Soms lijkt het leven op dat van Murray in ‘Groundhog Day’

Mark Coenen is columnist.

Binnen drie maanden eindigt het decennium. Ik kan het zelf nauwelijks geloven. Even met de ogen geknipperd en weer tien jaar voorbij.

Hoe ouder je wordt hoe sneller de tijd schijnbaar gaat. Die perceptie is wetenschappelijk onderzocht en klopt nog ook. De dagen lijken bij de oudere jongere – een categorie waarvan ik krampachtig nog altijd zelf deel wil uitmaken – steeds meer op elkaar omdat je zoveel al wel eens hebt meegemaakt.

Ervaring geeft rijkdom, maar soms ook verveling. Niets gebeurt nog voor de eerste keer.

(Al zag ik bij Siska Schoeters op Eén wel iets over polyallergie of hoe heet het, waarbij je meerdere partners tegelijk mag bezigen. Kijk, dat is nieuw voor mij. Note to self: vanavond eens thuis over beginnen, je weet maar nooit.)

Feestdag van de Bosmarmot

In Amerika noemen ze het gevoel dat je in een tweedehandse werkelijkheid leeft Groundhog Day, naar die film met Bill Murray. Hij beleeft elke dag opnieuw de feestdag van de Bosmarmot, een dag waar hij een pesthekel aan heeft. Soms lijkt het leven op dat van Murray in de film: elke dag lijkt steeds meer op een herhaling van de vorige.

De tijd wordt een soep die steeds sneller opgelepeld wordt. Tot ze op is. Een rotsblok die de berg afrolt, alles en iedereen meesleurend in zijn dolle rit.

Alleen wie nieuwsgierig en verontwaardigd blijft en geen schrik heeft om zich elke keer weer binnenstebuiten te keren en opnieuw uit te vinden, blijft jong – niet zozeer te zien aan het steeds meer mankementen vertonende lijf, maar wel aan zijn geest, die rusteloos en aandachtig blijft.

Niet wie zoekt die vindt, maar wie vindt die zoekt. En zoekt. En blijft zoeken. Alleen als we dood zijn groeit er mos op onze buik, zij het alleen bij hen die zich niet hebben laten cremeren.

(De camera draait nu naar de ontbijttafel waar Hilde en Jan deze krant lezen en zich verslikken in hun koffie: “Wat kan die man zagen zeg. Krijgt die daar geld voor? Zou hij vanochtend zijn pillen vergeten in te nemen zijn?”)

Martens en Verplaetse

De hakkelende start van de nieuwe gemeenteraad van Vlaanderen is een emanatie van dat gevoel. We hebben dat allemaal al wel eens gehoord maar men heeft er 300 bladzijden voor nodig om ongeveer hetzelfde uit te leggen.

Zonder te melden dat men aan handen en voeten gebonden is – door de federale regering, door Europa, door de conjunctuur die pijlsnel achteruitboert en nu al de prognoses ondermijnt. Ach, even met de ogen knipperen en deze regering is ook weeral voorbij.

Was het maar opnieuw 1982. Toen kon Wilfried Martens met de steun van Fons Verplaetse de Belgische frank met één machtige pennentrek 8,5 percent in waarde doen dalen. Wat de heropstanding van de zieke man van Europa – dat waren wij toen ook – mogelijk maakte. Geen driehonderd bladzijden nodig.

De CVP van Martens won bij de verkiezingen in 1985 zes zetels.