'Trainspotting 2': ook junkies worden oud
Alles komt terug, ook de bonte bende van Trainspotting. In dik twee decennia groeide de drugsfilm van Danny Boyle uit tot een cultfenomeen, binnenkort veroveren Renton, Sick Boy, Begbie en Spud opnieuw de wereld. Te beginnen bij het filmfestival van Berlijn.
Wanneer we plaatsnemen tegenover Danny Boyle en acteur Ewen Bremner (Spud), willen we eerst en vooral weten hoe het met hun kater gesteld is. De avond voor ons gesprek werd T2 Trainspot-ting gevierd met een gigantische rave in een Berlijnse nachtclub. Rock-'n-roll gegarandeerd, toch? "Ik ben vroeg naar bed gegaan", glimlacht Boyle okselfris. Bremner is zijn stem kwijt: die heeft dan toch stevig de bloemetjes buitengezet? "Nee hoor, het is net vanwege mijn stem dat ik maar vijf minuutjes op de party ben geweest."
Het mag duidelijk zijn: de makers van T2 Trainspottingzijn geen twintig meer. En dat geldt ook voor de personages. Twintig jaar nadat Mark Renton (Ewan McGregor) met het geld van zijn 'vrienden' naar Amsterdam is gevlucht, keert hij terug naar Edinburgh. Een reünie is onvermijdelijk.
Wat er in al die tijd veranderd is? Hun rimpels zijn wat dieper geworden, en behalve Spud steekt niemand nog naalden in zijn arm. Maar voor de rest? "Eigenlijk zijn de personages twintig jaar lang ter plaatse blijven trappelen", zegt Boyle. "Ze hebben niets bereikt. Ze zijn alleen ouder en zieliger geworden."
Nostalgische trip
InT2 laat Boyle de personages uitgebreid terugblikken op hun wilde jaren. Soms met een glimlach, maar meestal met het wrange besef dat ze hun leven vergooid hebben. Een melancholische en nostalgische trip dus, die de fans vast en zeker zullen kunnen smaken.
Een nieuwe klassieker is het nochtans zeker niet geworden - het ontbreekt de film zoals te verwachten was aan nieuwe ideeën -, maar van overhaast werk kun je Boyle niet beschuldigen. Maar liefst 21 jaar heeft hij gewacht om T2te maken.
Al had het ook anders kunnen lopen, zegt Boyle. "Tien jaar geleden was er al een script voor een sequel. Dat was gebaseerd op Porno, het vervolgboek dat Trainspotting-auteur Irvine Welsh intussen geschreven had. Maar daar voelden we ons uiteindelijk slecht bij. Het was een flauw afkooksel van Trainspotting. We lieten het dan maar vallen."
Maar met de twintigste verjaardag van zijn meest geliefde film in zicht, kon Boyle niet aan de verleiding weerstaan. "We wilden allemaal heel graag nog een laatste keer met deze personages aan de slag, en we hadden het gevoel dat het nu of nooit was." Waarom het nu wel lukte? "Scenarist John Hodge was erin geslaagd los te komen van het boek van Welsh en iets veel persoonlijkers te schrijven. Het is nu echt een film over ouder worden."
Niemand had in 1996 kunnen voorzien tot wat voor een fenomeenTrainspottingzou uitgroeien. Ook de cast niet. Ewen Bremner wordt nog altijd vereenzelvigd met de zwaar verslaafde Spud. "Door Trainspotting denken veel mensen dat ik een doorgewinterde druggebruiker ben", lacht hij. "Vervelend vind ik dat niet, maar het is wel ironisch. In het echte leven heb ik nog nooit drugs genomen, en mijn eerste glas alcohol dronk ik pas vijf jaar ná Trainspotting."
Gewaterboard met groentesoep
Die reputatie zal er met T2 niet op verbeteren, want Spud worstelt nog steeds met de spuit. En bijgevolg met zijn lichaamssappen. Na de diarreescène uit 1996 - nooit kunnen we nog roze lakens zien zonder aan stront aan de muren te denken - beleeft Spud anno 2017 een legendarisch braakmoment.
"Een gevaarlijke stunt", vertelt Bremner. "Mijn braaksel werd gesimuleerd met een stevige straal groentesoep. Maar die is in mijn neus en sinussen terechtgekomen. Ik werd eigenlijk gewaterboard met groentesoep. Alle holtes in mijn hoofd zaten vol, ik heb me dagen ziek gevoeld. Intussen is die soep er wel stilaan uit, denk ik."
