Tom en Geertrui gunnen elkaar de liefde voor een ander, maar blijven een gezin: ‘We zijn een goed geoliede machine’

Tom en Geertrui gunnen elkaar de liefde met een ander, maar blijven samen een gezin vormen. Een open relatie is het niet, zelf spreken ze over een ‘gezinsvennootschap’. ‘We zijn een goed geoliede machine.’

Tom Vermeyen (42) en Geertrui Nees (40) waren veertien jaar lang een koppel, maar zetten anderhalf jaar geleden hun romantische relatie stop. Vandaag gunnen ze elkaar de liefde met een ander, maar blijven ze als gezin wel een entiteit vormen. Met als belangrijkste motivatie: het in goede banen leiden van de opvoeding van hun drie kinderen, Storm (11), Boets (10) en Magnus (8).

In een doodlopende straat aan de rand van Mechelen zijn Tom en Geertrui druk bezig met de verbouwing van hun huis. Dat kijkt uit op beschermd natuurgebied; veel idyllischer kun je het qua ligging niet treffen met je gezinswoning, het moet gezegd. Ergens verderop in de straat speelt hun kroost met kinderen uit de buurt, zelf hebben ze zich in klapstoelen in de tuin gezet, zorgeloos achteroverleunend. In de schaduw van een parasol die ons beschermt tegen de laatste zomerhitte is het een en al gemoedelijkheid tussen de twee. En dat is niet zo vanzelfsprekend: anderhalf jaar geleden gingen Tom en Geertrui als romantische partners uit elkaar, na een relatie van veertien jaar.

Sindsdien vormen ze iets wat ze zelf een gezinsvennootschap noemen. Er veranderde veel, maar veel ook niet: Tom en Geertrui delen nog steeds een huis, de opvoeding van hun drie jonge kinderen, en heel wat genegenheid en respect. Ook belangrijke familiale momenten beleven ze nog gewoon als gezin, onder hetzelfde dak. “Een gezinsvennootschap, dat dekt de lading wel, vond ik”, glimlacht Geertrui, die lang op zoek is geweest naar een woord om te vatten welke relatie zij en Tom vandaag precies hebben. “De romantische liefde is er tussen ons niet meer, maar er is nog altijd een sterke band, al is die vandaag misschien eerder praktisch.”

Dat hele proces — een woord dat Geertrui en Tom vaak zullen gebruiken om de voorbije periode te omschrijven — werd ongeveer twee jaar geleden in gang gezet, herinnert Geertrui zich. “Ik voelde dat ik een stuk van mezelf was kwijtgeraakt in onze relatie. Dat hele avontuurlijke dat me zo typeerde, mijn passie voor reizen, had ik jarenlang aan de kant geschoven om mijn relatie en mijn gezin op de voorgrond te zetten. Op een bepaald moment heb ik dat gemis aangekaart bij Tom.”

Liefde met een ander

“We dachten aanvankelijk dat een open relatie misschien een oplossing kon bieden, en hebben daar wel even mee geëxperimenteerd, maar al snel bleek dat dat toch niets voor ons was. Uiteindelijk zijn we bij onze huidige samenlevingsvorm uitgekomen. Op romantisch vlak gunnen we elkaar een andere partner — sinds anderhalf jaar heb ik bijvoorbeeld een nieuwe vriend, Jan — maar Tom en ik blijven wel samen een gezin vormen. Dat was voor ons allebei heel belangrijk: we wilden onze kinderen een stabiele thuissituatie geven, en één thuis waar ze altijd terechtkunnen.”

Een klassieke scheiding, zou dat niet helderder zijn voor alle betrokken partijen? Dat is een vraag die Tom en Geertrui de voorbije maanden meer dan eens voor de voeten geworpen kregen. “Maar er zijn altijd sterktes geweest in onze relatie die ik niet zou willen verliezen”, zegt Tom. “Die verbouwing, bijvoorbeeld: ik weet dat wij die samen tot een goed einde gaan brengen. En toen we vorig weekend van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat bezig waren met het organiseren van een familiefeest voor de verjaardag van onze twee jongste kinderen, zijn wij ook een goed geoliede machine. We hebben dus nog steeds erg veel aan elkaar, dat zouden we verliezen als we voor een klassieke scheiding met co-ouderschap zouden kiezen.”

Slapen deden Tom en Geertrui evenwel algauw niet meer samen. Geertrui verhuisde aanvankelijk naar een camperbusje in de tuin, Tom behield de slaapkamer. Tom: “Ik denk dat we allebei snel aanvoelden dat het, hoewel we samen een gezin zouden blijven vormen, wel belangrijk was om wat meer ruimte voor onszelf in te bouwen. Want door het feit dat onze relatie eindigde, werd er wel een rouwproces in gang gezet. Ik zie Geertrui nog steeds doodgraag. Maar ik besef tegelijk ook dat onze relatie niet meer werkte. Onze levensvisies lagen gewoon te ver uit elkaar. Door wat meer fysieke ruimte voor onszelf te creëren, zijn de momenten waarop we wél samen zijn waardevoller geworden.”

