Talentenjacht in Blankenberge trekt duizenden toeschouwers

'Hij kan het, maar niemand weet het'

In de schaduw van het grote, witte tentenvel van dikke Jos en Tien om te zien spant een kleiner vlies. Dit is het dekzeil van de King Beach Trophy, een talentenjacht georganiseerd door VBRO, Joen West-Vlaamse Radio. Hier strijden vanavond tien gouden stemmen voor een plaatopname, een jaar gratis haartooi bij sterrenkapper Yves en een boeket van Bloemen & Planten De Duindistel. De jury beslist. Jimmy van Get Ready is de voorzitter. Duizenden toeschouwers vullen hun voorkeur in op een papiertje.

Blankenberge

Van onze verslaggeefster

An Olaerts

Of het stoort, vraagt Jimmy van Get Ready, als hij zijn zonnebril ophoudt. Want in de halve finale zat hij naar eigen zeggen gelijk een mol met toegeknepen oogjes in de ondergaande vakantiezon te kijken. Niet zo professioneel van de voorzitter, vandaar het verzoek.

De King Beach Trophy is namelijk geen bonte avond tussen de soep en de patatten. Het podium is echt, geen plank op vier bakken bier. Twee technici draven op voor licht en geluid. De presentator kent zijn stiel en loopt bijzonder goed gekleed. (Als zijn stropdas niet dezelfde is als die van Steve Stevaert in alle verkiezingsshows dan lijkt ze er toch danig op.) Ook sterrenkapper Yves neemt zijn taak als jurylid ernstig. "Ik let op de hairstyling, de accessoires, de zang en het entertainment", zegt hij, "maar dat zonder Marcel Vanthilt te zijn." Kortom op de King Beach Trophy wordt geen enkel talent vergeleken met de brul van een bostrol. Benieuwd of het zal helpen. De sponsorende platenbaas uit Roeselare zucht zacht. "Wie wint, krijgt een plaat. Rest alleen de vraag wie ze gaat draaien. Want in Vlaanderen geldt nog altijd: 'Wat van ginder komt, is beter.'"

Prinses Parochiezaal

In de zeepekel van Blankenberge blijft de Vlaamse showbizz gelukkig langer goed. En op de verschoten rode tapis-plein van de kleedkamer maakt niemand zich druk over de zorgen van de platenbaas. Natalia was vorig jaar ook nog gewoon prinses Parochiezaal en die heeft geeneens een wedstrijd gewonnen. Bart Kaëll knikt: "Baccarabeker, Knokke Cup of Idool, het komt allemaal op hetzelfde neer. Je moet ervoor zorgen dat je wordt opgemerkt." En daarom doet Guido mee. "Hij kán het", zegt zijn begeleidende manager-vishandelaar, "maar niemand weet het." Even later kletsen de decibels van de zingende vrachtwagenchauffeur tegen de vastgoedmuur van Blankenberge. "Hopelijk breekt hij deze keer door", bidt de manager-vishandelaar stilletjes, want die Yvan doet het ook niet slecht. Het hemelruim van Blankenberge vult zich met schlagersverdriet uit Olen. Waar is het fouut gegaaaan, informeert Yvan op muzikale wijze. Bij Wooncentrum Van de Ven Olen, zo blijkt, op 21 november 1997. Toen stond Yvan voor het eerst op de planken. Vijftien trouwe fans en veel meer braderieën later vraagt hij 150 euro voor een optreden. "Ik heb ook mijn kosten", excuseert hij zich.

Kwetsbare dromen

Acht performances later daalt de jury af naar de catacomben van de King Beach om te beslissen tussen droom en daad. De gordijnen gaan dicht, de rolluiken naar beneden tot je alleen nog de puntige pumps van Tina Bride, hitwonder uit Sint-Truiden en tevens vervangend jurylid, ziet. In een blauwe waas van sigarettendamp neemt voorzitter Jimmy het woord. Jury's maken vaak melding van de hartenpijn over de knopen die ze moeten doorhakken. In Blankenberge duurt het verdriet echter - volgens schema - net zolang als de tijd die Bart Kaëll nodig heeft om zijn grootse successen te berde te brengen. De sympathieke spring in 't veld is intussen een alleraardigste man van 44 geworden, maar hij kan het nog steeds. De armen reiken naar de hemel. De Marie-Louise danst op en neer. We gaan dwars door de woeste orkaan. De King Beach Trophy vermaakt het volk per duizend en het volk bestelt nog een glas Ice Tea. Blankenberge laat gemakkelijk met zich lachen. Onder het vlies van de King Beach Trophy zijn dromen zo kwetsbaar als het fijnste suikergoed. Maar de sfeer is top en de zomer leeft, hier meer dan op een chic trouwfeest diezelfde avond met een naast de kwestie kwebbelende fils à papa. Een zin zoals "Ik ben nonkel Valère en mijn nichtje van dertien zingt net zo goed als Isabelle A" moet niet onderdoen voor "Deze sigaar kost 35 euro en mijn moeder rijdt met een Range Rover". En nu is het gedaan met lachen. De jury heeft besloten. De publieksstemmen uit de dichtgeplakte ijsemmer zijn geteld. Krijgen een plaat, een jaar gratis haartooi en een bloemenruiker: Guido en Patricia. Thank you for the music.

Snoepjes van de buren

Chris en zijn vrouw zeggen niet meer zoveel. Op de tafel ligt één snijroos van Bloemen & Planten De Duindistel. "Volgende keer zing ik gewoon weer een liedje van Bono", zegt hij. Want van plannen opbergen kan geen sprake zijn. Voor een deelname aan Idool mag hij dan te oud zijn, Chris gaat door. Hadden ze hem drie jaar geleden op het veertigjarige jubileum van zijn ouders maar niet moeten vragen of hij een liedje wilde zingen. Bij Guido en Patricia is de stemming ietwat anders. De manager-vishandelaar die de zaken voor Guido regelt, balt zijn vuist zoals Kim Clijsters op Roland Garros en lacht. Publiekswinnaar Patricia doet een dansje. Blijven hangen is de boodschap. Ze legt uit waarom. Dat Patricia een dijk van een stem heeft en bijna ploft van talent is genoegzaam bekend. Als klein meisje kreeg ze al snoepjes van de buren om alstublieft nog eens een liedje te zingen. Liedjeswedstrijden winnen was de gewone gang van zaken. "Altijd en overal ging ik steevast met de grootste beker naar huis", zegt ze. "Onmiddellijk", voegt ze eraan toe. En dat was precies het probleem. Immers, telkens er in de late uren prettige zaakjes werden geregeld met managers of platenbazen lag lieve Patricia allang te slapen. En daarom kennen wij Patricia nog altijd niet. Maar misschien dat de King Beach Trophy van VBRO daar eindelijk korte metten mee maakt. Patricia lacht: "Hopelijk ben ik voor één keer wel op de juiste plaats op het juiste moment."