Winnende combinatie

In The Duke of Burgundy staat de sadomasochistische liefdesrelatie tussen de twee hoofdpersonages centraal. Dat roept onvermijdelijk associaties op met 50 Shades of Grey. Dat is spijtig, want Grey was toch vooral een pikante hype, terwijl Burgundy zich eerder manifesteert als extravagant curiosum. In tegenstelling tot Grey is Burgundy een echte epoquefilm. De Engelse scenarist-regisseur Peter Strickland, ook bekend van Berberian Sound Studio, heeft het exacte tijdstip en de precieze locatie vaag gehouden, maar het oogt hoe dan ook Europees en ergens halverwege de 19de eeuw.

We maken kennis met de welgestelde en hautaine Cynthia (rol van Sidse Babett Knudsen, van Borgen-faam) en haar nederige dienstmeid Evelyn (rol van Chiara D'Anna). Vrij snel wordt duidelijk dat de relatie ook seksueel getint is, waarbij dezelfde machtsverhoudingen gelden.

Maar stilaan merkt de kijker dat het hier in feite om een uitgekiend rollenspel gaat, waarbij de 'regie' wel degelijk in handen blijft van Evelyn. Maar zoals bij elk spel loert ook hier de routine om de hoek. En hoe moet het dan verder met de liefde?

De titel is om twee redenen interessant. Het suggereerst een sterke mannelijke aanwezigheid. Quod non! De hele cast bestaat alleen maar uit vrouwen. De 'hertog' uit de titel verwijst gewoon naar de gelijknamige vlinder en dat past dan weer in het voornaamste tijdverdrijf van zowat alle vrouwen in de film, namelijk het bijwonen van zéér gespecialiseerde lezingen over entomologie.

Wat The Duke of Burgundy behalve een geraffineerd en tegelijk ook grappig curiosum ook nog eens filmisch extra interessant maakt, zijn de bewuste sfeer- en stijlverwijzingen naar de soft-erotische films van Europese cultregisseurs zoals Jess Franco, Tinto Brass en Walerian Borowczyk uit de jaren 70. Daarin werd de seks wel vaker met een artistiek of kunsthistorisch sausje overgoten om censuur te vermijden. Dat laatste hoeft nu niet meer, maar kunst en erotiek blijft toch nog altijd een winnende combinatie.