Dat ontdekten onderzoekers van Olin College, de University of Miami en UC San Diego.

In een artikel vorige week in het vakblad PLOS One beschreef het team hoe het probeerde uit te zoeken welke betekenis er achter de glimlachende gezichten schuilgaat. Om een antwoord op die vraag te zoeken, werden de gedragingen van dertien baby'tjes van vier maanden oud en hun moeders gedetailleerd bestudeerd. Er werd meer bepaald gefocust op hoe vaak en hoe lang ze naar elkaar lachten.

Het was zo dat de onderzoekers erachter kwamen dat de baby'tjes niet zomaar teruglachten naar hun moeder. Als ze teruglachten, dan was dat met een welbepaald doel, en met een welbepaalde timing. De baby'tjes zouden volgens de onderzoekers hun lippen krullen om hun moeder hetzelfde te laten doen. Ze probeerden daarbij telkens om hun moeders zolang mogelijk te laten lachen en dat zelf zo min mogelijk te doen.

Om te kijken of het om een echte tactiek ging, kopieerden ze hetzelfde principe bij een robotbaby. Die lieten ze volgens dezelfde schema's lachen als de echte baby's. Zijn gelach bleek bij proefpersonen die voor de robot werden gebracht hetzelfde teweeg te brengen: ook zij glimlachten vervolgens terug, en dat deden ze langer dan de robotbaby.