Walter en Michaël Pas: ‘We hebben ons samen zo vaak kapotgelachen’

Michaël

“Voor papa zijn tachtigste verjaardag schreef ik een ode aan hem. Eén zinnetje daaruit, ‘God schiep de aarde en het hemelgewelf, en de rest deed onze Walter zelf’, vat mijn vader helemaal samen. Hij heeft geen zittend gat. Ook sinds zijn pensioen gaat er geen dag voorbij of hij heeft weer een nieuw DIY-project op poten gezet. De ene keer neemt hij de tuin onder handen, de andere keer wordt er wel weer een muur geverfd. Hij moet zijn schoenen nog maar aandoen of mama weet al dat hij weer richting Brico of Hubo trekt. (lacht)

“Mijn ouders runden jarenlang een interieurwinkel gespecialiseerd in gordijnen en inlijstingen. Het waren hardwerkende zelfstandigen, mijn vader voortdurend met zijn handen bezig, maar tegelijkertijd verdiepten ze zich ook in kunst. Mijn vader verzamelt sinds zijn 26ste werk van schilder Fred Bervoets. Een groot deel van artistiek Antwerpen kwam geregeld bij ons over de vloer. Dat mondde wel eens in wilde feestjes uit, maar ’s morgens stonden mijn ouders wel weer in de winkel. We zagen van jongs af aan hoe plezierig het er in die wereld aan toe kon gaan, maar ook hoe er door mijn ouders wel telkens weer een zekere discipline en stabiliteit aan de dag werd gelegd.

“We hebben thuis altijd de ruimte gekregen om onze passies en interesses te ontdekken. Dat ik toneelschool wilde doen, is nooit een punt van discussie geweest. Integendeel. Ze hebben me altijd aangemoedigd, maar zorgden ook dat ik met mijn beide voeten op de grond bleef.

“Nog steeds klop ik af en toe bij mijn vader aan voor raad, en vice versa. Hij heeft zich nooit als patriarch van het gezin geprofileerd. Tussen hem, mij en mijn broers heerste altijd een soort kameraadschap die door de jaren heen alleen maar sterker is geworden. We hebben ons zo vaak kapotgelachen, met elkaar en met onszelf. Mijn vader vond het maar al te leuk om mee met ons kattenkwaad uit te halen of de kelder tot een pingpongparadijs om te bouwen. Hij nam ons mee naar de Muze (jazz­café in Antwerpen, red.), waar ik als achtjarige tussen de volwassenen mijn yoghurtdrankje zat op te slurpen. En later, toen ik aan Studio Herman Teirlinck studeerde, belandde hij na een voorstelling mee met mijn vrienden aan de toog van de Pallieter.

“Hoewel iedereen binnen ons gezin zijn eigen leven leidt, blijven we wel geïnteresseerd en op de hoogte van waarmee iedereen bezig is. Als ik na de eerste uitzending van Cinema Canvas een sms krijg van mijn vader dat hij trots is, dan laat mij dat niet onberoerd. Ook al is dat niet de eerste keer in mijn carrière dat hij dat zegt.

“Ik hoop voor Simon (Michaëls zoon, red.) eenzelfde vader te kunnen zijn. Hij is 19 en timmert aan zijn eigen weg als jazzmuzikant. Uiteraard sta ik bij elk optreden op de eerste rij, maar ik hou me toch altijd een beetje in om achteraf mee met de band te pintelieren. (lacht) Ik hoop alleszins dat als ik de 80 voorbij ben, Simon met evenveel plezier en goesting bij mij op bezoek komt. Net zoals ik er altijd naar uitkijk om mijn vader weer te zien.”

Walter

“Van jongs af aan was duidelijk dat Michaël de schijnwerpers niet schuwde. Zijn slaapkamer werd geregeld een geïmproviseerde theaterzaal waar we werden uitgenodigd om naar zijn voorstelling te komen kijken. Dat ging van circusacts tot heuse goochelshows. De toneelschool was voor Michaël dus een logische keuze. We vonden het belangrijk dat hij zijn dromen en ambities nastreefde, maar we hebben hem er altijd bewust van gemaakt dat het bewandelen van dit pad niet komt zonder teleurstellingen onderweg.

“De opvoeding van onze drie zonen is nooit een opgave geweest en altijd vrij probleemloos verlopen. Niet dat ze heilig zijn, maar van grote pedagogische problemen zijn wij gespaard gebleven. Ook op andere vlakken heeft ons gezin nooit echt een crisis doorgemaakt. Ik ben daar elke dag dankbaar voor. Soms vraag je je argwanend af: ‘Het leven loopt te goed, wanneer is het onze beurt dat er iets misgaat?’

“Eén keer dachten we dat het noodlot had toegeslagen. Op een dag, drie jaar geleden, belden Michaël en Saskia (Michaëls vrouw, red.) of ze even konden binnenspringen omdat ze iets moesten vertellen. Het klonk zo ernstig dat we ervan overtuigd waren dat er ons een doemscenario te wachten stond: terminaal ziek, ze gingen uit elkaar… Toen we de deur opendeden, stonden ze daar helemaal uitgedost en vooral: getrouwd. Ze hadden niemand verteld dat ze die dag in het huwelijksbootje gingen stappen en kwamen dat goede nieuws met ons delen. De tranen stonden ons in de ogen, vooral van opluchting. (lacht) Ze hadden geen flauw benul hoe verontrustend dat telefoontje had geklonken. Michaël en Saskia waren al 30 jaar samen, dat ze nog gingen trouwen hadden we totaal niet verwacht.

“Hilde en ik zijn al meer dan 65 jaar samen. Doordat we niet alleen samen een gezin runden maar ook onze interieurzaak, zijn we een onafscheidelijk duo. Als we ons in een grote groep begeven en ik voel dat Hilde meer dan drie meter van mij verwijderd is, begin ik haar al in de menigte te zoeken. (lacht) Onze zonen lachen daar wel eens mee: ‘Waar mama is, is papa en andersom.’ Toch hoop ik dat we een voorbeeld zijn. Uiteraard zijn hun levens niet in die mate met elkaar vervlochten dat ze 24 op 24 uur met hun partner doorbrengen. Maar ik zie wel dat we hen de idee dat een relatie een engagement is dat je aangaat, hebben kunnen bijbrengen.

“Als vader wil je altijd het goede voorbeeld geven en wil je dat je kinderen naar je luisteren, maar ik wilde dat nooit doen op een manier waardoor het leek dat ik boven hen stond. Ik schreef ooit het zinnetje: ‘Ik wou, ik was, graag een broertje van de broertjes Pas’. En eigenlijk meen ik dat echt. Ik ben heel blij en trots dat ik hun vader ben, maar ik zou ook graag hun broer zijn geweest. Hoe goed Michaël en zijn broers overeenkomen, die band die ze hebben, dat is heel mooi om te zien. Met dat we allemaal al wat ouder zijn, voel ik me ook meer hun grote broer dan hun vader.”