Schrijf mij niet af als een verblind positivist

Als de wereldproblematiek als een drilboor op mijn voordeur staat te bonken en ik liever niet open doe, dan verschans ik mij op mijn sofa onder een donsdeken. Hoe vrolijker het motiefje op het hoeslaken, hoe makkelijker het mij lukt de ongewenste gast te negeren en te doen alsof alles in orde is. Lucky Luke en Asterix, altijd winnaars.

Zijn zij echter in de was of hangen zij nog aan het droogrek, dan sta ik er alleen voor en moet ik een tandje bijsteken. Dan schenk ik mij een warme chocolademelk met cognac in en laaf ik mij via dat wonderlijke internet aan de fijnbesnaarde geintjes en de spitse monologen van misantropische joden als Woody Allen, Larry David en Ariel Sharon.

"De eersten tot wie je je wenden moet als je aan de grond zit, zijn de joden", aldus Henry Miller in zijn meesterwerk 'Tropic Of Cancer'. Wie ben ik om hem tegen te spreken?

Bon, met zijn recente overlijden zal het wel niet helemaal politiek correct meer zijn te genieten van een streepje Ariel Sharon. Ik wil per slot van rekening niet beschuldigd worden van lijkenpikkerij. Daar staat nog steeds vijftien jaar dwangarbeid op en ik heb een zwakke rug. Laten we zeggen dat ik hem in mijn top drie vervang door Rodney Dangerfield.

Binnen het zo-even beschreven triumviraat zal het u wellicht niet verbazen dat 'Whatever Works' uit 2009 een van mijn favoriete late Woody Allenfilms is. Als vanouds door hem geschreven en geregisseerd maar met Larry David in de hoofdrol. Een misantropisch joods personage van het soort dat Woody Allen twintig jaar geleden onmiddellijk zelf had vertolkt.

Aan het begin van de film is Larry een doorwinterd cynicus die alles en iedereen haat en altijd met een vernietigend oordeel klaarstaat. Langzamerhand ontdooit hij en leert hij de nuance te omhelzen. De hartverwarmende conclusie is dat iedereen voor zichzelf moet uitmaken welke tactieken, strategieën en neuroses hij/zij hanteert om het chaotische speelveld des levens aan te kunnen.

'Whatever Works', weet u wel?

Zingeving als een individuele bezigheid. Ieder voor zich en God voor ons allen. Tenzij er in uw levensbeschouwing geen plaats is voor God natuurlijk. Dat niemand het recht heeft misprijzend te doen over andermans visie.

Zo komt het bijvoorbeeld dat u met de wagen rijdt en ik de bus neem. Dat u een huis bouwt en ik een appartement huur. Dat u zich op regelmatige basis voortplant en ik chemisch gecastreerd ben. Zolang we ons beiden goed voelen bij onze keuzes, komt alles voor de bakker.

Maar schrijf mij nu niet af als een verblind positivist. Het woord dat u zoekt is optimist. Positivisme is iets heel anders. Raadpleeg gerust een woordenboek. Beschouw mij echter ook niet als een closet liberaal. Mis poes. Vijfentwintig mei eerstvolgend stem ik als vanouds op de CVP.

Omdat ik mij daar goed bij voel. Omdat het werkt voor mij.