Tony Hawk kan geen kickflip meer, de Antwerpse jeugd gelukkig wel

OLT Rivierenhof bleek dinsdag de perfecte setting voor een familie-uitje. Op het podium moest Tony Hawk (54), ‘de Maradona onder de skaters’, mee vaststellen: ‘Ouders vinden het vandaag leuk dat hun kind op een skateboard staat.’

Is Antwerpen normaliter het Chicago aan de Schelde, dan werd het Rivierenhof dinsdagavond in een Californisch bad gedompeld. Terwijl de laatste zonnestralen door het bladerdek vallen, schuifelt een horde fans – met Vans –het feërieke openluchttheater binnen voor een beroemdheid uit San Diego. Veel kleine schoenmaten daartussen, gechaperonneerd door moeder of vader. Ware het niet van de wijde broeken die ze dragen of shirts met een print van skatemagazine Thrasher, je zou denken dat er straks een bekende TikTokker het podium bestijgt.

De klakskes in het publiek gaan als vanzelf achterstevoren staan voor Tony Hawk (54), man van vele onwaarschijnlijkheden op een skateboard. Hij vult hier een soiree, ‘an evening with’. Op het podium staat niet meer dan een stoel, een microfoon en een pupiter. “We weten eigenlijk niet goed wat we ervan moeten verwachten”, halen Lieven (41) en Sam (11) de schouders op. Maar ze zitten op de eerste rij, de jongste heeft de HBO-docu over Hawk “al acht keer” verslonden. “Als je maar genoeg moed toont, kan je de allerbeste zijn”, zegt Sam. Sindsdien, zo merkt zijn vader, doet hij niet liever dan vallen en weer opstaan in het skatepark.

Levenslessen dus, “van de Maradona onder de skaters”, zeggen Stephen, Moya, Leon en Josse, 13 en 14 jaar oud. Ze identificeren zich als “de beste kinderskaters van Antwerpen” – we zijn niet zeker of dat een officiële categorie is – en lijken zich geen weg te weten met de nakende komst van een beroemdheid. Ze gaan eerst vooraan zitten om dan na een discussie vol puberale handgebaren op de bovenste rij van de kuip plaats te nemen, bij een skatecrew van oudere (stoerdere) jongens.

Het is best een grappige dynamiek: de generatie die opgroeide met Hawk – of het gelijknamige videospel – en zich gezapig komt laven aan een brok nostalgie, versus de springerige jeugd waar een erg hoog m’as-tu-vu-gehalte van afstraalt. De gloriejaren van Hawk hebben ze niet meegemaakt – toen Hawk zijn legendarische 900 op de X Games uitvoerde, waren deze snaken nog niet eens verwekt – maar ze zijn er doorgescrold op YouTube, TikTok of Instagram en willen niets liever dan ‘erbij zijn’ – en dat straks delen via diezelfde kanalen.

Aan Hawk is helaas geen begenadigd verteller verloren gegaan – eerder doet het wat denken aan de gratuite show die getuigen wel eens snel snel in elkaar flansen op een trouwfeest. Een paar leuke ‘nooit eerder vertoonde’ filmpjes, aangeklikt vanop een geprojecteerd bureaublad, en een levensverhaal dat van a naar z kabbelt via net iets te veel and then euhms. Hawk had evengoed zijn Wikipedia-pagina kunnen aflezen.

“Dat heb je met zulke legendes, alles is meestal al verteld”, zegt Josse (42), die vanuit Nederland is afgereisd. Maar hij is hier om dezelfde reden waarom je inderhaast naar Wijnegem zou afreizen om een neus, een oog of een wenkbrauw van Kanye ‘Ye’ West te ontwaren. Niet om iets nieuws te horen, maar om iets vertrouwds te zien, van heel dichtbij en samen met andere skaters.

En dus werd het collectieve geheugen afgedraaid, het verhaal van de underdog die een (commerciële) ster werd na tig keer vallen en opstaan. Over hoe de skategemeenschap breder en inclusiever is geworden – als er geld uit iemands zakken wordt geslagen, dan enkel die van de rijkere middenklasse, moet Hawk als een ware Robin Hood gedacht hebben toen hij de ticketprijzen bedacht.

En ach, waarom ook niet. Vic (12), die op de eerste rij gebiologeerd luistert, zegt achteraf “dat je nooit mag opgeven” en dat is een les waar een ouder maar al te graag 63 euro voor betaalt. “Ouders vinden het vandaag leuk dat hun kind op een skateboard staat”, stelt ook Hawk vast. Of toch de meeste. “Mijn ouders hebben schrik dat ik aan de wiet ga zitten”, zegt Wannes (15). Zijn grijnsje toont dat die schrik niet helemaal onterecht is.

En Hawk? Die kreeg de handjes vaak genoeg op elkaar, al was het einde wellicht confronterend. “Do a kickflip”, werd vanuit de bovenste rijen geroepen. Hawk wees naar zijn recent gebroken dijbeen, en moest het stokje doorgeven: “Can you do one?” Gelukkig waren er de beste kinderskaters van Antwerpen, die aan hun held toonden hoe het moet.