Trump-aanhangers geven niet op: ‘We komen terug, met wapens’

Het wantrouwen blijkt onder veel Trump-fans de day after alleen maar gegroeid. Het geweld is uitgelokt door infiltranten, zeggen ze, om Joe Bidens benoeming door te kunnen drukken.

De vrouw die donderdagochtend net is ingestapt in haar grote Chevy Suburban, voor haar hotel even buiten ­Washington, is een moeder met een sympathiek gezicht, en ze draait het raampje bereidwillig open. Op het dak prijken rood-wit-blauwe Trump-vlaggetjes, en een van de twee tieners in de auto heeft een rood MAGA-petje op. Hoe het gisteren was? “Historisch! Maar dit is pas het begin. We staan voor grote gebeurtenissen.” En dan, in één adem door: “Maar de bestorming was echt georkestreerd.”

Lily Owen heet ze, een bruidsfotograaf uit South Carolina, en ze verpersoonlijkt een van de paradoxen van de inval in het Capitool woensdag. Ze is trots op wat er is gebeurd, maar anderen zijn ervoor verantwoordelijk.

“Dat waren niet onze mensen”, zegt ze. “Onze mensen zien er anders uit. Zelfs de man die onze karavaan uit South Carolina leidde – een transman, met een vijfhoek aan een kettinkje...” Ze wendt zich tot haar zoon. “Had hij niet ook een piercing? Afijn, er was dus antifa in ons midden.”

Avondklok

Ze is niet de enige. Bijna alle Trump-supporters die zich woensdag, nadat het Capitool is ontruimd en het bordes en de stoepen voor het gebouw zijn schoongeveegd en de avondklok van kracht is geworden, in de bar van hun hotels hebben teruggetrokken, hebben het over ‘infiltranten’ en ‘opzet’. Het zijn niet alleen de ‘raar’ geklede betogers, van hippies en toneelspelers tot de soldateske mannen in het zwart met hun oortjes en nachtkijkers (“Zo zien wij er niet uit! Een Trump-supporter heeft de Amerikaanse vlag als cape om de nek, niet opgerold als een halsdoek!”), maar ook de passieve agenten, de weinige hekken, en de deuren die voor hen zouden zijn opengezet, na de eerste bres.

“Ze wílden dat we naar binnen gingen”, zegt Owen. “Zodat ze een excuus hadden om het door te drukken.”

‘Het’, dat is de definitieve benoeming van Joe Biden als president, die nacht – de formaliteit die de opstandelingen hadden willen voorkomen, met hun aanval op het democratische hart van Amerika. Tegen kwart voor vier donderdagochtend zegt vicepresident Mike Pence, tevens voorzitter van de Senaat, gewoon datgene waar hij nooit omheen kon: dat Joe Biden en Kamala Harris 306 kiesmannen achter zich hebben gekregen, en Donald Trump en hijzelf 232. Dus.

Dat de ‘antifa’-demonstranten die op sociale media al snel een gezicht krijgen, juist Qanon- en neonazi-sympathieën hebben, gaat er bij de Trump-aanhangers niet in. Verschillende invloedrijke rechtse commentatoren blijven de theorie voeden, die dan wordt overgenomen door Republikeinse politici, zoals volksvertegenwoordiger Matt Gaetz en de gouverneur van Texas, Ken Paxton.

‘We deden niets!’

Bij het bespreken van de gebeurtenissen hoor je, als in een omgekeerde wereld, echo’s van de Black Lives Matter-protesten afgelopen zomer. De demonstranten woensdag waren ‘grotendeels vreedzaam’, zeggen de Trump-supporters. Dat zijn exact de woorden die zij ridiculiseerden toen Democratische politici daarmee de soms in rellen uitmondende betogingen tegen politiegeweld beschreven. Ook klagen ze over de traangasaanvallen en flashgranaten waarmee de versterkte politie de bezetters van het bordes probeerde te verjagen. “We deden niets! We zongen het volkslied en gebeden”, zegt een vrouw uit Pennsylvania. Welkom in Amerika.

Zelfs de doodgeschoten vrouw, Ashli Abbitt, die de meute voorging bij het doorbreken van een tussenscheiding in een van de gangen van het Capitool, is voor sommigen al snel een onschuldige martelaar. Het feit dat ze ergens inbrak en dat de politie zich kennelijk bedreigd voelde – het excuus dat schietende politieagenten altijd aanvoeren als ze zwarte mannen en vrouwen doodschieten – is nu het om een van hen gaat geen excuus meer. “Ze was een ongewapende vrouw die niets kwaads in de zin had”, zegt Debbie Stone, die uit North Carolina is gekomen. “Dit was een moord.”

Er zijn ook betogers die dat dodelijke schot wel gerechtvaardigd vinden. “De politie had wel vijftien mensen kunnen doodschieten”, zegt Ian Hedendal, die een dag na de bestorming poolshoogte komt nemen bij het gebouw voor hij terugvliegt naar Florida. Het is dan rustig: er wordt een hek neergezet rond het Capitool, er zijn zesduizend nationale gardisten aangevoerd uit naburige staten, en een inwoner van Washington zit op een campingstoeltje naast een speaker, waaruit ‘One Love’ van Bob Marley over het plein schalt.

Hedendal worstelt met de paradoxen van de bestorming. “Ik voel zowel trots als wroeging”, zegt hij. “Ik ben trots omdat dit een historisch moment is. Maar ik heb wroeging omdat het niet het juiste moment was. Wat dachten we nou, dat we die stemming konden tegenhouden? En nu zien ze ons als de opstandelingen.”

Opzet in het spel

Ook hij denkt dat er opzet in het spel was. “We kwamen hier niet om dat gebouw te bestormen, we kwamen hier om dat gebouw te omsingelen, om onze massa te laten zien. Maar toen stonden die hippies ineens op dat­ stenen muurtje daar, ons aan te moedigen. ‘Kom op, kom naar voren, we hebben body’s nodig – als die vrouwen daarboven pepperspray kunnen weerstaan, kunnen jullie het toch ook?’ En toen lieten we ons gaan.”

Sommige mensen hebben dingen gedaan die ze niet hadden moeten doen, zegt hij. “En ja, dan ga je juichen voor elke bres in de verdediging, voor iemand die een muur beklimt om ergens hoog een vlag te planten. Zo iemand is niet goed bij zijn hoofd, maar wel dapper.”

En nu? Wat vindt hij van de mensen die teruggaan naar hun thuisstaat, en zeggen dat het daar “lelijk gaat worden”? “Dit wordt een test voor die threepercenters en andere mannen met wapens. ­Kijken of ze zich kunnen inhouden.’

Anderen denken dat dat punt gepasseerd is. “Dit is ons 1776, baby”, zegt Andrew George, verwijzend naar het jaar waarin de Verenigde Staten zich onafhankelijk verklaarden van Engeland. “Er is ons altijd gezegd: als je ontevreden bent, moet je stemmen. Maar stemmen helpt dus niet. We hebben nu de politici laten voelen dat we ontevreden zijn. Dit is het begin. We komen terug met wapens.”