Tegenwind

Er is een paard gestorven op Waregem Koerse. Beter gezegd: geëuthanaseerd na een ware val. Vier andere paarden raakten zwaar geblesseerd. Michel Vandenbosch van GAIA: "Ik ben er ziek van." Waregem Koerse was trouwens al langer een doorn in zijn oog. GAIA associeert paardenrennen met dierenleed. Een paard over een haag laten springen - kom op, zeg.

Waregem Koerse is het grootste paardenfeest in Vlaanderen. Met internationale uitstraling. Ook nu zaten weer veertigduizend mannen, vrouwen en kinderen op de Hippodroom voor de legendarische steeplechase met de Ierse berm, de Bretoense Muur en de sprong over de Gaverbeek. Topsport. Vier rennen draf, vier galop.

Daarnaast is het ook een champagnefeest voor de beau monde van West-Vlaanderen en voor publiciteitsgeile ondernemers als Willy Naessens. De rijkdom moet uitgestald worden bij mens en dier. Hilarisch is de hoedenparade van de duurdere dames. Een vrouw liep rond met een bruidstaart op haar hoofd, gemaakt van echte koekjes en valse aardbeien en kersen. Een ander flaneerde met een kaasplank op haar bolle kop. Hoe gekker, hoe liever. Onder de hoeden rammelt het ook nog van de parels en gouden kettingen. Vlaamse kermis aan iedere vinger.

Maar met de Koerse is weinig mis. De betere paarden en jockeys komen graag naar Waregem. Het parcours en de omgeving ademen historie en traditie. De moeilijkheidsgraad is heftig en verplicht paard en ruiter tot het uiterste te gaan. Een ongeluk kan altijd. Zoals ook duizenden vakantiegangers jaarlijks gespalkt van een skiverlof thuiskomen.

Van dierenmishandeling is in de verste verte geen sprake. Het is pure demagogie van GAIA. Ren- en springpaarden zijn de verwende kinderen van het dierenrijk. De zorg die aan deze paarden wordt besteed, doet mensen watertanden. Geborsteld en gestreeld bij het leven, maandelijks naar de tandarts, geregeld een zwempartijtje, stallen die ademen en er valt altijd iets te knabbelen. Wielrenners worden minder fanatiek gesoigneerd dan renpaarden.

Zelf voel ik het niet, maar ik ken mensen voor wie een paard religie is. Tijdens de Olympische Spelen van Sydney heb ik eens een nacht doorgebracht met de smid van dressuurrijdster Anky van Grunsven. Hij hoorde iedere zucht, zag iedere rilling van olympisch kampioen Bonfire. Anky vertelde dat ze met haar paard de diepste geheimen wisselt. Meer dan met haar toenmalig lief.

Paarden krijgen ook buiten de sport een noblesse toegeworpen die je bij ander beestenspul niet ziet. Dat GAIA varkensstallen en kippenrennen scherp in de gaten houdt, is prima, maar hun larmoyante verontwaardiging over renpaarden is pathetisch. Ik ben nooit op Waregem Koerse geweest, maar veel dierenleed valt daar niet te rapen. Een ongelukje, zo nu en dan. De mensen op Waregem Koerse zijn er misschien slechter aan toe dan de paarden. Zoveel opsmuk en folklore wijst niet op een voltooid leven. De schreeuw om aandacht is vaak een schreeuw uit eenzaamheid. En wie met fruittaarten op zijn hoofd gaat paraderen, kan beter naar de psychiater dan naar een paardenrenbaan, al is folklore niet per se kwaadaardig. Enfin, Waregem mag ook eens een keertje Knokke naspelen. De paarden hebben er geen last van en het is een onschuldig zomerafscheid. Morele bezwaren tegen het aanzetten tot gokverslaving doen niet ter zake. Internet en televisie zijn vergeven van bookmakers en gokbedrijven. En dat iedere dag.