Het was geen spontaan aanzwellend ongenoegen, vrijdagavond in Luik. ‘Ze hadden ook bommen in de richting van het Standardvak kunnen gooien. Dat is niet gebeurd. Het was puur de bedoeling om de wedstrijd te saboteren.’
Alain heeft 80 euro betaald voor zijn Play-off 1-abonnement. En nog eens 30 euro voor dat van zijn zoontje. Dat zijn op zich democratische prijzen, maar de eerste thuiswedstrijd van Standard tegen Antwerp heeft Alain moeten missen. Hij werkt bij een afvalverwerkend bedrijf. De aanschaf van de twee abonnementen ging gepaard met afwegingen over de rest van de maand.
Bij een eerste balcontact van Thomas Didillon breekt een hels gefluit los in het stadion. De Franse Anderlecht-keeper mag er zich dan een poos geleden al uitvoerig voor hebben verontschuldigd, het bezigen van het woord baraki in een uitzending van voetbalprogramma La Tribune op RTBF in de aanloop naar de vorige Standard-Anderlecht, dat maakt niks uit. Baraki kan worden vertaald als marginaal, krotbewoner, of de degeneratieve evolutie van de homo sapiens.
Hier gaat het voor deze 25.000 mensen over: de club van Marc Coucke, de buikige Vlaamse zakenman die én Pairi Daiza én het stadje Durbuy kocht, versus hen, les barakis. Hiervoor hebben ze massaal ruim twee uur voor de aftrap verzameld rondom hun cafés, waar plastic pilsjes per kartonnen houder van zes worden verkocht voor 10 euro.
Elke blik, elke ontmoeting, ademt verlangen. Een primair collectief verlangen.
‘Niet die van ons’
20.36 uur. Wereldgoal van Alen Halilović.
Het besef is drievoudig, en vergt enkele minuten. Eén: vanuit het bezoekersvak zijn simultaan een tiental vuurpijlen gelanceerd, er tekenen zich brandvlekken af in de grasmat, rechts van keeper Guillermo Ochoa. Brandweermannen in gele pakken moeten het veld op met emmertjes. Twee: scheidsrechter Erik Lambrechts heeft het VAR-gebaar (video assistent referee) gemaakt, maar afgeleid als iedereen is door vuur en rook zal dat pas doordringen als het scorebord terug op 0-0 wordt gezet. Drie: in het Anderlecht-vak, met een gedeeltelijk zicht op dat scorebord, lijkt niemand zich daarvan bewust.
Er is helemaal niks verloren, maar al na amper vijf minuten voetballen zijn enkele Anderlecht-supporters tot een besluit gekomen.
“Ze willen de match stilleggen, dat is wel duidelijk”, krijgt Alain van een buurman in het oor getoeterd. “Al een geluk”, zegt Alain tegen zijn zoontje. “Dat het deze keer niet die van ons zijn.” Het joch staart verschrikt naar de gele mannen, die af en toe moeten rennen om een volgende vuurpijl te ontwijken.
Statement
Ongeveer alle recente precedenten met net wel of net niet gestaakte voetbalwedstrijden in de Jupiler Pro League hebben betrekking op de club waar het woord baraki zo gevoelig ligt. Het bommentapijt onder het doel van Silvio Proto (2012), het spandoek tegen Steven Defour (2015), de vuurpijl in het oor van Nicolas Penneteau (2016), die aanleiding gaf tot het stilleggen van een uitwedstrijd bij Charleroi en Standard ondanks 2-3 winst aan de groene tafel drie punten kostte.
Minuut 22. Razvan Marin trapt de 1-0 binnen. Een nieuwe regen bommetjes vanuit het Anderlecht-vak. Lambrechts legt de wedstrijd voor een tweede keer stil. De omroeper: “Nog één vuurpijl en de wedstrijd wordt afgelast.”
