Siegfried Bracke in poleposition voor voorzitterschap Vlaams Audiovisueel Fonds: ‘Een gemiste kans’

De Vlaamse regering buigt zich vrijdag over de samenstelling van de bestuursraden van een hele reeks culturele instellingen. Gaande van de Ancienne Belgique over het Brugse Concertgebouw tot het Vlaams-Nederlands huis deBuren. De opmerkelijkste wissel is echter die aan de top van het VAF. Daar draagt N-VA Siegfried Bracke (68) voor als voorzitter van de raad van bestuur, als opvolger van Kenneth Taylor. Samen met zeven andere door de Vlaamse regering voorgedragen bestuursleden en vier onafhankelijke bestuurders zal hij de komende drie jaar mee bepalen welke films, televisie- en gameprojecten in aanmerking komen voor financiële steun.

De keuze voor Bracke doet de wenkbrauwen fronsen. Toen het VAF eind vorig jaar op zoek ging naar een nieuwe intendant, ondertekenden meer dan tweehonderd professionals uit de film- en televisiesector een open brief die opriep om bij de aanstelling van die nieuwe directeur rekening te houden met inclusie, diversiteit en sociale gelijkheid. Het VAF moest het momentum grijpen, klonk het, en koploper worden van een inclusieve filmsector waarin iedereen gelijke kansen krijgt.

Uiteindelijk viel de keuze op Koen Van Bockstal. “Ik besef dat er een zekere ontgoocheling was toen bleek dat er uit de sollicitatieprocedure en witte man van 59 jaar naar voren kwam”, vertelde die daarna in De Standaard. “Ik begrijp dat. Sterker nog, ik heb net daarom geaarzeld of ik wel moest meedoen aan de sollicitatie.” De voorbije maanden ging Van Bockstal in gesprek met de sector en slaagde hij erin om de gemoederen te bedaren. “De bezorgdheden die er aanvankelijk waren, zijn weggewerkt”, klinkt het in de sector.

Net nu de rust terug is, wordt met de aanstelling van Bracke opnieuw een bommetje gedropt. Ook de raad van bestuur van het VAF krijgt nu een blanke man van een zekere leeftijd aan het hoofd. Een belronde in de film- en tv-sector leert dat de meesten willen wachten met reageren tot de benoeming officieel is, al klinkt off the record ongerustheid en onbegrip. “Een gemiste kans”, verwoordt regisseur Fien Troch het. “Dit is een keuze die je anno 2021 eigenlijk niet meer kan verantwoorden.”

Uitloopbaantje

Niet alleen binnen de sector is er ophef over de aanstelling van Bracke. Ook politiek zorgt die voor commotie. Bij oppositiepartij Groen wijzen ze naar de bestuurscode cultuur die in samenwerking met de Universiteit Antwerpen werd opgesteld. “Daarin wordt duidelijk gesteld dat bestuurders bij culturele instellingen voortaan gekozen worden op basis van expertise en kennis”, zegt Elisabeth Meuleman (Groen), die in het Vlaams Parlement de commissie cultuur voorzit. “Niet omdat ze de juiste partijkaart hebben. Vlaams minister-president Jambon (N-VA) heeft herhaaldelijk gezegd dat hij bij toekomstige benoemingen rekening zou houden met die code. Maar dat is hij nu blijkbaar al vergeten. Dit is een traditionele platpolitieke benoeming, waarbij een politicus aan het eind van zijn carrière nog een uitloopbaantje krijgt.”

Bracke zelf gaat niet in op de polemiek zolang zijn aanstelling niet officieel is. “Er is me gevraagd of ik me ter beschikking wou stellen voor de raad van bestuur van het VAF. Ik heb daar na de nodige bedenktijd positief op geantwoord. Ik heb me voorgenomen om me voortaan enkel nog te engageren voor dingen die me interesseren. En het VAF is er daar een van.”

Het feit dat hij als blanke man van een zekere leeftijd aan het hoofd zou komen te staan van een organisatie waarvan alvast een deel van de leden schreeuwt om meer diversiteit, speelde geen rol bij die beslissing, zegt Bracke. “Ik heb daar geen moment bij stilgestaan. Ik citeer in die context graag de Nederlandse dichter Victor van Vriesland. Die schreef: ‘Er zijn twee soorten mensen; de ene soort bestaat niet’. Om maar te zeggen dat ik niet meedoe aan dat geforceerd hokjesdenken.”