Van Chelsea Clinton tot Pippi Langkous: de leukste (nieuwe) kinder- en prentenboeken voor in de paasvakantie

Dieren zijn twee handen op één buik

Genegenheid tussen dieren, het blijft een onuitputtelijk kinderverhalenreservoir. De veelbekroonde Ed Franck en illustrator Thé Tjong-Khing sloegen de handen in elkaar voor Panda & Eekhoorn, een schalkse saga over een onstuimige pandabeer en een aanhankelijke eekhoorn. Ze dromen van het plukken van de maan, om er een balspel mee te kunnen spelen. Ernaar reiken met een ladder loopt faliekant af. Dan weer verschanst Panda zich in zijn hol, tot zowel Hert, Vos en Marmot ongerust komen loeren. Enkel Eekhoorn mag erin. Zo verzint Franck een hele serie miniparabeltjes over onverwoestbare vriendschap of reizen (‘gewoon poot één voor poot twee zetten’). Thé Tjong-Khings uitgepuurde tekeningen zijn zachtaardige verlengstukken.

Rouwen op het dak

Een jongetje zit op een dak. Waarom heeft hij zich daar verschanst? Jeugschrijfster Aline Sax wou een kort, luchtig verhaal neerzetten. Maar toen stierf haar moeder na een korte ziekte. “Het veranderde mij, en het veranderde ook mijn verhaal. Het kreeg meer lagen, werd diepgaander, persoonlijker”, vertelt ze op ‘This is how we read’. De jongen op het dak groeide uit tot een intens rouwverhaal, over een jongetje dat afstand neemt van het menselijke gekrioel. En slechts observeert. “Ik wil niets meer voelen”, zegt hij. Toch ontstaat er weer toenadering tot de buitenwereld. De wonderlijk sensibele tekeningen van Sassafras De Bruyn – u kent haar uit Iedereen beroemd – sporen perfect met dit delicate verhaal.

Is daar iemand in de grote stad?

‘Vrienden hebben geen achternaam: vrienden hebben een adres’, denkt een ronddwalend jongetje, mijmerend over zijn vriendjes. In Waar mijn vrienden wonen brengen de Spaanse illustrator Violeta Lópiz en de Braziliaanse schrijver en musicus Cláudio Thebas een milde bespiegeling over eenzaamheid én contact zoeken in de grote stad. We dolen langs een school, een café, een hoekhuis, een kleine speeltuin of wolkenkrabbers. De vaak groen-blauwige tekeningen van Lópiz zijn strak gestileerd, maar toch gloedvol. Er slaat een milde melancholie van af, misschien mede gevoed door onze blik in vreemde quarantainetijden. Alwéér toont de jonge uitgeverij Tiptoe Print haar fijne neus voor het betere internationale kinderboek.

Reddingsboei voor bedreigde dieren

Een boek met een boodschap, dat is Laat ze niet verdwijnen van Chelsea Clinton, jawel, de dochter van voormalig VS-president Bill Clinton en zijn vrouw Hillary. Chelsea breekt een lans voor diersoorten die voor hun hachje moeten vrezen. Onder meer de giraf, gorilla, walvis, neushoorn, panda, walvishaai, ijsbeer, tijger en olifant passeren de revue. Chelsea biedt ook tips. ‘Steun de dierentuin en ga de dieren daar bekijken’, of ‘Koop geen sieraden en souvenirs die van bedreigde diersoorten zijn gemaakt.’ Wist u trouwens dat de meeste bedreigde dieren een eigen ‘Werelddag’ hebben? Zo vieren we op 21 juni Wereld Giraffedag en op 14 juli Haaiendag. Dit boek imponeert toch vooral door de knappe, levendige prenten van Gianna Marino.

