Vlaamse maestro betovert Carnegie Hall
Componist en dirigent Dirk Brossé stond donderdag in de befaamde Carnegie Hall. 'Ik ben trots op wat wij Belgen hier doen.'
In de intieme Weill Recital Hall van Carnegie Hall speelt het Chamber Orchestra of New York Rossini, Bach en de Vijfde Symfonie van Schubert. Maar ook: Dirk Brossé.
Muziekdirecteur Salvatore Di Vittorio kondigt hem na Bach aan als "Maestro Dirk Brossé". Hij zegt: "Dirk Brossé is een belangrijk dirigent en componist. Het is een eer om deze man hier te hebben."
Brossé komt op, het publiek applaudiseert. Brossé neemt de plaats in van Di Vittorio. "Het speelt altijd in je voordeel om als de enige nog levende componist tussen de doden op het avondprogramma te staan", zegt hij.
Dirigent en componist Dirk Brossé staat op een voor hem mythische plek: in Carnegie Hall, New York. Slechts een paar Belgen hebben hier voor hem op het podium gestaan. Rocco Granata, Jacques Brel en Toots Thielemans. Op Times Square, een steenworp ver, vormen de blauwe neonletters flikkerend de uitroep 'City Of Dreams'.
Brossé componeerde zijn concertino voor viool Black, White & in between eind jaren negentig. Achttien jaar later is het nu voor het eerst in New York te horen. Vandaag dirigeert hij het jonge Chamber Orchestra of New York en vioolsoliste Irena Abrigo. Abrigo is een atletische verschijning in een gouden jurk. Haar spel is energiek.
De maestro gaat op de tippen van zijn tenen staan. Hij buigt met zijn hele lijf naar voor en dan weer naar achter. Hij dirigeert op zijn manier. Niet alleen met zijn lijf maakt hij golvende bewegingen, ook met zijn handen. Wijzende vingers, handpalmen als signalen, kalmerend, opzwepend.
Hij temt het kamerorkest. Hij kneedt het. Dat is zijn grote kracht. Terwijl buiten op deze februari-avond in New York het water in de parken bevriest, ontdooit het publiek.
Het publiek in Carnegie Hall luistert alsof het naar een film kijkt: vingerknoken tegen elkaar geduwd, kin vol spanning vooruit, aandachtig.
De muziek van Brossé brengt dreiging in de zaal, is opzwepend, aanzwellend, klassiek met klezmertrekken. De contrabassist zit op een barkruk en gooit haar lange haar naar achter. In de diepte van het orkest blaast een muzikant diepe hoorntonen. Brossé brengt leven in de zaal.
Diepe buiging
In het programmaboekje van de avond staat dat de compositie een verhaal vertelt. "Het verhaal van een gepassioneerd persoon die probeert de waarheid te zoeken maar erachter komt dat de waarheid veranderlijk is."
Iedereen maakt zijn verhaal van de muziek. Brossé buigt diep na afloop. Hij krijgt een lang applaus.
"Ik ben trots op wat wij Belgen hier in deze stad verwezenlijken", zegt Brossé. "Het was vandaag allicht voor het eerst dat in Carnegie Hall Vlaamse noten te horen waren."
