Scenarist en stripheld met buikloop

strips

door geert de weyer

Shane 5: Het toernooi HIIII

Teng & Di Giorgio Le Lombard

De striphelden vallen de laatste tijd bij bosjes. Nero stopt ermee, Biebel ook, net als Comanche en deze Shane. In orde van grootte verbleekt deze reeks van Di Giorgo en de Nederlander Paul Teng uiteraard naast genoemde titels, maar het is nu eenmaal eigen aan deze tijd om minder succesvolle stripreeksen sneller dan vroeger van het leven te beroven. Misschien is dat wat 'Shane' betreft niet eens zo'n slechte zet, want laten we eerlijk zijn: 'Shane' had amper iets aan het genre toe te voegen en afgaande op het verhaal had de scenarist er al een tijdje geen zin meer in. Ik stel me hem zo voor: Di Giorgio heeft een blocnote naast zijn toilet gelegd, kribbelt tussen twee forse uitstrijkjes enkele verhaallijnen en volzinnen op papier en wat krijg je dan na zestien kakbeurten? Juist ja; een nieuw 'Shane'-scenario. Toegegeven, wellicht ziet de waarheid er wel enigzins anders uit, maar dat er aan zijn al te makkelijke en rechtlijnige scenario's een kwalijk geurtje zit, moge duidelijk zijn.

Dat geldt ook voor deze afsluiter, waarin de op Brad Pitt geïnspireerde Shane terechtkomt in een complot om koning Philippe te vermoorden en plots opnieuw oog in oog komt te staan met zijn al uitgehuwelijkte oude vlam Matilda, terwijl een nieuwe vlam hem maar wat graag meteen tussen de dijen zou willen vleien. Maar: Matilda droeg toch Shanes kind niet, zekers?! Tekenaar Teng, die Hans Kresse nog steeds indachtig is, levert met zijn realistische stijl bijwijlen sterke plaatjes op, maar niets durft op die plaatjes te leven. Bovendien is de inkleuring van Graza, die ook 'Thorgal' en 'Hans' inkleurt, hier scheeuwerig en misplaatst.

En hoe eindigen scenaristen dan zo'n reeks, horen we u terecht nog denken. Wel, in het geval van 'Shane' vrij bruusk en goedkoop. In de laatste plaatjes staat domweg: "Shane voegde zich bij de christenen en de Franken in Jeruzalem. Niemand zag hem ooit terug." Punt. Dada, Shane. Di Giorgio moet indertijd zo'n last van buikloop en een lege toiletrolhouder gehad hebben, dat hij wellicht niet meer kon weerstaan aan die blinkende notitieblok naast de porseleinen pot. En er hadden misschien wel eens goede dialogen en verhaalijnen in kunnen staan... Helaas.