STIJN VAN DE VOORDE
Het zijn drukke dagen voor muziekrecensenten. Op vraag van hun redactie lijsten ze de allerbeste liedjes, albums en concerten van het voorbije jaar op. Het gros van hun selectie vinden ze oprecht subliem. Een klein percentage onbekende namen komt hoofdzakelijk hun imago ten goede. Muziekspecialisten kunnen het zich niet permitteren om enkel The xx, LCD Soundsystem en Queens of the Stone age te vermelden. Die bands kennen we allemaal. Elke zichzelf respecterende muziekjournalist gooit er graag nog iets verrassends als Phoebe Bridgers of Girl Ray tegenaan. Lezers moeten het gevoel krijgen dat ze het lijstje aanschouwen van een man/vrouw met kennis van zaken die dit jaar werkelijk alles beluisterde.
Wie en wat onthouden we van het muzikale jaar 2018? Ed Sheeran, Taylor Swift en Kendrick Lamar verkochten veel albums. Artisten als Wolf Alice, St. Vincent, Father John Misty en Four Tet kregen en verdienden veel respect van critici. Daar koop je geen zwembad mee, maar een lovende review is wel leuk voor de kleinkinderen later. Natuurlijk kleurden bands als The War on Drugs, Gorillaz en alt-J het afgelopen jaar, maar in hoeverre brachten ze ons spanning en gevaar wanneer ze ergens opdoken? Ze schonken ons goede muziek, maar lieten ze ons ook lachen? Verrasten ze ons geregeld met ongepaste uitspraken (die stiekem toch een grond van waarheid bevatten)? Deden ze genoeg stof opwaaien? Zelden.
Liam en Noel Gallagher deden dat wel. Ze amuseren en polariseren. Daarom staan ze bovenaan mijn lijstje van 'Dé mannen van het (muzikale) jaar 2017'.
Dankzij de prima documentaire Supersonic leerden heel wat mensen de Gallaghers eind vorig jaar iets beter kennen. De film toont niet alleen de epische hoogdagen van Oasis, maar ook het onstabiele familiale verleden van de broers. Zelfs als je niet van hun muziek houdt, boeit het verhaal over twee kerels die ondanks alles in zichzelf en hun muziek blijven geloven.
Noel en Liam praten in uiterst bruikbare oneliners. De ene uitspraak is grappig en ontroerend, de andere onnozel en ongepast. Kortom, ze praten als gewone mensen. Ik probeer voorzichtig te zijn met mijn lofzang op de Gallaghers omdat ik hen al te vaak verdedigde op momenten waarop ze het niet noodzakelijk verdienden. Als diepgewortelde sympathie karikaturaal wordt, verliest ze alle kracht. De laatste tien Oasis-jaren zijn minder heroïsch dan ik zelf ooit wilde geloven.
Toegegeven, zowel de albums als de optredens haalden niet altijd de lat, maar dit jaar stonden beide broers er weer. Elk op hun manier. Liam produceerde met de hulp van een legertje songschrijvers, producers en muzikanten het voortreffelijke album As You Were. Noel Gallagher zocht met de hulp van David Holmes een nieuwe sound in Who Built the Moon. Controversiële figuren mogen op wisselende recensies rekenen, maar wie de platen 'slecht' noemt, zoekt beter een andere hobby. Nodig een Gallagher uit in een programma en je weet dat er iets zal gebeuren. De rol die ze spelen, heeft een gunstige invloed op hun populariteit.
Liam verkocht Finsbury Park (en de rest van zijn Britse tour) uit in enkele minuten. Noel speelt volgend jaar in arena's en op festivals over de hele wereld, van Mexico-Stad tot Vorst Nationaal. Hun publiek bestaat niet alleen uit Oasis-overlevers, er is vers bloed. De Gallaghers leven niet in het verleden. Hun kinderen houden hen muzikaal jong. Liam informeerde bij grime-god Skepta of hij een voorprogramma zag zitten; Noel uitte onlangs zijn sympathie voor de parodieversie Big Shaq. Wie leeft op eigentijdse euforie (in plaats van nostalgie) hoeft nog niet op The Night of the Proms te spelen. We hebben voorlopig nog geen Oasis-reünie nodig. De mannen zijn individueel perfect in al hun pure imperfectie. Het vuur brandt en mits de juiste aanmoediging slepen we er volgend jaar misschien nog een bosbrandje uit.
2017 was grotendeels van de Gallaghers, ik verwacht voor 2018 niets anders. The best is yet to come.
