Tien keer girlpower: de Vrouwendag-playlist van Michèle Cuvelier

1. FEIST – GRAVEYARD (2011)

Michèle Cuvelier: “Op mijn 19de had ik nog geen Spotify, dus ontdekte ik de meeste muziek via Humo-recensies. Metals van Feist bijvoorbeeld, waarover de recensent schreef dat al zijn bewuste en onderbewuste persoonlijkheden het een geweldige plaat vonden. Ik heb Metals indertijd grijsgedraaid op mijn iPod Nano: ik was er verliefd op, net als op de stem van Leslie Feist, die wel omhuld leek door een winterjas. De grootste hit van die plaat, ‘How Come You Never Go There’, is natuurlijk ook goed, en ‘The Bad in Each Other’ kent iedereen door de sample die is gebruikt voor het Play4-programma De rechtbank. Maar ‘Graveyard’ is voor mij dé song van wat ik nog steeds Feists beste album vind.”

2. SOLANGE – CRANES IN THE SKY (2016)

“Beide Knowles-zusjes hadden in deze lijst gemogen, maar Solange toch nog net iets meer dan Beyoncé. Zeker sinds ik haar live heb gezien op Pukkelpop, in 2017: in-druk-wek-kend goed. Ze heeft iets… mystieks, in hoe ze danst, in haar klanklandschappen, in haar songteksten. ‘Cranes in the Sky’, van de plaat A Seat at the Table, is een wondermooi nummer, kwetsbaar en stoer tegelijk, over een zoekende vrouw die haar problemen vruchteloos weg probeert te shoppen, dansen, werken, rennen en vrijen. Wélke problemen, dat mag de luisteraar voor zichzelf invullen. We hebben allemaal toch wel iets in ons leven dat niet goed zit, en waar we van proberen weg te vluchten?”

3. LITTLE SIMZ – OFFENCE (2019)

“Little Simz, een geweldige Britse rapster, is voor mij de definitie van een coole griet. En ik ben in goed gezelschap: ook Damon Albarn is voor haar gezwicht – zíj is het die je hoort op ‘Garage Palace’ van Gorillaz. Wat ik zo goed vind aan ‘Offence’, zijn de speelse, cartooneske geluidjes die her en der opduiken, en vooral ook de zin ‘I’m Jay-Z on a bad day / Shakespeare on my worst days’. Dank u wel, Little Simz, om te laten zien dat je niet altijd door het stof moet kruipen, maar ook gewoon zoiets kunt zeggen.”

4. FKA TWIGS – TWO WEEKS (2014)

“Ik kan me de eerste keer dat ik dit nummer hoorde nog levendig herinneren: ’t was niets minder dan een openbaring. Die triphopachtige beat, die rare manier van zingen, die felle tekst waarin ze ongemeen hard uithaalt naar een andere griet – ‘Give me two weeks / You won’t recognize her’ – ik had zoiets nog nooit gehoord. En dan moest ik de ‘out of this world’-achtige clip nog zien, waarin ze met dat ringetje in haar neus heel mystiek – daar heb je dat woord weer – op een troon danst. Man, ik was zo begeesterd! Maar dat was 2014: muzikale hipsters dwepen nu nog altijd met haar, maar mij is FKA Twigs wat kwijtgeraakt.”

5. HAIM – DON’T SAVE ME (2013)

“Ze zijn zeldzaam, zeker als je voor de radio werkt, maar ze bestaan: nummers die je niet beu raakt, hoe vaak je ze ook hoort. ‘Don’t Save Me’, mijn introductie tot HAIM, is er zo eentje. ’t Is ongegeneerd frivole gitaarpop, met veel jolijt gespeeld: typisch HAIM. Je ziet die joligheid ook terug op hun Instagram-account, waar ze zich – heel atypisch voor Instagram – van hun eerlijkste kant laten zien. Onlangs nog postten ze een filmpje waarin ze met elkaar lachten omdat ze niet met Instagram overweg kunnen. Op zulke momenten voel ik me weleens de vierde zus, die niet in de band mocht.”

