Verrassend en furieus dendert Game of Thrones richting de ondergang in de voorlaatste aflevering

De voorlaatste aflevering staat in het teken van Daenerys’ eindspel.

Het was Arya eerder gevraagd: Wat zeggen we tegen de god van de dood? Haar antwoord, inmiddels vermenigvuldigd in ontelbare memes, was ‘not today’. Niet ­vandaag. Maar in The Bells, aflevering 5 van het slotseizoen, was het antwoord duidelijk anders: ‘today’. ­Vandaag. En al liepen de meningen, ongeveer een tel na afloop, al sterk uiteen, deze GoT-kijker vond het een van de sterkste en verrassendste ­afleveringen van het seizoen, van alle seizoenen. Inclusief alles waar The White Walkers bij betrokken waren, want hoe fenomenaal boosaardig ook, hun hele demonische hebben en houden ging ook altijd gebukt onder een zekere voorspelbaarheid.

Maar dan Daenerys.

In het slotbeeld van de vierde ­aflevering zien we in de ogen van de drakenmoeder, die in vijf furieuze ­minuten een drakenkind en een ­beste vriendin heeft verloren, dat er geen weg meer terug is. En in het ­begin van aflevering 5 (de een na laatste), zweert Jon weliswaar nog maar eens een keer trouw aan zijn koningin, maar deinst hij terug voor haar kus (want: tante). Beschouw die afwijzing als de laatste druppel. Geen liefde, oké, maar dan? ‘Let it be fear’, zegt Dany.

Met terugwerkende kracht konden we het zien aankomen. De missie van Daenerys Targaryan om de troon ­terug te veroveren voor haar familie zagen we altijd in het licht van haar nobele daden, het bevrijden van een paar geknechte volkeren hier en daar, terwijl we de kille bruutheid waarmee ze de tegenstanders uit de weg ruimde in de categorie ‘spaanders’ onder brachten. En toen Jon voor haar viel, hadden we helemaal een roze bril op. Maar Daenerys had ons – veel eerder – gewaarschuwd: “Ik ga dit wiel niet stoppen. I’m gonna break the wheel”. En na episode 5 weten we wat ze ermee bedoelde.

Als het beleg van Kings Landing (het ging om die troon daar, weet u nog?) begint, proberen de krachten van het goede, adviseur Tyrion ­Lannister en (voormalig) geliefde Jon Snow, de zaken nog in vreedzame ­banen te leiden. Maar ze hebben in de ogen van Dany gekeken – en gezien hoe meesterspion Varys zonder aarzelen tot ‘dood door draak’ werd veroordeeld. De deal is de volgende: als de stad zich overgeeft, dan moeten ze de klokken luiden. Als de klokken luiden, dan wordt de bevolking gespaard.

Volgen epische schermutselingen en het platbranden van de vloot, en al snel luiden de klokken. Drogon, de laatste draak, is in bloedvorm en gaat de uitwedstrijd in King’s Landing winnen. Er is een moment – en dit is een van de spectaculairst in beeld gebrachte episoden, niet alleen vanwege het armageddon dat volgt, maar ook om de hele lange aanloop langs al die episoden en seizoenen die leidt naar dit adembenemende moment – waarop Cersei en Daenerys naar elkaar staren, over de stad heen. De een in haar burcht, de ander op de rug van een draak. De klokken klinken en de draak krijgt de sporen. Een half uur later, en wat voor een half uur, ligt King’s Landing en haar bevolking in de as.

De makers draaien de rollen om: de hoofdpersonen verdwijnen uit beeld en het volk dat wordt afgeslacht, krijgt de hoofdrol. Na die laatste blik op de waanzin in de ogen van de drakenmoeder zien we de draak alleen van onderaf, als de dood die van boven komt. De nobele queeste om de troon te veroveren, heeft al zijn glans verloren. Oorlog is hel.

Nog één aflevering.