‘Wanneer beseft iedereen eens dat ik helderziend ben?’

Dit najaar kan Tim Vanhamel eindelijk op tournee met ‘APPLZ ≠ APPLZ’ (★★★★), de ijzersterke Millionaire-plaat die in maart 2020 door dat vermaledijde virus tussen de plooien viel. Ook met zijn dubby soloproject Comité Hypnotisé kunt u hem de komende tijd op geselecteerde plaatsen aan het werk zien. En, zo vertrouwt hij ons toe, zélfs een reeks theatervoorstellingen staat voor de deur.

Theatervoorstellingen, Tim?

Tim Vanhamel: “Ja. De afgelopen maanden heb ik muziek gemaakt voor de voorstelling Oresteia van Het Paleis, samen met Sjoerd Bruil. Tot in 2022 staan we daarmee op de planken. Ik denk dat ik de komende drie maanden acht dagen vrij heb. Dat is een goede zaak, maar het is wel veel ineens.”

Met Millionaire heb je in juli op Werchter Parklife gestaan en in augustus op Boomtown in Gent: hoe heb je de terugkeer naar het festivalpodium beleefd?

“Tegen mijn verwachtingen in – met heel die stoeltjessituatie – heb ik erg genoten van Werchter Parklife. Het terrein zag er best indrukwekkend uit, en naar het einde van onze set begon de lucht te betrekken en zette een wind op: speciaal sfeertje! Boomtown was bijzonder omdat je voor het eerst sinds lang mensen dicht bij elkaar zag staan. Maar ik moet toegeven: op het podium ben ik vooral bezig met muziek en performen, niet met wat zich voor me afspeelt. Dat is één blurry mensenmassa.”

De coronacrisis is Millionaire vorig jaar zuur opgebroken. Heb je het gevoel dat het publiek APPLZ ≠ APPLZ is vergeten?

“Volgens mij is het probleem dat ik die plaat zélf al vergeten ben. (lacht) Het was natuurlijk een bummer: je bent helemaal klaar om je muziek naar de mensen te brengen – veel nummers op APPLZ ≠ APPLZ waren geschreven om live gespeeld te worden – en dan moet je ineens binnenblijven. Ik begon te tobben: o jee, wat als die plaat voor eeuwig opgeslokt wordt door het zwarte gat corona? Maar dat gevoel is weggeëbd. Tegenwoordig kunnen we zelfs spelen zonder een nieuwe plaat uit te hebben, denk ik.”

De teneur van de nieuwe songs was apocalyptisch. ‘Strange Days’ leek de pandemie zelfs aan te kondigen. Ben je je bewust van je visionaire kantje als songschrijver?

“(bloedserieus) Ja. Ik ben hier niet aan het zeveren: ik wíst het gewoon. Toen ‘Cornucopia’ af was – een funky, maatschappijkritische song à la Curtis Mayfield – dacht ik eerst: oei, ik kan mezelf beter censureren, ik heb geen zin om voor ouwe zeur uitgemaakt te worden. Maar in het volgende nummer dat ik schreef, ‘Strange Days’, sloop diezelfde bezorgdheid over de shitstorm waarin de mensheid terechtgekomen is. Toen heb ik beslist: nee, ik ga mezelf níét de mond snoeren.

“Trouwens, de meeste mensen luisteren toch niet naar songteksten.”

Journalisten wel.

“In interviews kreeg ik natuurlijk vragen over de teksten, maar de toon was toch sussend: ‘Jaja, Tim, je hebt gelijk, maar dan nu de volgende vraag.’ Tot we een week later in een nieuwe wereld leefden. Ineens kreeg ik totaal andere opmerkingen: (met Antwerps accent) ‘Amai, die hebben een nummer geschreven over de pandemie, moet dat nu écht?’ (lacht) Wanneer zal iedereen eindelijk eens beseffen dat we in de shit zitten én dat ik helderziend ben?”

In september is Outside the Simian Flock, het debuut van Millionaire, twintig jaar oud. Hoe herinner je je die tijd?

“Ik was 17 toen ik doorbrak. Ik speelde bij Evil Superstars, bij dEUS, ik had een vriendin die ook de wereld rondreisde (topmodel Hannelore Knuts, red.) én ik kon met mijn eigen groep een plaat maken – een langgekoesterde droom die in vervulling ging. Dat was allemaal prachtig, maar ik vind het leven nu leuker. Als je jong bent, zit je ook vol onzekerheden en waanbeelden. Die zijn nergens voor nodig, maar je kunt ze alleen van je afschudden door te léven. Je kunt dat proces niet versnellen. Ik voel me veel relaxter nu, ook als het over ambitie gaat. Of preciezer: over gebrek aan ambitie. (lacht)”

Tien jaar geleden wilde je zelfs geen muzikant meer zijn.

“Vanaf mijn zeventiende had ik internationaal getoerd met mannen die ouder waren dan ik: Evil Superstars en dEUS, maar ook Queens of the Stone Age, Eagles of Death Metal… Ik had Broken Glass Heroes achter de rug, én Eat Lions, én Disko Drunkards. Tegen mijn dertigste begon ik me af te vragen: is dit het nu? De druk die ik mezelf had opgelegd als twintiger, de drang om te pleasen... Het was genoeg geweest. In 2011 en 2012 heb ik geen gitaar aangeraakt. Ik dacht zelfs: ik ga iets anders doen, ik ga solliciteren. Ik wilde ook weleens een werkomgeving hebben met vrouwelijke collega’s. Of een dagritme.

“In die gitaarloze periode heb ik beseft dat mijn leven niet ineenklapt als ik geen muziek speel. Dat heeft me het voorbije jaar zeker geholpen. Waarmee ik niet wil zeggen dat optreden nu geen celebratie van het leven is, want dat is het natuurlijk wél!”

Op Boomtown heb je een song opgedragen aan Rolling Stones-drummer Charlie Watts, die die dag overleden was. Kunnen de Stones volgens jou doorgaan zonder hem?

“De vraag is eerder: hádden ze niet al moeten stoppen? Ik ben ook gaan kijken hoor, toen ze een paar jaar geleden op Werchter stonden. Het was prachtig. Ik heb toen een trainingsbroek van de Stones gekocht en heb die sindsdien trouw gedragen. Pas onlangs is de eerste scheur erin gekomen.

“Ooit was ik overal de benjamin, nu zijn mijn muzikanten jonger dan ik. Onlangs heb ik voor de grap het MySpace-logo als profielfoto op mijn Instagram gepost. ‘Hé, wat is dat?’, vroeg iemand me. Als je dat moet uitleggen, is het niet grappig meer. Ik wil maar zeggen: alles gaat voorbij.”

Dubs Pour Oh La La van Comité Hypnotisé is uit bij Cortizona. Millionaire speelt op 10 september op het Schippersweekend in Lauwe. Comité Hypnotisé speelt op 25 september op Dokrijk in Antwerpen.

© Humo