Blik op BelgiëRoeselare
Werken en West-Vlaams praten is niet genoeg om Vlaming te zijn
‘Het is oneindig frustrerend.’ Wellicht is het een restant van zijn moedertaal uit Afghanistan, maar met zijn zachte g-klank valt Bazzali Mohammadi – Baz voor de vrienden – in ieder geval niet uit de toon in Roeselare. Sinds kort woont hij er officieel samen met zijn vriendin Karen. De centrumstad is de tweede thuis van Mohammadi geworden, na een hachelijke tocht die hem in 2015 van Afghanistan naar België bracht.
Zeven jaar later heeft Mohammadi nog steeds geen permanent verblijfsstatuut. Heeft hij wel op zak: een vlotte Nederlandse babbel met West-Vlaamse tongval, een pas behaald diploma verpleegkunde, en een vast contract van onbepaalde duur als verpleegkundige – een knelpuntberoep – in Ardooie. Een vaststelling die in de gebouwen van de Dienst Vreemdelingenzaken op gejuich, ballonnen en tranen van blijdschap werd onthaald.
Of toch niet. De jonge Afghaan heeft zowat alles gedaan om zich te integreren in ons land. Maar dat hij een goedbetaalde, vaste job heeft, doet niks ter zake. Karen studeert nog, en heeft dus geen vaste baan. Met als merkwaardig gevolg dat de tijdelijke verblijfsvergunning van Baz werd ingetrokken.
“Volgens de wet moet de partner van een asielzoeker kunnen bewijzen voldoende inkomen te hebben, zodat de asielzoeker niet ten laste van het OCMW valt”, legt zijn advocaat Alexander Loobuyck uit. Op die manier wil de overheid de druk op de sociale zekerheid verlichten en voorkomen dat asielzoekers door de staat onderhouden moeten worden.
In de praktijk vraagt de Dienst Vreemdelingenzaken volgens Loobuyck dat de partner een contract heeft van onbepaalde duur en een inkomen van bijna 2.000 euro netto. “Dat heeft Karen inderdaad niet. Maar Baz wel. Hij zorgt zelf voor de garantie dat hij niet ten laste van het OCMW valt. Hij heeft zijn contract en zijn loonbriefjes allemaal voorgelegd aan de Dienst Vreemdelingenzaken, maar zij weigeren daar rekening mee te houden. Ze houden zich aan een zeer botte lezing van de wet.”
“Ik begrijp het niet. Wat moet je nog meer doen om Brussel te overtuigen?”, zucht Mohammadi. Voor hem is deze episode een voorlopig bitter einde aan een slepende zoektocht naar een veilig leven. In Afghanistan probeerde hij zijn zus te beschermen voor een geforceerd huwelijk, waarna de grond hem zelf te heet onder de voeten kwam. Hij sloeg op de vlucht, en bereikte het Europese continent samen met 50 anderen in een gammel rubberbootje dat hen van de Turkse naar de Griekse kust bracht. “Het was niet gemakkelijk, maar ik kon gewoon niet in Turkije blijven.”
Hoe komt het eigenlijk dat de Afghaan al die tijd in ons land kon blijven zonder permanente verblijfsvergunning? Een dispuut over zijn afkomst, zo blijkt, en wantrouwen bij de bevoegde instanties of Mohammadi wel echt zo veel gevaar liep als hij beweerde. De zaak bleef jarenlang aanslepen, tot het punt dat een perfect geïntegreerde jongeman mogelijk het land uitgestuurd wordt. “Maar daar ben ik niet bang voor. Zover zal het niet komen”, klinkt het.
Ook advocaat Loobuyck vreest niet voor zo’n scenario. Baz bevindt zich op dit moment in grijs gebied. Een verblijfsvergunning heeft hij niet, maar in zekere zin spelen de vertragingen bij de asieldiensten in zijn voordeel. Mohammadi heeft een nieuwe aanvraag ingediend om te mogen blijven. De kans is groot dat het dossier pas ten gronde bekeken wordt op het moment dat zijn vriendin al vast werk heeft.
Bovendien heeft het nieuwe talibanbewind in Afghanistan de situatie drastisch veranderd voor Mohammadi. Hij behoort tot de Hazara’s, een minderheid die het onder de taliban hard te verduren krijgt.
Loobuyck: “De rechtspraak is de laatste tijd duidelijk aan het veranderen, waardoor Hazara’s makkelijker asiel krijgen. Maar die procedures slepen vreselijk lang aan, en Baz moet wel voort kunnen. Het is zo frustrerend, want zijn verhaal is verder een absoluut succesverhaal. Hij is een van de best geïntegreerde Afghanen die ik al gezien heb. En ik zie er veel, hoor.”
