Shoppen als God in Frankrijk, dat doe je rond dit Brusselse plein

Drummen door de meute selfies ­trekkende toeristen, ellenlang aanschuiven in de wachtrij voor een plekje in dat o zo geprezen Yelp-restaurantje, om vervolgens door dezelfde uniforme winkelstraat te paraderen. Je hebt het ­ondertussen wel gezien in Laag-Brussel.

Maar wie de moed vindt om het ­vertrouwde centrum achter zich te laten, omhoog klimt en richting Elsene wandelt, komt uit op het Georges Brugmannplein: een rustgevende oase van onafhankelijke ­boetieks en aangename wandelpaden die bon vivants warm verwelkomt in wat men in de volksmond Klein Parijs noemt.

Het Brugmannplein vormt zich op het driepunt van Elsene, Ukkel en Sint-Gillis. Een klein dorpsplein met een verloren kerkje, enkele bomen en banken die de voorbode van een park vormen en statige huizen waar de façade even prachtig lijkt als het uitzicht dat het van binnenuit moet bieden. De ­bakkerij Le Nouveau Village du Pain (Brug­mannplein 32) en het lunchrestaurant Voltaire (Brugmannplein 14), op een steenworp van elkaar, lijken te zeggen dat dit niet meer is dan een residentiële wijk voor de ­rijken. Maar eenmaal je de zijstraten induikt, verschijnen in de prachtige appartements­gebouwen verscholen winkels en zaakjes. Het gaat om exclusieve boetieks met een uniek aanbod.

Klein Parijs heeft zijn bijnaam te danken aan het feit dat zowat iedereen er Frans spreekt. “De meeste inwoners zijn Europese expats, voornamelijk uit Parijs zelf”, zegt een inwoner, slurpend van zijn ochtendkoffie in Le Nouveau Village du Pain. “Zij ­zoeken een huis in de wijk die sterk op hun thuisstad gelijkt, omdat Brussel nu eenmaal betere belastingvoordelen geniet. In het Zuidstation nemen ze dagelijks de Thalys naar Parijs om er te ­werken, het weekend spenderen ze in de Brugmannwijk.” Alleen was Brussel net iets minder hip dan hun luxueuze hoofdstad. Tot voor kort dan, want – zoals de economische wet van vraag en aanbod gebiedt – doken al snel de eerste leuke zaakjes op.

Een van de ­eerste was Cashemire Coton Soie (Franz Merjaystraat 53). Uitbaatster Sophie Helsmoortel nestelde zich in een fraai pand in de Merjaystraat. Haar voorliefde voor verfijnde stoffen maakte van CCS een van de eerste luxeboetieks van de wijk. “De klanten willen verbaasd worden met labels die ze nergens anders vinden. Belgische ­merken als Sofie D’Hoore en Cédric Charlier, maar ook Japanse of Italiaanse labels als Piazza Sempione“, zegt Sophie. Recht ­tegenover de winkel verscheen meteen het gezellige hoekbistrootje Chez Franz (Hoge-Bruggelaan 30), om tot in de late namiddag te ontbijten en ’s avonds van een jazzconcertje te genieten.

Anderen volgden snel en modeliefhebbers met een gretige lust om vernieuwing te brengen clusterden samen rond het Brug­mannplein: bijvoorbeeld het Belgische merk Bellerose (Brugmannplein 19) of de kinderwinkel Claude Hontoir (Brugmannplein 14). In juwelierszaak Wouters & Hendrix (Brugmannplein 16) ­lonken gouden en zilveren juwelen, in ­parfumerie L’Antichambre (Brugmannplein 13) staan de glazen potjes op een rij ­uitgestald. Je kunt er zelf je persoonlijke geur samenstellen.

Onontdekte parel

De laatste jaren is ook de Darwinstraat de moeite geworden. Die mocht twee vestigingen van Lucia Estevez verwelkomen, een ­conceptstore met zowel kleren als originele interieurspullen en de bedden- en linnengoedwinkel Moon (Darwinstraat 38). De Belgisch-Portugese fashiononderneemster opende recent ook La Forêt, geheel gewijd aan voornamelijk keramieke tafeldecoratie met Japanse, Scandinavische, Portugese of Belgische toets, in de Merjaystraat 156.

