Sterk slotluik over liefde en drugs

après la vie HHHII

Regie: Lucas Belvaux

Brussel

Van onze medewerker

Luc Joris

Staan de thriller Un couple épatant en de komedie Cavale respectievelijk in het teken van de leugen om de liefde en de loyaliteit, dan wordt het volledig met schoudercamera gedraaide melodrama Après la vie, het derde deel van Lucas Belvaux' fascinerende trilogie, beheerst door het lijden: een gevoelsmatig lijden (omdat men zichzelf verwerpelijk vindt) en een fysiek lijden (als gevolg van een drugsverslaving).

In Après la vie, verteld in een efficiënte rechttoe rechtaan stijl, komt het concept van Belvaux' driedelig project misschien het best tot zijn recht. Een aantal sleutelscènes uit de twee vorige films krijgt hier immers een heel ander perspectief, waardoor bepaalde handelingen beter worden begrepen en sommige personages in een genuanceerder daglicht worden geplaatst.

Als er in deze Grenoblese trilogie een personage is dat discreet zijn gewicht in de weegschaal werpt, dan is het dat van de harde, ietwat arrogante politie-inspecteur Pascal Manise, met brio gespeeld door Gilbert Melki (La vérité si je mens!). In Cavale hebben we gezien hoe hij jacht maakte op de ontsnapte linkse revolutionair en terrorist Le Roux (rol vertolkt door Belvaux, die zich voor deze figuur inspireerde op de Lyonese tak van de Action Directe-beweging). In Un couple épatant schaduwt Manise de man van Cécile (Ornella Mutti), een lerares en collega van zijn vrouw Agnès, waarop hij uiteindelijk verliefd zal worden.

In dit somber gestemde slotluik leren we een heel andere Manise kennen, een gebroken en kwetsbare man die door maffioso Jaquillat (Patrick Descamps) van morfine wordt voorzien in ruil voor het door de vingers zien van enkele illegale zaken. Die morfine is bestemd voor zijn vrouw Agnès (Dominique Blanc, schitterend zoals altijd) en de film knoopt aan bij hun crisisrelatie en Agnès' verslaving wanneer Jaquillat weigert om nog te leveren. Zonder een specifieke drugsfilm te worden, legt Après la vie sterk en aangrijpend het verslavingsaspect, de malaise en de dilemma's bloot waarmee flik Manise geconfronteerd wordt.

Ook de puzzelstukken van de fameuze 'vierde' film, die zich virtueel in het hoofd van elke kijker vormt als hij deze trilogie zonder precedent heeft gezien, vallen mooi op hun plaats en versterken finaal het effect alsof men door een prisma naar het leven van deze boeiende personages gekeken heeft.

Precies als het steeds terugkerende jazzy motief dat de Italiaanse contrabassist Riccardo Del Fra (hij werkte lange tijd met Chet Baker samen) voor de trilogie componeerde - met een verschillende klankkleur voor de drie films -, nestelt ook Belvaux' triptiek zich langzaam in het hoofd van de verbaasde toeschouwer. Hoed af voor Belvaux.