrij.

Les chevaliers blancs oogt als een avonturenfilm. De ngo heet hier Move for Kids en de Franse filmster Vincent Lindon voert een bende gemotiveerde vrijwilligers aan die in een anoniem Afrikaans land, dat door oorlog en droogte geteisterd wordt, weeskinderen in een plaatselijk opvangtehuis wil onderbrengen. Dat is wat de mensen ter plekke moet geloven, maar de kinderen blijken beloofd aan Franse adoptieouders, die ervoor betaald hebben.

Lafosse maakt er een heel schimmige organisatie van. Is het personage van Vincent Lindon een schurk die een illegale kinderhandel runt? Wil hij goed doen en zet hij regels en wetten naar zijn hand om die weerloze slachtoffertjes een beter leven te geven? Zijn collega's stellen geen pertinente vragen en als ze al aan het twijfelen slaan, spreken ze hun bedenkingen niet uit. Lafosse focust op de dubieuze tussenpersonen en Afrikaanse dorpsoversten die hun afspraken niet nakomen. Terwijl het daar allemaal niet om draait.

Zijn de ridders uit de titel geen redders, maar wolven in schapenvacht? Of zijn het waarlijk goeie intenties die hen in de Afrikaanse hel laten belanden? Wat minder schimmigheid had bij de kijker de juiste vragen opgeroepen met betrekking tot de humanitaire interventie in Afrika en de nobele bedoelingen van de westerse adoptiedrang.