Spelletjes spelen, de jongere generaties doen het massaal en liefst op de smartphone. Toch blijft een wat ouder publiek fanatiek in de weer met klassieke bordspellen, puzzelen en modelbouwen. Oldskool game on!
Net als zijn vader Peter (43) verdiept ook Hannes (19) zich in de wondere wereld van Lego.
Peter: “Toen ik op mijn achttiende mijn vrouw leerde kennen, had ze nog een klein broertje van vier jaar. Telkens als ik op bezoek kwam, vroeg hij me of ik voor hem iets wilde bouwen met zijn Duplo-blokken, tot ergernis van Ellen. (lacht)
“Lego had me altijd al gefascineerd, maar het bouwen van die boerderijen en raketten zorgde op een gegeven moment voor een opflakkering. Dat had mijn vrouw ook gemerkt, dus gaf ze me een doos cadeau.
“Ondertussen heb ik zo’n 500 dozen, maar dat kunnen er gerust meer zijn. Ik vermoed dat mijn vrouw het zich soms beklaagt dat ze me ooit die eerste heeft gegeven. (knipoogt) Als ik kon, zou ik alle dagen Lego in elkaar steken. Het gebeurt nu regelmatig dat mijn zoon Hannes en ik samen zitten te bouwen aan tafel. In het begin vond ik het best moeilijk om mijn cocon te delen, maar al snel merkte ik dat onze connectie hierdoor groeide.”
Hannes: “Na een vakantiejob in een speelgoedwinkel kocht ik van mijn eerste loon een doos, en ook ik ben er sindsdien niet meer mee gestopt. Als kind speelde ik aanvankelijk met Playmobil, maar ik herinner me dat ik vaak met grote ogen keek naar de collectie van mijn vader. Aan de spullen in zijn glazen kast mocht ik niet komen. Nu krijg ik al iets meer vertrouwen, toch, papa?
“Ondanks het plezier dat ik eraan beleef, praat ik er niet altijd open over, uit angst dat leeftijdgenoten me maar een klein kind vinden. Met ouderen durf ik sneller een gesprek over Lego aan te gaan.”
Peter: “Er zijn veel volwassenen die daar schroom bij voelen. Maar of je nu zeven of zevenendertig bent: als je zin hebt om te bouwen, moet je dat toch gewoon doen? We leven in drukke tijden waarin we altijd maar beschikbaar moeten zijn en overal prikkels krijgen. Lego is een manier om te ontsnappen aan die stress, mijn happy place: het geluid van de blokjes, de geur van een nieuwe handleiding...”
Hannes: “Ook voor mij is bouwen een zen-momentje. Aan sommige projecten ben ik meer dan vijftig uur bezig. Dan verlies ik de tijd helemaal uit het oog.”
Peter: “En zolang hij zijn centen aan Lego uitgeeft, heeft hij alvast geen geld over om drank en drugs te kopen.” (lacht)
Ellen (36) richtte in 2015 de spellenclub Tizanu op.
Ellen waagt zich minstens twee keer per week aan een gezelschapsspel. “Ik kan me niet herinneren dat ik nog eens een week níét gespeeld heb. En dat terwijl ik als puber me juist afzette tegen spelletjes omdat ik het letterlijk te kinderachtig vond. Maar rond mijn zestiende ben ik er terug ingerold met klassiekers als Risk, Kolonisten van Catan en Carcassonne. Kortom, de spelletjes die mensen zich voor de geest halen als je vertelt dat je hobby gezelschapsspellen is. Tenminste, als ze verder kunnen denken dan Levensweg. Als volwassen spelliefhebbers spelen wij heus niet hele avonden lang ‘Vier op een rij’.
“Voor ik met een vriend Tizanu oprichtte, kwamen we al wel geregeld samen met een groepje, maar we bleven op die manier zowel qua spellen als spelers steeds in hetzelfde kringetje hangen. Nu komen we elke twee weken samen op dinsdagavond en spelen we aan verschillende tafels. De club telt momenteel een vijftigtal leden, van jonge twintigers tot beginnende vijftigers.
“Als vrouw behoor ik tot de minderheid, ja. Ik denk dat zeven op de tien spelers een man is, al is er toch wel een kentering bezig. Lange tijd zorgde het vermeende geek-gehalte er misschien voor dat vrouwen minder snel over de brug kwamen, maar vandaag ben je als vrouw geen uitzondering meer.
“Het gebeurt wel af en toe dat mijn mannelijke medespelers onderling te veel met elkaars tactiek bezig zijn, waardoor ze niet in de gaten hebben dat ik aan het winnen ben. Omdat ik het meest aan smalltalk doe, denken ze dat ik niet oplet. Kan ik dat een tactiek noemen? (lacht)
“Een vriendin vroeg me onlangs of ik dit echt als een hobby beschouw. Maar natúúrlijk doe ik dat. Is een hobby niet iets dat je graag doet, op regelmatige basis en met andere mensen? Zoals sommigen graag met vrienden op café gaan, spendeer ik de avond liever met een spel. En dat mag iets uitdagender zijn dan ‘Mens erger je niet’, want daarmee zou je me echt niet gelukkig maken. Dan ga ik misschien toch liever op café...”
Alissa (27) voert tijdens het puzzelen ook graag een goed gesprek.
De meeste mensen snappen er niks van als ik zeg dat ik graag puzzel”, zegt Alissa. “Wellicht associëren ze dat enkel met saaie mensen. Ik geef toe dat het niet erg rock-’n-roll is, maar ik ken toch wel meer mensen die het leuk vinden om te puzzelen. Ik heb gewoon niet elke avond zin om een boek te lezen of een serie te kijken, aangezien ik op het werk al de hele dag gefocust aan een scherm zit. Puzzelen is een toffe bezigheid die niet te veel energie vraagt. En stress komt er niet bij kijken, want je wéét dat de puzzel hoe dan ook ooit in elkaar zal passen.
“Meestal puzzel ik alleen. Soms helpt mijn man, of een vriendin die op bezoek is, maar dan weten ze dat ze de stukken moeten maken waar ik niet mee bezig ben. Ik wil de doos in handen hebben. Zolang ze dat respecteren, is het oké voor mij. (knipoogt) Tijdens het puzzelen kan ik vaak ook een goed gesprek voeren. Wellicht werkt het als een soort bliksemafleider: omdat je erg gefocust bent en elkaar niet continu in de ogen kijkt, gaat het praten wat makkelijker. Net zoals tijdens de afwas of in de auto.
“Het liefst leg ik puzzels van 1.500 à 2.000 stukjes waarop veel verschillende zaken gebeuren, zoals deze vol surrealistische kunstenaars waar ik nu mee bezig ben. Ook architecturale puzzels zijn altijd de moeite vanwege de vele details.
“Ooit hebben mijn man en ik ons gewaagd aan De Nachtwacht van Rembrandt, maar die hebben we niet afgemaakt. Drie vierde van die puzzel was zwart. Dan is de ontspanning snel weg. (lacht)
“Ik koop veel puzzels tweedehands en krijg er van vrienden en familie ook soms cadeau. Zo wacht er nog een puzzel met onze trouwfoto in de kast. Ons huwelijk ligt momenteel nog in stukken, grapt mijn man dan.
“Om ervoor te zorgen dat we zelf niet te veel puzzels hebben liggen, geef ik er af en toe eentje weg. Dan kun je alleen maar hopen dat die nog volledig zijn. Onlangs heb ik zo nog een stukje teruggevonden van de Notre-Dame. Maar ach, die is in het echt ook niet meer compleet.”
