Sonia voorkwam dat Abaaoud nog eens toesloeg: "Maar nu laat Franse staat me in de steek"

Op 15 november vorig jaar, twee dagen na de aanslagen in Parijs, staat Sonia voor het eerst oog in oog met Abdelhamid Abaaoud. Ze is meegegaan naar een afspraak van haar vriendin Hasna Ait Boulahcen, de nicht van Abaaoud, die ze kende sinds 2011. Ze herkent de man niet meteen, maar wanneer hij aangeeft op zoek te zijn naar een schuilplaats begint het haar te dagen. "Hij droeg een hoedje, oranje basketschoenen, een bomberjack. Ik dacht dat hij een Roemeen was. Bovendien glimlachte hij. Hij leek helemaal niet op een terrorist."

Ze vraagt of hij betrokken was bij de aanslagen twee dagen eerder. "De terrassen in het tiende arrondissement, dat was ik en het is nog niet afgelopen", antwoordt de terrorist haar vol trots.

Eenvoudig
Wanneer ze doorvraagt over zijn morele besef en hoe hij Frankrijk binnen is gekomen, vertelt hij doodleuk hoe eenvoudig dat was: "We zijn binnengekomen zonder officiële papieren. We waren met meerdere. Er waren Syriërs, Irakezen, Fransen, Duitsers, Engelsen. We zijn met negentig man binnengekomen en we zijn verspreid over zo'n beetje heel Ile-de-France." Wanneer Sonia opmerkt dat hij onschuldige mensen heeft vermoord, antwoordt Abaaoud: "Ze zijn niet onschuldig. Kijk naar wat er bij ons in Syrië gebeurt."

In de dagen die volgen, komt Sonia meer te weten over de plannen van Abaaoud om een aanslag te plegen in zakendistrict La Défense. Ze probeert Hasna er van te weerhouden hem te helpen. Het heeft allemaal geen resultaat en dus besluit Sonia om contact op te nemen met de politie. Die weet te voorkomen dat de terroristen daadwerkelijk nog een keer toeslaan. De politie valt op 18 november een appartement binnen in Saint-Denis waar Abaaoud op dat moment verblijft. Zowel hij als Hasna komen om.

Ander leven
Sinds haar getuigenis is er een hoop gebeurd in het leven van Sonia. Ze moest haar naam veranderen en verhuizen om te voorkomen dat ze het slachtoffer zou kunnen worden van wraakacties. Haar dagelijkse leven staat stil: "Mijn dag bestaat uit voor de tv zitten, naar buiten gaan om koffie te halen, boodschappen doen. Dat is het."

Sonia leeft momenteel van een uitkering en kinderbijslag. Haar spaargeld is inmiddels op. Ze werkte in het zwart, maar daar moest ze noodgedwongen mee stoppen. Ze wacht nog steeds op nieuwe identiteitspapieren, die de staat voor haar zou regelen. Tot die tijd is werk zoeken onmogelijk. Ze vertelt: "Ik leef met mijn oude identiteit zonder het recht te hebben om te zeggen wie ik ben, zonder het recht om mijn naam aan wie dan ook te geven omdat ik verborgen moet blijven. Maar ik kan zo niet verborgen blijven. Want ergens ben ik helemaal niet verstopt."

Slapeloos
Omdat ze vindt dat het zo niet langer kan, stapt ze naar de Franse zender RMC. Naast het ontbreken van identiteitspapieren beklaagt ze zich daar over het ontbreken van begeleiding door een psycholoog: "Als ik geen slaappillen neem, slaap ik de hele nacht niet. Bij het minste geluid word ik bang. Natuurlijk heb ik behoefte aan hulp van een psycholoog. Ik ben geen superwezen."

De Française vertelt in het interview de wanhoop nabij te zijn. "Ik denk dat ze wachten tot ik depressief word en dan zelf naar de terroristen ga", zegt ze. Toch is er nog een lichtpuntje: "Ook al leef ik in slechte omstandigheden, dan is het altijd nog beter om zo te leven dan met de dood van onschuldige mensen op je geweten."