Rolmodel met rode staartjes

Waarom niet teruggrijpen naar een alltime classic? Een voorleessessie van de zopas verschenen luxe-editie van Pippi Langkous gaat er vast in als zoete koek. De roodharige, sproeterige spring-in-’t-veld met de staartjes viert haar vijfenzeventigste verjaardag en blijkt onverslijtbaar. De beroemdste creatie uit de koker van Astrid Lindgren (1907-2002) is een stoer rolmodel vol durf. Pippi’s avonturen in en rondom Villa Kakelbont en in Taka-Tukaland, met haar aapje meneer Nilsson en paard Witje, inspireerden tot het maken van musicals, tv-series en films. Lindgren, toen nog huismoeder met een parttime baan, verzon Pippi al in 1941, toen haar dochter Karin zich met een longontsteking in bed stierlijk lag te vervelen.

Vermommingen à volonté

Een idee voor dolle kinderpret in tijden van thuisisolatie? Een maffe verkleedpartij. In het schitterende Elke dag iemand anders van gevierd jeugdauteur Jef Aerts en illustratrice Merel Eyckerman vind je inspiratie op overschot. Wildebras Juno met het hoogoptorenende kroeshaar hult zich dagelijks in nieuwe vermommingen. Dan is ze weer bliksemjager, diepzeeduiker, racepiloot of ‘draak met schubben van glas’. Ze stuift het hele huis rond. ‘Ik ben niet één, maar oneindig veel Juno’s!’ Maar haar broertje Billy kan dat helse tempo niet volgen. Wanneer besteedt ze eens aandacht aan hem? Elke dag iemand anders is een wervelende ode aan ongetemperde verbeeldingskracht, met uiterst dynamische prenten van Eyckerman.

Zoete troost

Charlie Mackesy gooide hoge ogen in Groot-Brittannië met het licht filosofisch getinte prentenboek De jongen, de mol, de vos en het paard. Vertaler en schrijver Arthur Japin was er helemaal verrukt van. Mackesy laat in zijn spontaan ogende ‘inktspot’-tekeningen een paard, een vos, een mol en een jongen converseren over de dingen des levens. ‘Ik ben zo klein’, zei de mol. ‘Ja’, zei de jongen, ‘maar je maakt een groot verschil’. Of: ‘Wat lijkt jou de grootste tijdverspilling?’ ‘Jezelf met anderen vergelijken.’ Mackesy strooit troostrijke en hoopvolle frases rond (‘Vragen om hulp is niet opgeven’, zei het paard. ‘Het is weigeren op te geven’) Een tikje soft, maar nét niet melig.

Het verlangen van de vuurtorenwachter

Wie is er bedrevener in zelfisolatie dan een vuurtorenwachter? Tegelijk is er dat eeuwige verlangen naar de overzijde, naar wat zich achter de horizon afspeelt. Dat dilemma verbeelden ‘boekenmeester’ Tom Marien en illustrator Yule Hermans op tedere wijze in Geef wacht!. Marien beschrijft in korte, poëtische getinte stukjes hoe een door de koning aangeduide wachter worstelt met zijn doelloze, eenzame dagen. As hij iets verdachts ziet of hoort, moet hij op zijn hoorn blazen. Maar wat als hij nu eens naar de overkant roeit? Zijn vermetele expeditie brengt hem naar een eiland. Wenkt daar nog meer isolement? De fraaie prenten van Hermans zorgen voor een lyrische dimensie.

Gezin onder hoogspanning

Drie jaar geleden miste de Britse Lucy Strange haar entree niet met Het geheim van het Nachtegaalbos, volgens deze krant “een boek als een spannende jeugdfilm uit de oude doos.” Reikhalzend keek het jonge grut uit naar haar tweede jeugdroman. Met Ons kasteel aan zee belanden we met de twaalfjarige Petra in een vuurtoren aan de Engelse kust, waar ze met haar ouders en zus woont. Petra’s wereld bestaat uit avonturen in verborgen tunnels en verhalen over zeemonsters. Maar het begin van WO II maakt komaf met die zorgeloze idylle. Haar (Duitse) moeder wordt opgepakt, haar vader blijkt hand- en spandiensten voor de Duitsers te verrichten. ‘Nu hadden zich geheimen in de ruimten tussen ons gewurmd, koud en hard, als water dat bevriest, en begonnen ze ons uit elkaar te wrikken’, bedenkt Petra. Strange zet de verscheurdheid van het gezin op prangende wijze neer, in een slim geconstrueerd oorlogsverhaal met gothic trekjes.