Van cohesie en spelvreugde valt nog weinig te merken bij de Rode Duivels

Het was beter dan tegen Canada, zeker in de eerste helft, maar dit keer bleef de meeval van vorige woensdag achterwege. Een vrije trap en een vlijmscherpe counter bezegelden het lot van de Belgen. De tweede ronde is nog ver weg.

“Er gaan veel dingen door mijn hoofd die ik beter niet zeg, toch niet buitenskamers.” Jan Vertonghen zei veel en toch niet alles kort na de wedstrijd voor de tv-camera. De recordinternational – hij vinkte gisteren nummer 144 af – had het over het niet kunnen creëren van kansen. “We hebben geen echte kans gehad”, bevestigde Amadou Onana, de enige Belgische uitblinker gisteren.

Het pijnpunt lag bij de Rode Duivels inderdaad voorin. Michy Batshuayi stond vaker buitenspel dan dat hij een bal raakte, Eden Hazard flitste een paar keer maar nog altijd veel te weinig, Kevin De Bruyne zocht opnieuw vruchteloos naar openingen. Ook de cohesie is zoek, de spelvreugde, de een-tegen-allenattitude. “Misschien zijn we te oud”, wierp De Bruyne (31) op. Adding insult to injury, noemen de Engelsen dat: het nog erger maken dan het al is.

De bondscoach? Die bleef zoals gewoonlijk diplomatisch. “Moeilijk resultaat”, zei hij. “Goede momenten, maar weinig kansen”, dat ook. En nog een dooddoener: “We zullen moeten reageren.” Maar wat met zijn tactische ingrepen. Waarom alweer Mertens? Waarom Trossard zo laat? Waarom De Ketelaere die niet in vorm is?

Oorverdovend gefluit

Roberto Martínez had zijn elftal vooraf op drie plaatsen gewijzigd ten opzichte van de onverdiende zege tegen Canada. Thomas Meunier, Amadou Onana en Thorgan Hazard kwamen in het team, wat ten koste ging van Leander Dendoncker, Youri Tielemans en Yannick Carrasco. Voor Leandro Trossard, uitblinker in de Premier League, was er opnieuw geen plek; Eden Hazard blijft incontournable voor de Belgische bondscoach.

Diens basisopstelling werd overigens al een paar uur voor de aftrap gelekt aan bevriende voetbaljournalisten. Het nieuwe seizoen van De mol speelt zich blijkbaar af in Qatar.

Minder incontournable dan de oudste Hazard was de ‘heilige’ 3-4-3. Die werd gisteren opgeofferd voor een soepele 4-3-3 en dat had alles te maken met het gevaar dat van de Marokkaanse vleugelspelers kon komen en van hun oprukkende backs. Een tactiek in functie van de tegenstander, dus. Op een WK heiligt het doel de middelen, ook al is het dan, als tweede op de wereldranglijst, ‘maar’ tegen de 22ste. “We moeten de een-tegen-eenacties controleren”, doceerde Martínez vooraf op televisie.

Wie geen zwart-geel-rood plunje droeg in het goed gevulde Al Thumama-stadion in Doha supporterde voor de underdog, bovendien een islamitisch land, dat vinden ze wel sympathiek in Qatar. Bij de opwarming werden de Belgen flink uitgejouwd. Wat heet trouwens ‘opwarming’ bij 31 graden om vier uur in de namiddag? Daar helpt airco maar een beetje tegen.

In de aanvangsminuten lag het tempo hoog, wat tot veel technische slordigheden leidde, typisch voor dit WK. Thorgan Hazard zette Batshuayi met een steekpass schuin voor doel, de spits kon niet afwerken. De jongste Hazard was ook een paar keer gevaarlijk met indraaiende hoekschoppen.

België had twee derde van de tijd de bal in die eerste helft en dat was ook te horen in het stadion: oorverdovend gefluit begeleidde de Rode Duivels de hele tijd. Marokko wachtte af. Saïss en Amallah verdienden een gele kaart voor opzichtige overtredingen, maar hun werd het kartonnetje niet onder de neus geschoven door de Mexicaanse scheidsrechter Ramos. Onana wel, voor een stevig duel. De jonge Belgische middenvelder is geschorst tegen Kroatië.

Gaandeweg begon Marokko de duels te winnen. Op slag van rust zeilde een vrije trap van Ziyech voorbij Courtois, de VAR had hinderlijk buitenspel van Saïss opgemerkt. Die opdoffer bleef de Rode Duivels bespaard. Voorlopig toch.

Fout Meunier

Weg was de terughoudendheid van Marokko na de pauze. Vrank en vrij togen ze naar voren, een schot van Boufal zoefde voorlangs. Op het uur greep Martínez in. Eden Hazard ging er zoals verwacht af, net als Onana, uitblinker maar met die gele kaart als belastende rugzak.

Tielemans en Mertens waren hun vervangers. In de 73ste minuut maakte Meunier in de buurt van de cornervlag een onnodige overtreding. Sabiri trapte de bal richting eerste paal, waar Saïss, dit keer niet in buitenspelpositie, Courtois voldoende hinderde: 0-1. Daar had de beste doelman van de wereld toch beter op moeten reageren.

De Ketelaere en Trossard kwamen onmiddellijk daarna Batshuayi en Thorgan Hazard aflossen. Tien minuten voor tijd werd ook Romelu Lukaku, noodgedwongen, vroeger dan gepland in de strijd gegooid. Op zijn lichaam-zonder-wedstrijdritme rust de hoop van het vaderland in die laatste groepswedstrijd tegen Kroatië, want in de toegevoegde tijd maakte invaller Aboukhlal er op assist van Ziyech nog 0-2 van.

Onverdiend was dat zeker niet, en wie weet straks ook nog eens nefast voor het Belgische doelsaldo. Die tweede helft leek het wel alsof de Rode Duivels nog altijd de richtlijnen van koning Filip uit het vlak voor de afreis gedraaide promofilmpje ‘It’s deviltime!’ volgden. Kippen zonder koppen, op zoek naar zichzelf en hun ploegmaats. Hun spel was even voorspelbaar als de rellen met jongeren achteraf in het centrum van Brussel.

Pijnlijke nederlaag. Zeg gerust: blamage. Met een vijfenhalfjescultuur word je geen wereldkampioen. Mogelijk geraak je er zelfs niet mee door de eerste ronde. Pek en veren zijn veel dichterbij dan een triomfantelijk onthaal op de Brusselse Grote Markt.