Walking on the moon

Uitgeverij Taschen zit nooit verlegen om een stunt. Ter gelegenheid van de 40ste verjaardag van de maanlanding op 21 juli 1969, brachten ze vorig jaar Moonfire uit, een boek dat enkel de gefortuneerden onder ons zich konden aanschaffen. Het pompeuze herdenkingsboek ging vergezeld van zeldzame stukjes maanrots, afkomstig van een maanmeteoriet die ooit op aarde insloeg. Met een genereus gebaar heeft Taschen nu ook een ‘volkseditie’ van Moonfire gelanceerd. En geloof me: wie ook maar een ietsepietsie lunatic is, zal zich de ogen uitwrijven bij dit kingsize boek, dat je onderdompelt in de fameuze Apollo 11-missie alsof je zelf in de capsule naar onze dichtste satelliet werd gekatapulteerd. Je volgt het historische wedervaren van astronauten Neil Armstrong, Buzz Aldrin en Michael Collins van naaldje tot draadje in larger-than-life foto’s, geput uit particuliere verzamelingen, NASA-archieven en LIFE-bronnen. Het boek bestrijkt de periode tussen het uitspreken van de Amerikaanse ambitie om de maan te bestormen (aangezwengeld door president Kennedy) tot de ticker-tapeparades in Amerikaanse steden, waar de teruggekeerde ruimtevaarders in augustus 1969 door 4 miljoen mensen als ware messiassen vereerd werden. De voorbereidingen, de tests met G-krachten, de nu bijna ouderwets aandoende apparatuur, de raket, de verwachtingsvolle, of angstige blikken én de baanbrekende missie én landing zelf: meermaals snijden de beelden je de adem af. De samenstellers hebben er alles aan gedaan om de heroïek dik in de verf te zetten.

Moonfire heeft als leidraad de klassiek geworden reportage over de maanlanding van de Amerikaanse auteur Norman Mailer, die later ook werd uitgewerkt in zijn Of a Fire on the Moon (1970). Het driedelige Mailerverslag van liefst 115.000 woorden was de langste reportage die ooit in het weekblad LIFE verscheen. In zijn inleiding beschrijft Colum McCann Mailers aanpak: “Mailer mengde zich onder de wetenschappers, de bureaucraten en de astronauten zelf. Hij ging op zoek naar het verhaal. Gebruikte zijn Harvard-achtergrond in techniek om de wiskundige dynamiek te begrijpen. Verplaatste zich in de hoofden van de computernerds. Legde een hand op de beddensprei van de NASA-vrouwen. Luisterde naar de uitvluchten van de commerciële jongens. Doorzocht de stoffige hoekjes op details die niemand anders kon vinden.” Er is geen woord van gelogen. Alleen: Mailer kon zelf niet meereizen naar de maan en had het gemogen, dan had hij het ongetwijfeld gedaan. Het verhinderde hem niet om het pakkendste Apollo 11-boek ooit te schrijven, nu nog luisterrijker door het ongeëvenaarde fotomateriaal. Jammer alleen van de stroeve Nederlandse vertaling. Koop dan ook beter de Engelstalige versie voor de magistrale totaalervaring. (DL)