Op de klok staat het getal 31, maar er is nauwelijks twintig minuten gevoetbald als Lambrechts rood trekt voor Kara en Mpoku op strafschop de 2-0 aantekent. Het regent onmiddellijk weer vuurpijlen.
Elke toeschouwer werd aan de ingang gefouilleerd, maar altijd weer krijgen supporters moeiteloos rookbommen en vuurpijlen binnen. In broekspijpen, achter de kuiten. Overal waar de fouillerende hand niet komt. De Anderlecht-aanhang werd gefouilleerd door eigen stewards, en meer dan ooit lijkt dat fouilleren iets te zijn dat louter pro forma gebeurt.
Wat volgende week?
De relschoppers moeten de bolvormige camera’s boven hun hoofden hebben opgemerkt. Ze moeten hebben geweten dat de politie met de beelden aan de slag zou gaan. Wat volgens de voetbalcel van Binnenlandse Zaken ook gaat gebeuren. Geïdentificeerde relschoppers riskeren een stadionverbod van minimaal een jaar en een boete van 500 euro. Anderlecht hangt mogelijk ook een wedstrijd achter gesloten deuren boven het hoofd.
Veel indruk lijkt het niet te maken. Namens de Fan Board, een overlegorgaan van supporterclubs, zei Frank Eeckhout dat hij zijn hart nu al vasthoudt voor volgende zondag. Anderlecht ontvangt dan AA Gent. “Het resultaat zal goed moeten zijn, we mogen vooral niet op achterstand komen. Deze week zijn er gesprekken met het clubbestuur, en ik hoop dat die iets opleveren. Maar met elke supporter praten kan natuurlijk niet. Twintig onverlaten kunnen volstaan om opnieuw de boel de saboteren.”
Eeckhout is voorzitter van supportersclub Stamcafé in Sint-Lievens-Houtem en was er vrijdag uitzonderlijk zelf niet bij, maar was dat wel tijdens de Clasico in 2012: “Standard stond toen 0-1 achter, de netten van het doel van Proto stonden letterlijk in brand door hun vuurpijlen. Daar werd iemands veiligheid in het gedrang gebracht. Men moest de hele tijd de netten opnieuw binden. Die wedstrijd is toen niet stilgelegd. Iedereen noemt Erik Lambrechts nu een held. Dan denk ik: was de scheidsrechter in 2012 dan een lafaard?”
Volgens Eeckhout staat Standard-Anderlecht vooral bij jongeren binnen de harde kern “met stip genoteerd”, juist vanwege de voorbije edities.
“Ze hadden ook bommen in de richting van het Standard-vak kunnen gooien. Dat is niet gebeurd. Er zijn geen spelers geviseerd. Het was puur de bedoeling om de wedstrijd te saboteren.”
Dj-set
Minuut 40. De tribunes lopen leeg. De spelers van Standard hebben een ererondje gemaakt, en dat sterkt bij de eigen aanhang het gevoel van een goede cijfermatige afloop. Na die keer in Charleroi, ironisch genoeg, heeft de voetbalbond het reglement voor dit soort situaties gewijzigd. Op de radio betreurt clubjurist Pierre Locht dat hierdoor nu “een situatie is ontstaan die ontevreden supporters wel heel veel macht geeft”.
Hoe, volgens welke procedure, Standard deze keer wel de drie punten krijgt, weten Alain en de mensen rondom hem nog niet, maar het zou wel al te gek moeten zijn als het anders zou lopen.
De omroeper heeft wat gratis bier en een dj-set voorgespiegeld. Weinigen hebben daar een boodschap aan. In de verte hoor je sirenes, nog meer bommetjes. Iedereen heeft eerder al het waterkanon zien aanrijden.
Alain: “We hadden hier zo hard naar uitgekeken. Je wil als Standard-man niet alleen deze wedstrijd absoluut winnen, je wil ook feestend winnen. Met veel doelpunten. Nu heb ik 110 euro betaald voor nog geen twintig minuten voetbal.”