Qua looks hád je ’t kunnen zijn.

“Wow, vind je? Mooi compliment, bedankt.”

6. LANA DEL REY – MARINERS APARTMENT COMPLEX (2019)

“Thibault Christiaensen, mijn sidekick in het ochtendblok van Studio Brussel, is niet zo dol op Lana Del Rey: ‘Voor mij klinkt elk nummer hetzelfde.’ Ik heb weleens overwogen om hem te proberen bekeren, maar misschien is dat wel onmogelijk: ofwel zit je in kamp Lana, ofwel niet. Ikzelf duidelijk wel: Lana Del Rey kan voor mijn part een album vol ellendige countrycovers uitbrengen, wat ze trouwens daadwerkelijk van plan is, en nog zou ik er verliefd op worden. De eerste keer dat ik ‘Mariners Apartment Complex’ hoorde – Tamino heeft dat nummer gecoverd – was het alsof er een lans recht door mijn hart werd gestoken. Die lans is er sindsdien nooit meer helemaal uitgeraakt.”

7. WWWATER – WWWATER (2017)

“Ik ben een onvoorwaardelijke fan van Charlotte Adigéry in al haar gedaantes. Dat is ooit begonnen toen ik het muziekprogramma Zender presenteerde, en dit nummer moest aankondigen. Ik dacht: Wat. Is. Dit. Ik was verbaasd dat het Belgisch was: ’t had voor mijn part evengoed the next big thing uit L.A. kunnen zijn.”

8. BILLIE EILISH – WHEN THE PARTY’S OVER (2019)

“Billie Eilish moest en zou in deze lijst staan: ze heeft een waanzinnige impact, niet alleen op mijn Spotify-playlist maar ook – daar ben ik van overtuigd – op zowat elk meisje dat zich dezer dagen oversized kleedt. ‘When the Party’s Over’ was het eerste nummer dat ik van haar heb leren kennen – ik zal maar pretenderen dat het nog vóór de hype was – en wat mij meteen opviel was hoe mooi ze haar stem weet te beheersen.”

9. CHARLOTTE DE WITTE – TRIP (2016)

“Als het over techno gaat, begin ik altijd wat te dobberen. Veel verder dan het adjectief ‘vet’ kom ik niet, vrees ik, als ik wil uitleggen wat ik zo goed vind aan deze kurkdroge maar toch melodieuze plaat van Charlotte de Witte. Of ‘nice’: dat kan ook nog.”

10. KIM CARNES – BETTE DAVIS EYES (1981)

“In m’n jeugdjaren was ik een fervente eighties-hater, omdat het de tijd was waarin mijn ouders jong waren: zij luisterden destijds naar Duran Duran of Simple Minds, terwijl ik het meer had voor Green Day. Maar kijk: net als de rest van de wereldbevolking ben ook ik een paar jaar geleden in een jaren 80-revival gesukkeld. Met dank, onder andere, aan de Netflix-serie Stranger Things. Inmiddels ben ik in die mate bekeerd dat ik dezelfde brede mom jeans draag als mijn moeder vroeger – wie had dat gedacht? – en dat ik geweldig vatbaar ben voor alles wat een beetje synthy, fout en episch klinkt. Onder de noemer Eighties Verantwoord – haha – draai ik iedere ochtend om vijf voor zeven steevast een jaren 80-plaatje, zoals bijvoorbeeld ‘Valerie’ van Steve Winwood of ‘Bette Davis Eyes’ van Kim Carnes.

“Die laatste song, van het onvergetelijke melodietje tot de rasperige, driehonderd-pakjes-sigaretten-per-dag-stem van Kim Carnes, greep me meteen bij m’n nekvel. ’t Is een nummer waarin een vrouw de loftrompet steekt over een andere vrouw, met nóg een andere vrouw – de actrice Bette Davis – als metafoor: als we het hebben over de viering van de vrouwelijkheid, dan denk ik dat we een afgetekende winnaar hebben.”

© Humo