Enkele huizen verder is er de charmante conceptstore Bonnie et Jane (Darwinstraat 34), die een bohemienstijl mixt met een ­tikkeltje rock-’n-roll, alsook kledingwinkel Kelly (Darwinstraat 60), met namen als Vince, Atelier Notify en Rosie Sugden en hun mannensectie die dit najaar opende. De ­biokantine ICI (Darwinstraat 35) biedt een knusse plek om een gezonde superbowl te verorberen en een detox-drankje te slurpen. Ernaast huist het vrolijke Vintage Items (Darwinstraat 33), met meubels uit de jaren 60, 70 en 80, en de gloednieuwe taxidermie-zaak Design et Nature (Darwinstraat 37). Die laatste heeft een hoofdzetel in, het kan bijna niet anders, Parijs.

Ook de François Stroobantstraat wordt de moeite om in te slaan. Daar openen Thijs Brondeel en Tamara De Mey van perscommunicatiebureau Turbulence deze maand hun winkel Orlanda (Stroobantstraat 45-47), een van de weinige Vlaamse boetieks.

“Brugmann is een onontdekte parel”, zegt Brondeel. “Een plek waar de shopervaring erg verschilt van de drukke winkelbuurten in Brussel. De wijk is misschien ietwat klassiek, maar erg gehecht aan kwaliteit. In Orlanda verkopen we merken die exclusief zijn in België, zelfs in Europa. Denk aan grote namen als Missoni, Lemaire en Sportmax, gecombineerd met onvindbare merken als Mari Giudicelli, Rejina Pyo, Dusan en Bielo. Onze klanten zijn Europese expats die hier enkele jaren wonen, anderen komen speciaal naar Brugmann voor de high-end fashion. Beiden hebben één ding gemeenschappelijk: ze zijn de grote modemerken beu.”

“Vroeger ging je voor exclusieve mode naar de Louizalaan, maar die galerij is tegenwoordig gewoonweg lelijk te noemen”, zegt een inwoonster. “Grootmerken en veel volk, meer is er tegenwoordig niet te vinden. In de Brugmannwijk hangt charme. Het is tenminste agréable.”

Parijs geflaneer

In het chique lunchrestaurant Voltaire (Brugmann­plein 4) starten de winkelgangers ontspannen met een koffie en bijten smakelijk in een sierlijke merveilleux of groenteomelet. Meteen kopen ze er uit het kleine assortiment artisanale producten wat kaas, wijn en huisgemaakte confituur, uitgestald tegenover het gezonde buffet.

Onder de verwarmde luifels zitten ze zelfs in putje winter op het terras, hun wollen jas ­losjes over hun schouders gehangen. Bij Candide (Brugmannplein 2), de boekenwinkel verbonden aan het restaurant, halen ze hun krant om lustig te doorbladeren, alvorens binnen te springen bij bloemenwinkel Cattleya (Louis Lepoutrelaan 118) voor een ter plaatse samengesteld boeket bloemen.

O ja, in Klein Parijs nemen ze ongestoord hun tijd. Zelfs de winkels volgen de Parijse uren en openen de deuren pas om 11 uur, ook op zondag.

“Dat Parijse geflaneer maakt deel uit van de shopervaring”, vindt Tamara De Mey. “Het is een belevenis waar je van geniet. De ­mensen hebben misschien een flair van het Parijse snobisme, de scrupules laten ze ­achterwege.”

Plek bij uitstek om te flaneren is de Louis Lepoutrelaan, Brugmanns eigenste Champs-Élysées. De kleine wandelesplanade is ­omgeven door imposante huizen uit de art-nouveaugeneratie. De architectuur heeft een hoog Hausmann-gehalte, voornamelijk opgetrokken in de vroege 20ste eeuw, een tijd waarin uitgehouwen bloemenmotieven de gevels sierden en de glasramen blonken.

Ook Orlanda is gevestigd op de gelijkvloerse ­verdieping van zo’n 20ste-eeuws pand. De huiselijke setting is kenmerkend voor de verscholen zaakjes en heeft vaak iets weg van een extreem goed ingericht ­appartement. Het interieur straalt een ­gastvrije charme uit en de selectie beperkt zich tot enkele kwaliteitslabels.

En zo lijkt ook een zekere verhipping stilaan zijn weg naar Brugmann te vinden. Een eerste biologische foodbar Seedz (Brug­mannplein 27) en blitse milkshakebar Le Balmoral (Brugmannplein 21), die met zijn appelblauwzeegroene en roze krukjes, ­kleurrijk opgehangen nummerplaten en Ameri­kaanse schotels zo uit de jaren 50 schijnt geplukt, lijken de populariteit van de wijk te ontdekken, en ook de grote ketennaam ACP (Darwinstraat 61) installeerde er zich.

Maar gentrificatie zal hier nooit optreden. Daar zijn de levensgenieters van Brugmann van overtuigd.