TV-JULES KIJKT

TOPDOKTERS
Woensdag 7/5, 21u05, VIER

In de loop der jaren is de term reality een vergaarbak geworden voor van alles en nog wat. De onweerstaanbare drang om 'het leven zoals het is' in beeld te brengen leidde tot doorzichtige tranentrekkers (Vind mijn familie), handig vermomde marketingcampagnes (Iedereen Duivel) en ordinaire trash-tv (Exotische liefde, Astrid in Wonderland) die ongewild op de lachspieren werkte en aan leedvermaak en plaatsvervangende schaamte vaak een uiterst betwistbare cultstatus overhield.

Dat het mits wat goede wil, onversneden stielliefde en een flinke portie vakkennis ook anders en veel beter kan, bewijst Topdokters al wekenlang met verve door ons zonder toevoeging van toeters en bellen een inkijk te bieden in hoofd en hart van tien medische toppers.

Toch aarzelde ik even om dit ziekenhuis binnen te stappen. Net als zovelen doodsbang voor een oord van pijn en miserie waar je willoos overgeleverd wordt aan met naald, scalpel en zaag gewapende witkielen die bovendien in voorfilmpjes weinig bemoedigende uitspraken deden als "Elke chirurg heeft zijn eigen kerkhof" of "Voor de mensen zijn wij beenhouwers".

Dat ik uiteindelijk toch mijn drempelvrees overwon had alles te maken met het feit dat de makers van het onvolprezen De rechtbank zich om dit project hadden bekommerd en meteen bleek dat de deelnemende artsen ook mensen van vlees en bloed waren die enkel het beste met me voor hadden. Hartchirurg Hugo Vanermen legde rustig uit dat het hart eigenlijk niet meer was dan een simpele pomp die "vrij gemakkelijk" hersteld kan worden. Ik zag hoe de 'onderbetaalde' neurochirurg Guido Dua tijdens het openzagen van een schedel anekdotes ophaalde aan het personeelsfeest, maar ook hoe hij tranen moest verbijten nadat hij de ouders van een 22-jarig hersendood meisje had gemeld dat hij niets meer voor haar kon doen.

Zijn collega Mania - "Als ik opereer draag ik altijd dezelfde bh" - De Praeter bekommerde zich intussen om de kleuter Fran, die zwijgzaam de voortdurende terugkeer van tumoren in haar hoofd verbeet. "Mijn werk laat me nooit los", zei de dokter. Ik begreep haar volkomen. Borstchirurge Nathalie Degrieck bekende - "Mijn kinderen kunnen dat niet begrijpen" - graag te snijden en ik monsterde bewonderend de flair van 'beenhouwer' Mike Tengrootenhuyzen, die met succes de krom getrokken knieën van een bejaarde man te lijf ging.

Darmspecialist Danny De Looze mixte dan weer de 'ochtendportie' stoelgang van een Nederlandse vrouw tot een 'strontpap' die anaal bij haar echtgenoot - "U bent heel proper vanbinnen" - werd ingebracht, en ik luisterde geboeid toen de wereldberoemde Pedro Brugada uitleg gaf over het naar hem genoemde syndroom.

Maar ik zag vooral een programma dat sereen en met het grootste respect voor alle actoren was gemaakt. Een zeldzaam pareltje kortom, dat zonder op goedkope sensatie en valse sentimenten te mikken doet wat eigenlijk elke realityreeks zou moeten doen: het onverbloemd tonen van een werkelijkheid. Chapeau.