"Transmensen zijn nog lang niet aanvaard in de samenleving"

"Ik ben geboren als man, maar lichamelijk ben ik nu een vrouw. Ik heb de fysieke transitie doorlopen: ik neem hormonen, onderging de nodige ingrepen. Maar als ik merk hoe strikt die hokjes in onze samenleving worden afgebakend en aan welke voorwaarden je moet voldoen, dan ben ik net zoveel man als vrouw. Als man kreeg ik voortdurend te horen dat ik een uitgesproken vrouwelijke kant had. Of ik wel zeker wist dat ik geen homo was, dat soort opmerkingen kreeg ik voortdurend.

"Sinds mijn transitie hoor ik hetzelfde, maar in de andere richting. Dat mijn kleren niet echt vrouwelijk zijn, dat ik altijd een echte man zal blijven. Ik heb bijvoorbeeld een tatoeage van toen ik nog een man was en een baard droeg. Een collega vond die sierlijke krullen toen vrouwelijk. Toen ze me terugzag als Julie, vroeg ze of ik mijn tattoos zou laten weghalen, want dat was toch te mannelijk. Anderzijds houdt men nu de deur voor me open als ik ergens binnenkom, dat heb ik als man nooit meegemaakt.

"Mensen zeggen ook dat ze me nu toegankelijker vinden. Komt dat door die vrouwelijke kant, of omdat ik open ben over mijn transitie? Geen idee. Maar er gaan ook deuren dicht. Transmensen zijn nog lang niet aanvaard in de samenleving.

"Toen ik opgroeide, was het al duidelijk dat ik me een meisje voelde. Thuis verkleedde ik me graag als ballerina, of trok ik de jurk van mijn zus aan. Niemand had daar een probleem mee, zo was ik nu eenmaal. Omdat ik bang was voor pesterijen, zweeg ik er verder over. Ik dacht dat het me nooit zou lukken om de vrouw te worden die ik me vanbinnen voelde. Maar als volwassene ergerde ik me steeds meer aan de verwachtingen die men van mannen heeft. Ik heb het nochtans geprobeerd. Ik 'speelde' man, mat me een stoer uiterlijk aan. Ik dwaalde steeds verder af van mezelf.

Dit is een Plusartikel dat u vandaag gratis kunt lezen. Meteen onbeperkte toegang tot al onze artikels? Lees nu De Morgen voor maar 0,44 euro per dag.

"Hoe harder ik dat gevoel wegduwde, hoe sterker het zich manifesteerde. Dus ging ik op zoek. Ik was nooit van plan om voor een ingreep te kiezen, maar ik wilde wel zien hoe ver ik daarin kon gaan. Dat is intussen vier jaar geleden. Ik experimenteerde met vrouwenkleren. Dat voelde goed. Alles gebeurde binnenshuis, ik wilde rustig toetsen.

"Maar mensen merkten dat er iets veranderd was. Ik schoor me, ik verzorgde me beter... Op het werk - ik ben cameravrouw - begon men me te plagen. Of ik dan toch uit de kast zou komen als homo? Toen er na de laatste draaidag van een project een feestje gepland was, vroeg een collega me: 'Ga jij straks een jurk aantrekken?' Ik antwoordde spontaan: 'Dat ik daar niet aan heb gedacht.' Diezelfde avond verontschuldigde hij zich. Toen heb ik me voor het eerst geout als transgender. Eigenaardig genoeg kreeg ik vanaf dat moment respect.

"Ik zocht psychologische begeleiding, had behoefte aan inzicht en duiding. Uiteindelijk heb ik de transitie nog lang voor me uitgeschoven. Ik hoopte dat het dragen van vrouwenkleren voldoende zou zijn. Bovendien ben ik al bang voor een spuitje bij de tandarts, kun je nagaan hoe ik me voelde bij het vooruitzicht van zo'n zware operatie. Door me als vrouw te kleden, voelde ik me veel beter in mijn vel.

"Het werd me steeds duidelijker dat ik de stap moest zetten. Toen ik met de hormonenkuur startte, belandde ik opnieuw in de puberteit. Ik was emotioneel, kreeg borsten. Een dik jaar geleden onderging ik de vaginoplastie. Aan mijn geaardheid is niets veranderd. Ik val op mensen. Men noemt dat met een gek woord 'panseksueel'. Het komt erop neer dat het me niet uitmaakt welke genderidentiteit en geslacht de ander heeft. Al was mijn transitie wel cruciaal voor mijn seksuele beleving. Niet dat ik vroeger niet genoot van seks, maar nu alles klopt kan ik me er volledig in verliezen.

"Als je in transitie gaat, stel je je erg kwetsbaar op. Je kunt niet anders dan je volledig blootgeven voor de hele wereld. Ik ben er voorzichtiger door geworden. Ik ben een grote flapuit, maar ik heb geleerd te zwijgen. Luid zijn wordt blijkbaar niet geapprecieerd bij een vrouw. Ik ben intussen nog feministischer dan ik al was, ja. (lacht) Ik ondervind aan den lijve dat het vakje vrouw nog beperkter is dan het vakje man. Als man kon ik me veel meer permitteren. Is het niet triest dat mensen op basis van hun geslachtsdeel aan bepaalde voorwaarden moeten voldoen om hun plekje te krijgen in de samenleving? Als je het fysieke even buiten beschouwing laat, wat betekent man of vrouw zijn? Ik zou het niet weten. Sindsdien houd ik het simpel als men vraagt met welke groep ik me identificeer: ik ben een mens.

"Dat vrouwelijke lichaam is essentieel voor mijn seksuele leven, maar verder identificeer ik me als non-binair. Ik heb altijd een passie gehad voor auto's en motoren, en voor haar en make-up. Ik ben niet van plan om me te laten tegenhouden door het enge binaire denken. Bij mijn kinderen, een zoon van 8 en een dochter van 5, zie ik hoe fluïde zij nog omgaan met die genderrollen. Mijn zoon vindt het leuk om mijn dochter te schminken, maar noemt zich duidelijk een jongen. De combinatie make-up en jongens is voor hem geen probleem, mooi toch?

"Omdat de laser weinig impact had op mijn baardgroei, moet ik me nog steeds scheren. Die baard maakt mij niet minder vrouw, nee. Ik vind het net interessant dat die mogelijkheid er nog is. Die ambiguïteit boeit me.

"Mijn familie vond mijn transitie niet gemakkelijk, maar ik hoop dat ik hen de tijd heb gegeven om dat beeld van de broer en de zoon los te laten. Intussen zien ze dat het goed met me gaat, en dat 'trans zijn' niet noodzakelijk een struikelblok hoeft te zijn. Ik heb er ook geen moeite mee dat ze nog naar de man van vroeger verwijzen. Ik ben blij met het leven dat ik heb gehad. Ik ben nog steeds dezelfde als vroeger. Ik heb nog altijd een slecht karakter, een goed hart en ik ben nog altijd even ijdel."

Dit is een Plusartikel dat u vandaag gratis kunt lezen. Meteen onbeperkte toegang tot al onze artikels? Lees nu De Morgen voor maar 0,44 euro per dag.