Waarom een blad met de belofte van opgespoten borsten geen lezers meer lokt

"Oh ja, dat ding, bestaat dat nog?", was een beetje de teneur toen gisteren bekend geraakte dat het tijdschrift 'Playboy' zal stoppen met naaktfoto's te publiceren. Ja, lieve kinderen, 'Playboy' bestaat nog en is meer dan enkel dat bunny-logo, terug te vinden als sticker op de achterruiten van vuile Mazda's of op die kleine namaaktasjes voor mannen. Want mannen mogen nu ook handtasjes hebben, net groot genoeg voor hun insulinespuit en smartphone met een gebarsten scherm. De tijden zijn werkelijk veranderd.

Dat laatste was ook het argument van de hoofdredactie om zich te focussen op interviews. Alsof het blad al die mannen met het schaamrood op hun wangen die stamelden van "Nee nee, ik lees het gewoon voor de interviews, honnepon" na decennia gelijk wil geven. Maar de waarheid is dat 'Playboy' weldegelijk een belangrijk blad was met een ontegensprekelijk culturele impact. Zoals wanneer in de jaren '60 zwarte komieken niet eens binnen mochten in Amerikaanse comedyclubs gaf Hugh Hefner de Afro-Amerikaanse komiek en activist Dick Gregory een platform. Maar ook was het een tijdschrift waar schrijvers als Kurt Vonnegut en Chuck Palahniuk hun beste kortverhalen lieten publiceren, een paar pagina's voorbij de naakte centerfolds.

Maar dat was vroeger. Nu zijn blote tieten iets wat niet meer te vermijden valt bij het betreden van het internet. Na de ad-blocker lijkt me een titty-blocker ook wel gepast. Een mens kan verzuipen in het aanbod van hijgende lijven dat men bijna op zoek gaat naar een filmpje met iets van dialoog tussen twee neukscenes door. Hoewel zo'n gesprek toch meestal eindigt met de zin "Alstublieft, verraad mij niet, ik zal alles doen". Of klink ik nu teveel als een kenner?

Nu kan een blad met de belofte van ge-airbrushte billen en opgespoten borsten geen lezers meer lokken. Kijk maar naar P-magazine, ondanks verwoede pogingen met promopraat als "Ken je die ene van 'Komen Eten', nee die andere... ja juist dingske, awel we hebben een kiekje van haar sideboob".

Ik vermoed dat de komende dagen meerdere artikels zullen verschijnen over hoe 'Playboy' nu wel of niet de ontvoogdingsstrijd heeft beïnvloed, over hoe Hugh Hefner een karikatuur van zichzelf is geworden. Maar ik wil deze laatste zinnen wijden aan wat ooit de doelstelling van het blad was, iets wat het verloor door haar succes dankzij de voorgenoemde tieten, namelijk iets creëren als stem en handboek voor de moderne stedelijke man.

Een doelgroep een beetje aan zijn lot overgelaten in deze tijden van vrouwenbladen en kinderzenders. Of was TMF voor ons bedoeld? Sorry dan. Maar het blijft wel iets hypocriet, om jonge mannen enkel geweld, auto's en bewegende borsten aan te bieden, en dan teleurgesteld te klinken dat ze in niks anders geïnteresseerd lijken. Of klink ik nu zelf als een relikwie zonder een valse Louis Vutton-pet op mijn kop?