‘Birdnesting’

Omdat een verbouwing in combinatie met de nieuwe gezinsdynamieken niet altijd even eenvoudig te combineren viel, schakelden Geertrui en Tom deze zomer over naar een birdnesting-systeem. In tegenstelling tot een klassieke scheiding, waarbij de kinderen verhuizen van de ene ouder naar de andere, zijn het hier de kinderen die in hetzelfde huis blijven wonen, en de ouders die verhuizen. Afwisselend wonen Tom en Geertrui nu vijf dagen in hun gezinswoning. “Op de wisseldag eten we samen, zodat we nog altijd die gezinsmomenten hebben”, zegt Geertrui. De andere dagen brengt Tom door in een appartement in Mechelen, en Geertrui in het huis van haar vriend, in Bilzen. “Als de verbouwing rond is, komt er een extra slaapkamer vrij. Dan gaan we opnieuw bekijken of het een optie is om tóch weer samen te wonen.”

Hun kinderen brachten Tom en Geertrui vrij snel op de hoogte van de nieuwe gezinssamenstelling. “Dat deden we met behulp van Playmobil-figuurtjes, om het allemaal wat visueel te maken”, lacht Geertrui. “De kinderen hebben daar goed op gereageerd, en hadden ook niet meteen vragen. Dat is het zotte aan kinderen: die denken niet na over hoe zo’n situatie door anderen gepercipieerd zal worden. Ik weet nog dat ik met mijn oudste zoon een gesprek had in de auto. Hij zei: ‘Allee, moeke, dat je een nieuwe vriend hebt, dat is toch niet erg?’ En dat ik zei: ‘Sommige volwassenen vinden het misschien wél raar dat ik nog bij papa woon, maar dat ik toch een andere vriend heb.’ Hij vond dat kennelijk gewoon leuk.”

“En ook Jan was meteen op de hoogte van het feit dat ik getrouwd ben en drie kinderen heb, en heeft niets dan begrip voor hoe Tom en ik de zaken aanpakken. Het helpt dat hij ook nogal op zijn vrijheid gesteld is, waardoor we nu een soort latrelatie hebben. Tom en Jan zijn zelfs samen een koffie gaan drinken, om elkaar wat beter te leren kennen. Dat ik twee mannen heb gevonden die ruimdenkend genoeg zijn om in zo’n idee mee te gaan, daar ben ik ontzettend dankbaar voor.”

Angst en verwarring

In hun nabije omgeving werd er dan weer niet unaniem positief op hun nieuwe relatievorm gereageerd. “Er waren toch enkele mensen die hun eigen angsten op ons projecteerden. Er was ook veel verwarring. Omdat Tom en ik nog steeds goed overeenkomen, zie je de mensen soms denken: zijn die twee nu weer samen?” Tom: “Maar wij zijn natuurlijk wel al heel lang en al heel intensief met ons eigen proces bezig, en we hebben daar ook onze tijd en de nodige strubbelingen voor nodig gehad. Het is logisch dat je dan niet kunt verwachten dat zij wél opeens mee zijn. Daar moeten we hen ook wat ruimte en tijd in gunnen.”

Tom is nog niet aan een nieuwe relatie toe, zegt hij zelf. “Ik krijg die vraag regelmatig, maar momenteel geniet ik er eigenlijk wel van om tijd en energie in mezelf te investeren. De voorbije vijfentwintig jaar heb ik altijd een vaste relatie gehad, waardoor mijn eigen wensen en verlangens wat minder op de voorgrond stonden. Onlangs ben ik voor het eerst alleen op reis geweest — dat had ik daarvoor nog nooit gedaan. Het is plezierig om die dingen nu te ontdekken.”

Geertrui: “Het feit dat ik een nieuwe relatie had, en Tom niet, hebben wij wel heel hard gevoeld in de rollen die we soms door onze omgeving kregen toebedeeld. Ik werd gecast als de gevoelloze die heel egoïstisch voor zichzelf had gekozen. Tom werd het slachtoffer in dit verhaal, want hij was degene die alleen achterbleef. En Jan, dat was de echtbreker. Het feit dat wij sámen voor dit verhaal hebben gekozen, leek niet mee te spelen.” Tom knikt: “Ik heb echt gesprekken gehad waarin ik mensen op het hart moest drukken dat ik géén slachtoffer was. Dat was bij momenten heel ongemakkelijk.”

Om het narratief weer in eigen handen te nemen, stelden Tom en Geertrui enkele weken geleden samen een Facebook-post op, waarin ze hun situatie nog eens op scherp stelden voor vrienden en kennissen. “We dachten: dan is iedereen die het moet weten meteen op de hoogte. Maar wat we het voorbije anderhalf jaar heel hard beseft hebben, is dat we wat anderen over ons denken niet in de hand hebben. Vroeger dachten we weleens: brengen we mensen niet in de war door nog dingen samen te doen? Nu denken we: tant pis, dan zijn de mensen maar in de war. Deze manier van samenleven werkt voor ons, eigenlijk is dat het enige wat telt.”