Van laarzen naar hakschoentjes
Betekent opgroeien iets winnen of iets verliezen? Een strijd is het sowieso, zeker als meisje. Daarom splitst Karen Claes het jonge hoofdpersonage Laura van haar eerste jeugdvoorstelling op over twee actrices.
Eerst zijn Lotte Heijtenis en Saar Vandenberghe nog gewoon elkaars spiegelbeeld. Springerig komen ze aan weerskanten van het centrale bed uit de verkleedkast van het kindsdom gedoken. Identieke roze pruiken, korte broekjes, hun dansante bewegingen tot op de millimeter afgepast. Ze zijn het achtergrondkoortje bij hun toekomst, samen nog een eenvormige identiteit. Laura's fantasie laat zich echter minder dwingen. Vader ziet ze voor haar geestesoog langsdrijven op een vervaarlijke stroom spaghettisaus, moeder is een hoge controletoren.
Ouders en hun irritante kantjes is maar een van de puberperikelen waar Claes in haar tekst frisse woorden aan geeft. Ontluikende borstjes zien een heel alfabet van bh-cups opdoemen, terwijl Seppe van de hogere klas voor hormonale reacties zorgt die er voorheen niet waren. We zijn dan al ver in de voorstelling en Heijtenis en Vandenberghe hebben nu een eigen karaktertje ontwikkeld. De een vormt in laarsjes nog het kind in Laura, de andere op hakschoentjes al het jonge vrouwtje. Ruziënd hengelen ze elk om de meeste aandacht.
Het pleit wordt pas beslecht met een oplossing voor de dood van broertje Theo. Zijn verhaal boort in de voorstelling een gevoelsader aan die zorgt voor een welkome verdieping van Claes' licht verteerbare scènetjes. Vorm is duidelijk haar dada, met als topmoment een bijzondere lichtswitch als Laura naar bed moet. Het neigt bijwijlen naar het wat steriele kleurspel in het werk van Bob Wilson, maar de beoogde verwondering in de zaal voor zoveel zintuiglijke esthetiek blijft werken. Sleeping Bee doet je uitkijken naar rijpere producten van Karen Claes. (WH)
Op 6/2 in 30CC, Leuven (016/20.30.20) en op 8/2 in De Warande, Turnhout (014/41.69.91). Info: www.laika.be.
