Volwassen mannen die arm in arm een liedje zingen, dan nog één van Neil Diamond

Was ook Engeland-Denemarken op strafschoppen uitgedraaid, dan had ik hier mogelijk niet meer gezeten. Al sinds de negentiende minuut moest ik naar het toilet. Maar ja, het is de halve finale, je hebt een stukje te schrijven en je wil natuurlijk niets missen van de al evenzeer spetterende analyse tijdens de rust. En de columnistiek is niets voor slapjani. Toen een tweetal uren later eindelijk het verlossende fluitsignaal weerklonk, kon zelfs Karl me niet kwalijk nemen dat ik er even (iets) tussenuit kneep. Maar eenmaal terug was alles veranderd.

Ik bevond me op een trouwfeest. Van een bejaard koppel. Ik zag zwetende volwassen mannen arm in arm een liedje zingen, van een afstand gadegeslagen door elf andere, diep teleurgestelde mannen. Ook Karl en de anderen zongen mee. Van Wesley verwacht je zoiets: die man is verwekt, geboren en opgegroeid op een biljarttafel. Zo iemand beschikt over het gezond verstand om de stamdronkaard zijn liedje toch nog een vierde keer op rij te laten afspelen, zoniet sneuvelen straks alle glazen. Youri is een Hollander, wat weet die van muziek, maar Heleen stelde me teleur. Iemand die tien jaar lang om den brode vrouwen heeft beschadigd gaat toch niet zitten meedoen met die onnozelheid uit vrees dat ze niet meer bij Karl op bezoek gaat mogen komen? Dan blijf ík liever thuis.

Zeker als het ‘Sweet Caroline’ is dat wordt meegeblèrd.

Wat is dat toch met Engelsen en hun hang naar broodpudding, mottenballen en Mechelse kasten? Naar bier zonder kraag, schapen en porselein. Hebben ze naast Europa ook deze eeuw vaarwel gezegd? Zet een knaller van een feestplaat op (zolang het maar niets van Martin Garrix is), of, als je dan toch een oud lint om een nieuwe kerstboom wil hangen, iets van The Beatles. Of The Kinks. The Clash. Zeppelin, Stones, Queen, Floyd, Who: keuze te over. Maar Neil Diamond? Dat is niet eens een Brit! Neem dan op zijn minst Elton John, daar zit nog wat kleur aan.

Zoiets zie je zelfs niet in Nederland, het Sarajevo van de goede smaak. Zelfs een land onder de zeespiegel gaat niet onder die lat heen. Stel het je maar eens voor: Denzel Dumfries krijgt in de vierennegentigste minuut een bal vol in het gezicht getrapt, de bal verdwijnt in doel, de scheids blaast op zijn fluitje en daar galmt ‘’t Smurfenlied’ door het stadion. Of dat iets soortgelijks zich in Frankrijk voltrekt, waarna Michel Delpech ‘Pour un flirt’ inzet. De Rode Duivels gaan naar de finale: ‘Van alles wat je miiiiij beloofde, blijft er niiiiets meer overeeeind!’

Een land dat dweept met Jack Grealish hoort niet thuis in de finale van een EK. Zélfs Italië heeft de diadeem afgezworen. Moge straks de ‘Tarantella Napoletana’ weerklinken. Al was het maar voor de Denen.