"Wij Irakezen stonden nooit zo dicht bij elkaar sinds IS Irak terroriseert"

Irak heeft nog nooit rust gekend. Het land wordt elke keer weer door geweld uit elkaar gescheurd. De ene oorlog na de andere. Met meer dan twee miljoen weduwes en meer dan 3 miljoen weeskinderen is dit de prijs die Irak betaalt. Het zwarte goud en bloed stromen tegelijkertijd.

In de jaren 80 moordde de soenniet Saddam Hoessein de Koerden uit. De voorbije jaren woedde er een burgeroorlog tussen soennieten en sjiieten. Bijna dagelijks waren er bomaanslagen. Soennieten bombardeerden sjiieten en omgekeerd. Althans: tot de nieuwe gemeenschappelijke vijand het land binnenstormde. Want sindsdien zijn we allemaal één. Wij Irakezen stonden nooit zo dicht bij elkaar sinds het IS-monster Irak terroriseert.

Ik ben een sjiitische en ik heb christelijke, soennitische en Koerdische Iraakse vrienden. We beschouwen elkaar als Irakees. We spreken dezelfde taal en hebben dezelfde cultuur en traditie. Er is niets dat ons uit elkaar kan scheuren. Onze geloofsovertuiging en etnische afkomst is geen reden om elkaar te haten. We beseffen, en ik spreek voor de gehele Iraakse gemeenschap dat wat er nu met ons land gebeurt puur de oorzaak is van het politieke machtssysteem. De honger naar land, olie en macht.

Wat we ook vergeten, is dat Irakezen die al dan niet in het buitenland of in Irak wonen solidair zijn met elkaar. Soennieten trouwen met sjiieten. Christenen en joden gaan op bezoek bij elkaar. Koerden en Arabieren zijn vrienden. Het nieuws en de media doen uitschijnen dat we elkaar haten. Maar dat is niet waar.

Toen de christenen in Mosoel vervolgd werden, kwam wereldwijd de hele Iraakse gemeenschap uit solidariteit de straat op. Moslims gebruikten de hashtag #WeareN op Twitter: de grote 'N' van Nasrani (christen in het Arabisch) die IS op de christelijke huizen markeerde als voortaan eigendom van het kalifaat. Met #WeareN betuigen tweeps hun medeleven met vervolgde christenen in Irak.

Irakezen roepen op voor eenheid
In Antwerpen, hier naast de deur, gingen Iraakse moslims en christenen in de Sint-Eligiuskerk van Antwerpen samen bidden voor de vrede . Niet veel later in Brussel betoogden soennieten, sjiiten, Koerden, Irakezen van verschillende etniciteiten samen tegen één en dezelfde vijand: IS.

Zo volgden nadien nog meer hasthags #I_am_Christian_I_am_Iraqi #IraqisAreUnitedAgainstTerror #Yes2Iraq #NO2ISIS.

Niet alleen in het buitenland was er de solidariteit voor elkaar. Ook in het zuiden van Irak, in Najaf, werden soennitische en christelijke vluchtelingen opgevangen in de sjiitische heiligdommen. De Imam Al-Khoeistichting verspreidde een bericht waarin stond dat we elkaar moeten helpen als gelijke in broederlijkheid.

"We kondigen onze welwillendheid aan om de ontheemde Iraakse gezinnen op te vangen, of ze nu christenen of moslims zijn. Wij roepen alle Irakezen op om hulp te bieden aan de ontheemde families en hen te beschermen tegen de aanvallers, in overeenstemming met de beginselen van het humanitaire en nationale broederschap."

In het noorden van Irak, ontvingen ook de Koerden tienduizenden Arabische vluchtelingen van Mosoel. Er was nog nooit zoveel liefde en solidariteit voor elkaar. We are one.