Voetballers Dante en Luna Vanzeir, broer en zus: ‘We zijn allebei balverliefd, maar dat betekent niet dat ik van de voetbalwereld zelf houd’

Dante

“Luna en ik zijn allebei het ouderlijk huis uit. We wonen niet meer in Beringen, maar huren sinds kort samen een appartement in Leuven.

“Stevig uitgaan doen we zelden. De laatste keer dat ik echt dronken was, zal op Nieuwjaar geweest zijn.

“Het samenwonen voelt heel natuurlijk aan. Wij kunnen het echt goed met elkaar vinden, ondanks het leeftijdverschil van vijf jaar, en ondanks onze verschillende karakters. We zijn allebei rustig en nuchter, maar Luna is gevoeliger, en perfectionistisch. Op dat vlak lijkt ze op mijn vader, terwijl ik sneller dingen achter me laat en gewoon doorga, een beetje zoals mijn moeder. Ik ben meer een speelvogel en lig niet wakker van negatieve zaken.

“Kom ik thuis van de training, of van een wedstrijd, dan game ik vaak. Shooting games als Call of Duty en League of Legends. Veel voetballers gamen, ook spelers van de nationale ploeg. Velen hadden hun laptop mee naar Wales, maar het internet in het hotel was helaas niet stabiel genoeg. (lacht)

“Wat ons nu overkomt, is fantastisch. Het afgelopen jaar werd ik kampioen met Union in 1B (Vanzeir speelde eerder nog bij Racing Genk, Beerschot en KV Mechelen, red.), werd gekroond tot beste speler van de competitie, en nu staan we ook nog eens op kop met ­Union, terwijl Luna ook bij de dames met OH Leuven op kop staat. Daarbovenop werd ik door bondscoach Roberto Martínez voor het eerst geselecteerd voor de Rode Duivels, en heeft ook Luna ervaring met de nationale ploeg.

“Maar toch blijven we heel rustig. Die nuchterheid danken we aan onze ouders. Luna en ik komen uit een doodnormaal, doorsnee Vlaams gezin. Daar is niks mis mee. We hebben Poolse en Oekraïense roots van moederszijde, dat wel, maar daar weten wij ­eigenlijk niet alles van. (De grootmoeder van Dante en Luna is in België geboren, zo vertelde hun moeder Nadia ­Cucup ons later, en stamt af van een Oekraïense moeder en een Poolse vader, die Auschwitz heeft overleefd. Dante is als ­jongetje van 2 wel eens met zijn moeder Auschwitz gaan be­zoeken. Aan de andere kant van de familie stamt de grootvader dan weer af van twee Polen. Ook zij vluchtten na de Tweede Wereldoorlog naar België. Uiteindelijk leerden de grootmoeder en grootvader elkaar nabij de mijn van Zolder kennen, red.)

“Er is mij wel verteld dat ik ooit in Polen ben geweest, ja, maar ik heb daar geen herinneringen aan. Het is vooral de geschiedenis van onze eigen ouders die we kennen. Zo speelde vader vroeger in vierde klasse en werkt hij nu bij Elia. Hij is er verantwoordelijk voor de berekening van hoogspanningsbeveiligingen. Moeder werkt als verpleegster op de covidafdeling van het ziekenhuis in Heusden-Zolder. Dat ons gezin uit de mijnstreek komt, zorgt ervoor dat Luna en ik niet gaan zweven.

“Onze ouders hebben veel voor onze carrières betekend. Als ik ooit absurde bedragen zou verdienen, dan wil ik hen daarvoor belonen. Het bedrag (kost en inwoon) dat ik vroeger betaalde toen ik nog thuis woonde, stort ik nog altijd, al woon ik niet meer thuis.

“Mijn vader staat me overigens ook nog altijd bij, samen met mijn manager. Hij gaat mee op gesprek bij clubs, als ze geïnteresseerd zijn.

“Zijn mening is belangrijk, en dat gaat niet louter over het financiële of het sportieve, maar ook over het gevoel. Zoals na het wereldkampioenschap voor -17-jarigen in Chili, in 2015. We behaalden toen brons en ik scoorde een paar keer. Uit dat toernooi zijn toppers voortgekomen als Victor Osimhen (SSC Napoli) en Christian Pulisic (Chelsea).

“Na afloop toonde Inter Milaan enige interesse in mij. Nico Vaesen, mijn manager, is toen gaan praten met de Italianen, maar ook mijn vader was er dicht bij betrokken. Net zoals nu. Ik blijf bij Union en ga me pas op het einde van het seizoen over mijn toekomst buigen. Ik weet niet waar die ligt. Natuurlijk is de Premier League mijn droomcompetitie, dat is geen geheim. Manchester City mag me dus altijd bellen (lacht), maar ik ga vooral ­rustig blijven en zien wat er de komende maanden gebeurt.”

Luna

“Ik kijk op naar Dante. Toen hij brons haalde op dat WK in Chili, zat ik nog op de lagere school en zag voor het eerst een wedstrijd van hem op de televisie. Zoiets vergeet je niet gauw. Net zoals je zijn eerste selectie voor de Rode Duivels ook niet snel vergeet. Ik blijf wel realistisch, maar wat Dante nu allemaal meemaakt, zorgt ervoor dat ik mijn eigen doelen ook verleg. Waarom ook niet? Het beste voorbeeld zit hier naast mij in de zetel. (lacht) Druk voel ik niet, eerder de motivatie om even goed te doen.

“We zijn allebei balverliefd, maar dat betekent niet dat ik daarom houd van de voetbalwereld zelf. Niet alles is er positief. Er is racisme in het voetbal­milieu en ook discriminatie, kijk maar naar het verschil in verloning tussen manen en vrouwen. Maar ik kies wel voor die wereld, ik ben fan van de sport, van het spelletje, maar weet dat er meer is dan alleen voetbal. Daarom studeer ik lichamelijke opvoeding en bewegingswetenschappen aan de VUB. Je kunt in deze sport heel snel opgang maken, maar ook heel snel weer verdwijnen.

“Dante is een doorzetter. Op zijn zestiende scheurde hij de voorste kruisband van zijn ene been. Op zijn achttiende die van zijn andere been. Dat waren twee zware blessures die een operatie vereisten en een revalidatie van telkens een half jaar. Het straffe is dat de droom altijd intact bleef. Hij maakte de klik en zette zich nog harder in.

“Voor velen zou hun carrière toen al zijn afgelopen, maar niet voor hem. Hij werd mentaal alleen maar sterker. Ik weet niet of ik het in die situatie nog tot de Rode Duivels had geschopt. Maar hij dus wel. En al zijn we nuchtere mensen, we genieten ook van deze periode. Laat die maar zo lang mogelijk duren.”