Teamspirit als grote troef
Voor de derde keer in de 117-jarige geschiedenis van de Davis Cup staat België in de finale. Bovendien lijkt de kans op een eerste beker groot, met Frankrijk als tegenstander van 24 tot 26 november.
In 1904, bij de eerste deelname, geraakte ons land al meteen in de finale van de Davis Cup. Niet zo moeilijk, er moest maar één tegenstander verslagen worden... Frankrijk. In de eindstrijd werd er toen trouwens verloren van Groot-Brittannië. In 2015, 111 jaar later, was dat opnieuw de tegenstander in Flanders Expo in Gent. Die finale groeide uit tot een waar volksfeest voor drie keer 13.000 toeschouwers, maar verdoezelde uiteindelijk het feit dat David Goffin en co. profiteerden van een competitie die dringend aan herbronning toe is.
Zwitserland kwam twee jaar geleden zonder Federer of Wawrinka, Canada zonder Raonic en Argentinië zonder Del Potro naar ons land afgezakt. Groot-Brittannië had Andy Murray en die bleek te sterk voor de falanx van kapitein Johan Van Herck. Ook deze editie lijdt de Davis Cup aan bloedarmoede. Frankrijk kreeg op weg naar de finale als sterkste tegenstrever Kyle Edmund (nummer 45 van de wereld) tegenover zich, terwijl net deze week veel toppers wel present tekenen op de Rod Laver Cup in Praag, een exhibitietoernooi godbetert.
België heeft zijn plek in de finale dit keer echt niet gestolen. Zonder Goffin werd er begin dit jaar gewonnen in het Duitsland van supertalent Alexander Zverev en afgelopen weekend werd een Australië op een missie - nooit zo'n gedreven en gefocuste Nick Kyrgios gezien - opzijgezet in Brussel. Verdiend dus, die finale. "Wij verdienen het ook om de beker te winnen", claimden David Goffin en Steve Darcis zondag dan weer in koor.
De Belgen hebben een punt. Frankrijk mag dan met Jo-Wilfried Tsonga (ATP 18), Lucas Pouille (ATP 22), Richard Gasquet (ATP 30), Gaël Monfils (ATP 36) en het topdubbelduo Mahut-Herbert op papier over een betere ploeg beschikken, toch loopt het hen waarschijnlijk al dunnetjes door de broek als ze denken aan een achtste duel (3-4 voor Frankrijk momenteel) met hun noorderburen.
Heibel in Franse kamp
Natuurlijk is het nog twee maanden voor de finale en kan er nog veel gebeuren - Joris De Loore werd gisteren aan de meniscus geopereerd, is zes tot acht weken out en ging er alles aan doen om te kunnen spelen - maar toch weten de Fransen dat Goffin en Darcis een Davis Cup-hart bezitten, dat België geen onervaren ploegje meer is, dat onze spelers op elke ondergrond uit de voeten kunnen en dat de druk bij hen groot zal zijn.
De Franse tennissers zitten immers in een prikkelbare driehoeksverhouding: de Franse voorzitter, Bernard Giudicelli, leverde openlijk kritiek op zijn topmannen wegens het uitblijven van grandslamsucces, de iconische kapitein Yannick Noah leeft op gespannen voet met de president van de Franse tennisbond en met de pers, en die media eisen dan weer niets minder dan een tiende Davis Cup-titel van de spelers om de gemoederen te bedaren. Voelt u de druk al?
Als klein tennisland moeten wij altijd een beetje geluk hebben om succes te boeken in deze competitie. De concurrentie is beduidend minder de laatste jaren, de persoonlijkheden in de ploeg passen mooi bij mekaar - zelfs de hiërarchie is duidelijk met normaliter twee enkelspelers en twee dubbelspelers - en de loting moet ook een beetje meezitten - sinds de aanstelling van Van Herck in 2011 speelde België twaalf van zijn zestien ontmoetingen thuis.
Toch zou een eerste Davis Cup-titel een onvergetelijke mijlpaal zijn in de Belgische sportgeschiedenis en het goede werk van een kapitein, ploeg, staf en federatie in de verf zetten.
